Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Perełki, tak, ale ciężko jest je podziwiać w popielisku –byli artyści których Jena szanował, słuchał, kupował płyty. No trzeba przecież słuchać czegoś – jak się do pracy leci, czy na dłuższy patrol. Ale w radiu nie usłyszy się takiego wykonawcy. Mało kogo obchodzi piosenkarka która nie pokazuje tyłka na scenie.
- No to ja powiem panu, ze wszystko pamiętam.- Teraz Jena wyszczerzył zęby – A mam 45 lat. Zaś Trax tworzy teraz, i młodzież słucha go teraz, i teraz go uważa za idola. Ale zaraz możemy zrobić eksperyment… Sedit, pozwól na chwile – Jena machnął reką w stronę odnogi korytarza w kierunku czarnego munduru na równie czarnym ciele młodego Mavhonicka, który zdumiony obejrzał się i spojrzał ku nim. No i podszedł.
- Sedit, o tym Mocowładni śpiewają? – młody Mavhonic popatrzył na ojca i na jego towarzysza i było to spojrzenie kogoś kto wie, ze jest wkręcany.
- No jak o czym śpiewają, o życiu… życie to wysoka wieża, takie życie w mordę jeża, prawda?
- No musze przyznać, jest pewna analogia… – Jenathaza uśmiechnął się do Janesseriego

- No właśnie, o jakom? – Jena zapytał swojego młodszego klona. Naprawdę byli bardzo podobni, różnili się właściwie tylko wiekiem i drobnymi szczegółami, a  tak wszystko podobne, nawet praca.
- Nie róbcie mnie w jajo – odpowiedział – grzecznie, owszem, ale też z pewnym zirytowaniem. Znał sprawę i chyba mu było nie w smak być tym, co ‘słucha Mocowładnych”. Choć słucha to za dużo powiedziane.
- Dzieci rosną, ale co ja panu powiem, wnuka drugiego mam! – tu swojego synka objał i potrzasnął. Ten się uśmiechnął. Już wiedział ze duros jest jakimś ojca znajomym więc nie uciekał, niech się stary pochwali

Młody Mavhonic na pewno zastanowi się nad tym uśmiechem, bo stary już wiedział, ze ten typ tak ma i to akceptował. Ale dużo więcej w życiu widział.
-Chłopak – odpowiedzieli obaj. Ojciec i syn, a  w tym wypadku ojciec i dziadek. Edit sięgnął do portfela, zapewne by pokazać zdjęcie. Odezwał się sygnał komunikatora. Ganiają pana Janesseriego, no ale takie czasy – prokurator ma co robić. Ale zdjęcie jeszcze zdąży zobaczyć.
Młodszy Mavhonic w końcu je wydobył i podał prawnikowi. Na zdjęciu oczywiście też Mavhonic. Małe, czarne „zwierzątko” w pozycji embrionalnej na rekach samicy chistori, najpewniej żony Sedita. A obok niej jeszcze jedno dziecko, już chodzące, po ubiorze można było się domyślać ze dziewczynka.

-Jerewa – odpowiedział młody tatuś. Łatwo się domyślić ze imie też częściowo po dziadku.
- Tu jest córka, Ila, ma dwa lata
- jeszcze będą. I zawsze niespodziewanie, więc najlepsza niespodzianka – odezwał się starszy Mavhonic.
Potem już się pożegnali i rozeszli, to znaczy duros w swoją, a Mavhoniki w swoja strone

