Star Tales - gwiezdne opowieści...

Nigdy na oczy nie widziała takiej rasy ani nawet o niej nie słyszała. Jednak nie dziwiło jej to, była na tyle obeznana ze światem, że wiedziała iż istnieje wiele ras o których mało kto słyszał. Wiele też czekało na odkrycie. Ten gadzi obcy mógł wiec pochodzić z jakieś prymitywnej planety, na którą przybywali pewnie przemytnicy i piraci by się ukryć. I tak jakoś trafił do Galaktyki. Lub pochodził z niedawno skolonizowanej planety na Rubieżach. Możliwości było wiele.
- Tak. Mam ocenić twój zakres znajomości ścieżek Mocy i ustalić, czy twój dar widzenia Punktów Przełomu jest... cóż, prawdziwy. To bardzo rzadka umiejętność, nawet wśród jedi, a jeszcze mniejsze grono opanowało sztukę prawidłowego odczytywania tych "pęknięć" w strukturze Mocy.
Wyznała mu cel swojej wizyty. Nie miała zamiaru kłamać i go zwodzić. I tak pewnie by się wkrótce domyślił.
- Jednak to później. Najpierw chciałabym cię poznać. Jak się nazywasz?

Wyczuła to od razu. Ona sama była szkolona praktycznie od dziecka w sztuce wyczuwania prądów Mocy i wyłapywania wszelkich zakłóceń. Z reguły jedi ograniczali swoje zmysły percepcji, tak by nie zostać zalanym przez ogrom informacji. Bo pełne otwarcie się na Moc oznaczało wychwytywanie dosłownie wszystkiego, każdego niuansu, każdego najmniejszego szmeru. Można to porównać do siedzenia w wielkiej sali pełnej odbiorników holo. I na każdym tym odbiorniku wyświetlany był inny kanał. I to wszystko zlewało się w jedną wielką kakofonię przeciążająca umysł. Dlatego jedi ograniczali się tylko do kilku najważniejszych elementów i na co dzień nie wyczuwali takich drobnych zmian w polu Mocy. Jednak Leri tym razem pozwoliła sobie na taką właśnie pełnie odczuwania. Ograniczyła się oczywiście tylko do celi, która byłą niemal pusta, ale i tak z ledwością udawało jej się to wszystko odfiltrować i zrozumieć.
- Miło mi cię poznać. Czy mogę gdzieś usiąść?
Zapytała. Mogła być nawet ziemia, jej to nie przeszkadzało... chociaż sadowienie niemal gołego tyłka na zimnej posadzce do szczytów komfortu nie należało.

Pokłoniła się grzecznie.
- Dziękuję
Podeszła do tego taboretu i przysunęła go sobie bliżej łóżka, na którym leżał Rok. Nie chciała za blisko niego siadać, by nie naruszać jego przestrzeni osobistej, zaś za daleko też nie wypadało, bo by wyrósł między nimi zbyt duży dystans. Nie dosłowny, ale i tak w pewnym sensie namacalny.
- Cóż... od czego by tu zacząć? Nie jestem w tym zbyt dobra
Odpowiedziała z szerokim, pogodnym uśmiechem. Łatwiej nawiązywało się kontakty z dzikimi ludami. Pierwsze minuty czy godziny polegały z reguły na cichej obserwacji i drobnej próbie komunikacji. Tutaj to by nie zdało egzaminu.
- O wiem! Czy dobrze cię tu traktują? Niby więzienie CSB, ale różnie bywa

- To dobrze, cieszy mnie to
Odpowiedziała całkiem szczerze bo Rok nie był więźniem a świadkiem w ważnej sprawie. I gdyby traktowali go jak zwykłego więźnia to mógłby się zrazić do Republiki i wstrzymałby się ze swoją pomocą.
- W ogóle jak się czujesz Rok? Mam na myśli samopoczucie. Musi być ci ciężko, prawda? Ryzykujesz swoim życiem by nam pomóc. Dlaczego zdecydowałeś się tak zaryzykować? Nie zrozum mnie źle, za to cię podziwiam
Nie musiał wcale tutaj przychodzić i zeznawać. Chyba, że groziło mu jakieś niebezpieczeństwo o którym nie wiedzieli. A wiedza o jakimś innym zagrożeniu mogłaby być bardzo pomocna przy zapewnianiu mu ochrony,

