Star Tales - gwiezdne opowieści...

Po każdym skręcie Artrus z reguły czekał kilka sekund przyciśnięty do ściany, czekając na ewentualny ogon. Najczęściej obserwatorzy śpieszą się wtedy by nie stracić obiektu z oczu i takie zaczajenie się daje najwięcej szans na zaskoczenie ewentualnego śledzącego. Owszem, była to kolejna - w opinii wielu - niepotrzebna strata czasu. Tym razem jednak chyba nie aż taka niepotrzebna, gdy Artrus usłyszał głośne kroki. Ktoś biegł za nim.
Fibal szybko wyjął z ukrytej pod kurtką kabury swój pistolet i ustawił go na ogłuszanie a potem cofnął się nieco i wymierzył lufę na przeciwko siebie, czekając aż śledzący go osobnik wyskoczy zza zakrętu. Gdy zobaczył lusterko to uśmiechnął się nieco. Starodawny sposób, ale całkiem dobry.
- Wyłaź kutasie z rękami na wierzchu albo zrobię ci z dupy jesień Malastere i rodzona matka nie rozpozna twoich zwłok. O ile je ktoś znajdzie. Słyszałem, że cthony są tak głodne o tej porze roku, że jedzą nawet ubrania ze sztucznych tkanin.
Warknął w kierunku lusterka. Były trzy możliwości: albo wyjdzie, albo zwieje... albo zaczną strzelać.

Gdy zza rogu wyszedł ten sam facet, który obserwował go u Miśka to Artrus wykonał nieznaczny krok w tył. Nie dlatego, że się go bał, ale z doświadczenia wiedział, że trzymanie wymierzonej broni zbyt blisko celu jest nieco ryzykowne. Zawsze istniała szansa, że ten ktoś z zaskoczenia spróbuje odbić w bok jego rękę i przejść do walki w zwarciu. Lepiej więc się zabezpieczyć i zdobyć tą dodatkową sekundę. Celował też w głowę, zakłądając że tamten może mieć lekki pancerz lub kamizelkę pod ubraniem.
- Cóż, fabryki są niedaleko.
Mruknął od niechcenia. W fabrykach też łatwo było pozbyć się ciała.
- Kim jesteś i dlaczego mnie śledzisz?
Artrus musiał się śpieszyć, bo jego nowy "znajomy" mógł mieć kumpli, którzy teraz mogli ich okrążać. Minuta i trzeba stąd spieprzać.

NAwet nie drgnął mu mięsień gdy usłyszał nazwisko Petrona. Z prostego powodu, w pierwszej chwili w ogóle nie skojarzył tego nazwiska - bo faktycznie był to nic nieznaczący klan, jeden z ogromnej hordy tych mniejszych. Ale coś mu tam powoli zaczynało świtać pod kopułą... Petrona... Petrona... wydawało mu się to znajome.
- I jak się niby twój tatusiek nazywa?
Zapytał kpiąco. Matka musiała być pasztetem to dał drapaka. I teraz synalek szuka go, pewnie by mu spuścić łomot. Typowe. Tylko skąd pomysł, że Artrus będzie go znał?

Tego imienia i nazwiska się nie spodziewał. I po chwili sobie przypomniał skąd znał to nazwisko. No tak, Nakor Petrona! Kiedyś walczyli na tej samej planecie, trochę z nią poimprezował, parę razy walczyli razem w sparingu (dostał wtedy łomot) i chyba nawet po pijaku się z nią przespał. Nie żeby była taka brzydka że tylko po alkoholu. Tylko jakoś tak samo wyszło. Potem Artrusa przenieśli i jakoś nie interesował się jej dalszym życiem, sam poznał potem Artris i założył swoją rodzinę.
No i teraz miał dylemat... jeśli to pułapka (i to dosyć wymyślna - bo kto wiedział, że spał z kimś z klanu Petrona?) to nie mógł się ujawnić. A najlepiej zastrzelić tego faceta... ale jeśli to prawda to... fierfek, miał syna! Tylko jak to rozegrać?
- Może coś wiem... a teraz spierdalaj w podskokach. Sprawdzę cię, jeśli to co mówisz jest prawdą, to sam cię znajdę. A jeśli kłamiesz... cóż, też cię znajdę. Ale rozmowa przyjmie znacznie mniej przyjemny obrót.
Cóż, wolał jednak sprawdzić czy to prawda. Pociagnie za sznurki tu i tam, pogrzebie i w końcu się dokopie do prawdy.

Nawet Mavhonic nie wiedział o klanie Petrona. W sumie nikomu o tym nie mówił, bo po co? Kumple z kompani nie byli zbyt ciekawscy, z resztą większość z nich nie żyje. W jego rodzinie też nikt nie wiedział... cholera jednak wie, jak to się miało po stronie Petrony...
Po drugie, Artrus musiał się dowiedzieć, kto zakablował o tym, że siedzi na Coruscant. To go martwiło, bo skoro ten cały Wiktor go znalazł to ktoś jeszcze mógł podążać jego śladem. Szlag by to...
- Spływaj
Warknął na pożegnanie i zaczął się powoli wycofywać aż do następnego zakrętu. A potem wciąż trzymając broń w ręce ruszył szybkim marszem wcześniej obrana trasą, prosto do aerowozu. Będzie miał o czym rozmyślać w mieszkaniu.

Niewiele minęło czasu aż Wiktor wrócił do Miśka. Znalazł ojca, i ten mu wspomniał coś, nie tylko on zresztą, by tu nie łaził. Może było coś w tym, ale i tak tu się umówił z Callisto. Zamówi jej ucztę farmera i będzie się z lubością przyglądał jak ona nie daje rady tego zjeść.
To raz, bo był sadystą z zamiłowania a dwa że lubił tego zadziora.
A trzy ze miał interes, a ze był człowiekiem niezwykle praktycznym postanowił wszystkie te trzy potrzeby w spotkaniu zaraz załatwić. Umówił się z nią na dziewiątą, założył sweter z golfem który dobrze kamizelkę i blastery maskował, i siedział przy stoliku, przygotowany na spóźnienie, bo jak kobieta się spóźnia, to znaczy ze to prawdziwa kobieta.

W tym lokalu było, lub raczej pojawiło się coś interesującego dopiero jak Call weszła i nie był to element podrywu (tak jak i spojrzenie Wiktora zdradzające zw widzi cos ciekawego dopiero teraz... a może było?), bo wyglądała jak na dolne poziomy bardzo ekstrawagancko. Nie żeby mu się nie podobało.
- Nie boisz się ze skręcisz nogę na dziurawym chodników  tych butach?[/i ] -ja na mando to można uznać ze to komplement, bo nie skręciła nogi. Mando w ogóle specyficzny lud.
Wiktor uśmiechnął się obnażając zęby i charakterystyczną szczerbę między jedynkami.
[i]- Sie tyle spóźniłaś ile trzeba. Zaraz żarcie wjedzie
U miśka było szarobury, tanie serwety zamiast normalnego obrusa, trochę niedoczyszczone, trochę podśmierduje zepsutą klimatyzacją. Ogólnie – swojsko.
Ale i tak jak na dolne miasto to dobra knajpa. Albo zła – różne opinie. Wiktor jeszcze nie rzygał po opuszczeniu lokalu „Miśka”.
Właśnie, dlaczego „U Miśka” jak to ma jakas swoją nazwę romantyczną. Serce Cyklonów. Co za debil wymyślił taką nazwę.
Misiek chyba.
- Co słychać? – zagaił do dziewczyny.