Informacja o tym, że psychopatyczny morderca, który od kilku tygodni siał postrach na Coruscant jest sithem wzbudziła niemałą konsternację w Zakonie. To już kolejna afera z sithami w tle w ciągu ostatnich kilku miesięcy i Rada długo naradzała się nad tym problemem. Główny śledczy Jedi - mistrz Havesh przebywał aktualnie daleko poza granicami Republiki, wykonując jakąś tajną misję, dlatego wiec trzeba było wybrać kogoś innego do tego zadania. Decyzji jeszcze nie podjęto, jednak ktoś musiał też zająć się więźniem, który dostarczył te zdumiewające informacje. Według śledczych był on w pewnym stopniu wrażliwy na Moc, jednak to musiał zweryfikować ktoś z Zakonu.
Ostatecznie to zadanie przypadło Lerienne. Zabraczka miała więc zagadkę - jak podejść do tej istoty i jak z nią porozmawiać? W końcu po niedługiej medytacji zdecydowała, że wbrew sugestiom mistrzów nie ubierze szaty Jedi a na posterunek uda się w swoich zwykłych, cywilnych ciuchach. Miała nadzieję, że taki swobodniejszy strój wzbudzi zaufanie u więźnia i dzięki temu całe przesłuchanie łatwiej pójdzie.
Do Kwatery Głównej dotarła około południa, aerowozem rządowym, jako że była Jedi na misji. O ile to można było nazwać misją... Tego dnia Leri miała na sobie swoje ulubione ubranie - skórzaną kamizelkę, którą sama sobie uszyła oraz tą dziwną spódnicę, która bardziej przypominała Pozszywane byle jak skórzane paski, trzymające się kupy tylko dzięki paskowi na biodrach. Do tego włosy zaplotła w długie warkoczyki, w które wplotła drobne ozdoby - koraliki, muszelki i tym podobne drobnostki. Na jej szyi oczywiście jak zwykle wisiał kryształ z jej miecza świetlnego. Swoją urodę zaś delikatnie podkreśliła nieco "dzikim" makijażem.
Tak ubrana udała się do recepcji, gdzie podeszła do najbliższego wolnego okienka, nie zwracając uwagi na wiele zdumionych spojrzeń.
- Dzień dobry, nazywam się Lerienne Dantieri i jestem wysłanniczką Zakonu Jedi.

Nie zdziwiła się reakcją funkcjonariusza CSB, zdawała sobie bardzo dobrze sprawę z tego jak wygląda - dziwnie, ekstrawagancko. Po prostu jak nie jak jedi, co akurat mogło okazać się bardzo pomocne.
- Zakonu Jedi
Sprostowała uprzejmie. W razie czego mogła nawet wyjąć kartę identyfikacyjną z małej kieszonki w kamizelce, gdyby konieczna była dalsza weryfikacja jej tożsamości. Ale wyraźnie Moc się do niej uśmiechnęła, bo ten policjant nie sprawiał żadnych problemów.
- Dziękuję bardzo za pomoc, życzę miłego dnia
Pokłoniła się lekko a potem skierowała się do wyznaczonego korytarza. Kwaterę CSB odwiedziła tylko dwa razy w życiu, więc ciekawa była jak to miejsce się zmieniło. Jednak szybka orientacja przyniosła odpowiedź - w ogóle. Wszystko było po staremu, nie licząc drobnych zmian kosmetycznych.

Bez protestów poddawała się tym wszystkim rutynowym kontrolom. Zdawała sobie sprawę jak ważny jest ten więzień dla CSB i nie dziwiły ją te zaostrzone przepisy bezpieczeństwa. Jako jedi znosiła to cierpliwie i ze stoickim spokojem.
W końcu po wielu, wielu minutach dotarła do celi zajmowanej przez owego świadka. Na razie starała się nie skanować go w Mocy, by tego nie wyczuł. Chciała zacząć grzecznie i spokojnie, zdobyć nieco jego zaufanie a potem go przepytać.
I tak gdy drzwi się otwarły to weszła do środka. Uśmiechnęła się na powitanie do obcego.
- Witaj... mam nadzieję, że w niczym nie przeszkadzam. Nazywam się Lerienne Dantieri, ale wszyscy mówią mi po prostu Leri. Jestem wysłanniczką Zakonu Jedi. Czy moglibyśmy chwilę porozmawiać?