- Nawet nie wiedziałam
Odpowiedziała cicho. Trax... kiedy to było? Chyba dwa lata temu, wielka afera i skandal, przynajmniej dla kogoś, kto się interesował takimi sprawami. Leri niewiele obchodził showbiznes, nie interesowała się tym.
- Cóż, nie ma się nad czym zastanawiać. Wystarczy na chwilę nie myśleć i po prostu poczuć
Poradziła cicho. Podejrzewała, że obsesyjnie kontroluje swoje emocje i uczucia, co nie było zbyt zdrowe. Tłumienie wszystkiego w sobie na dłuższą metę było bardzo szkodliwe. A niektórzy jedi właśnie tak postępowali, tak rozumieli Kodeks - że należy tłumić emocje. A wystarczyło je akceptować i kontrolować.
- Ale dlaczego? Co ci groziło? to ci groził?

- Jakiego rodzaju wizję? Pytam trochę z zawodowej ciekawości
Dopytywała się uprzejmie Leri, nieznacznie nachylając się w kierunku swojego rozmówcy. Wizja... kolejna komplikacja w tym przypadku. Wizje Mocy były strasznie niejednoznaczne. Nie pokazywały ci jasno przyszłości, tej która na stop procent się spełni. To byłą loteria... przyszłość nie byłą jasno określona, zmieniała się pod wpływem naszych decyzji. I ktoś doświadczajacy takiej wizji przyszłości mógł widzieć jeden z kilku, kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu wariantów, nie gwarantujących, że ten akurat się spełni. Istniały też wizje teraźniejszości, przeszłości, niespełnionej przeszłości, alternatywnych wydarzeń, lub też wizje symboliczne. Innymi słowy - to było skomplikowane.
- Oczywiście, nikt nie chce umierać. Mógłbyś jednak opisac mi tą wizję, jeśli to ci nie przeszkadza. Pozwoli mi jednak ocenić lepiej twoją sytuację.

- Rozumiem... przeczucia jednak mogą mylić, chociaż jeśli mam być szczera, nie narzekam, że takowe miałeś
Jakby nie miał, to by go tutaj nie było. Jej też nie... a CSB dalej by błądziło po omacku szukając psychopaty, nie mając pojęcia jakie jest jego powiązanie z tym prokuratorem.
Po chwili Leri zadała jedno z nurtujących ją pytań.
- A co możesz mi powiedzieć o Punktach Przełomu? W raporcie CSB było jasno stwierdzone, że je widzisz

- W pełni cię rozumiem. I chociaż nigdy takiej wizji nie doświadczyłam, to pewnie nie miałabym też ochoty, by się nad nią wielokrotnie zastanawiać. Chociaż mistrzowie jedi zachęcają innych, by takimi wizjami się dzielili, bo wtedy można lepiej je zrozumieć
Leri miała jak najlepsze intencje by pomóc Rokowi. Rozumiała, czemu nie chce on mówić o swojej wizji, jednak w historii Zakonu już wielokrotnie zdarzały się takie przypadki - jakiś rycerz czy mistrz miał wizję własnej śmierci, nie mówił nikomu o tym i zaczynał intensywnie działać, by zapobiec jej spełnieniu się. I generalnie w większości przypadków przyczyniał się on do spełnienia tej wizji... czasem miało to też katastrofalne skutki dla innych. Dlatego mistrzowie tak nalegali, by o swych wizjach mówić z kimś mądrzejszym i bardziej doświadczonym - by po prostu uniknąć parszywego losu.
- Ja nigdy nawet nie osiągnęłam poziomu, by widzieć choćby rysy w strukturze rzeczywistości. To zbyt skomplikowane dla mnie... jednak dostrzeganie pęknięć to jedno, gorzej z interpretacją. Jak sobie z tym radzisz?
Wbrew pozorom to właśnie interpretacja pęknięć była najważniejsza i najtrudniejsza, bo dzięki temu można było wykorzystywać punkty przełomu na swoją korzyść. Zaś błędne interpretacje często mściły się w sposób przeróżny, ale na pewno bolesny.