Star Tales - gwiezdne opowieści...

-Dobrze. Ale to... są moje namiary...
Odpowiedziała biorąc czystą serwetkę i zapisała na niej numer swojego komunikatora. Pod numerem narysowała coś w stylu: :*
Podała mu złożoną serwetkę wstając. Uśmiechnęła się do niego.
-Do zobaczenia.
Dodała i ruszyła do wyjścia. gdy była przy drzwiachh jeszcze na niego popatrzyła i pomachała mu.

Po przeszmuglowaniu go na tę obrzydliwą planetę przez znanego pokątnie porzemytnika/czkę – bez znaczenia – co z resztą żałośnie łatwe było, mają swoją republikę z ochroną dziurawą jak sito – znalazł się na Coruscant. Zszedł szybko na dolne poziomy bo w tym splendorze na górze wytrzymać by długo nie mógł.
   Co dnia, jak wychodził na ulice z tej klatki w której zamieszkał – całkiem legalnie z reszta,z  pieniędzy odłożonych z radosnych dni bycia najemnikiem który umie się wycenić  -roniło mu się niedobrze w tłumie szaroburych istot bez celów, perspektyw i ambicji. Dalej przez tygodnie życia, pracy i poszukiwań ojca poznawał świat który go – mandalorianina, a  więc istotę zahartowaną psychicznie – przeraził dogłębnie. Poczuł się znowu jak w zombielandzie na Pzorbie. Tylko ze tu trupy były żywe naprawdę. Zauważył, ze większość tu wegetuje. Codziennie mijał na klatce tych samych ludzi i dopiero w ostatnim tygodniu jedna sąsiadka zagadała uprzejmie, ze „pan to chyba nowy”. Od dwóch miesięcy nowy!
Zero zainteresowania światem, obserwacji, wnioskowania czy jakiegokolwiek życia. Praca, i swoja klatka.
   Gdyby nie to, ze całe dnie zajmowało mu intensywne poszukiwanie ojca, a kiedy nie poszukiwał to zarabiał jako ochroniarz w kasynie, żeby mieć na łapówki, to by tu chyba zwariował, wziął dwa miotacze i wybiegł pewnej ciemnej jak gamoerrańska dupa nocy rozruszać towarzycho.
Coraz częściej podejrzewał ze ojciec nie żyje (mimo iż oficjalnie nie żył i tak, ale to wcale nic nie musiało znaczyć, Wiktor nie żył na kilku planetach, u mando to normalne).
   Wracając jednak do rzeczywistości, obudził się pewnego dnia, był to poniedziałek, ubrał lekki pancerz techniczny pod ubranie, założył kurtkę, wyszedł, zaryglował mieszkanie na 150 spustów, myśląc sobie ze to głupie, bo tu mocniej kopnąć i juz ściana idzie...
Jakies trzy dni temu do jego drzwi zastukała jakaś przemiła dziewczynka ze swoimi pozbawionymi mózgu przydupasami. Wykrzykiwali coś o jakimś Ciulu oraz inne imię na S chyba...
   Strasznie długo ich krew się na drzwiach utrzymywała i nie chciała nawet od wody z solą zejść, będzie trzeba szybko pomalować, zanim się zacznie ktoś interesować...
I tak sobie rozmyślał o tym siedząc przy stoliku w tym sympatycznym barze.
- uczta farmera dla pana z siódemką!
Wiktor, w cywilnej kurtce i modnie powycieranych spodniach wyglądał jak zwykły obywatel. Podszedł, wziął tackę, zapłacił.
- Smacznego! – uśmiechnęła się babka za barem, on skinął głową, ale nie dał napiwku. W takiej dziurze?!
I Wrócił do stolika. Uczta farmera – zabawne danie, stodoła ułożoną z frytek, pola z żeberek, drzewka z brokułów. Ale badziew. Za to dużo, szybko, i ciepłe, prawie pod nos podane.

Albo tez dla tych co niedawno przybyli i jeszcze nie wiedzą, jaką historie ma żarcie tutaj. Wiktor nie miał głowy jeszcze bawić się w sanepid. Ale dzięki temu mógł zjeść tanio i bez przesadnej etykiety wkoło siebie. Lekki, swojsku syfek, kulawe stoliki i podrzędna klientela.
Wpierdzielał żeberka łapami, od czasu do czasu wycierając o obrus ukradkiem, kiedy chciał przewrócić stronę gazetki reklamowej, cały czas jednak obserwował wnętrze, to w odbiciu jakiegoś elementu dekoracyjnego przy jego stoliku, to niby mimochodem rozglądając się po wnętrzu. Same nudy, wszystkich co tu siedzieli przynajmniej z widzenia znał. Bo obserwował, po prostu, Patrzył na mordy i zapamiętywał, jakby miał się orientować w przestrzeni za pomocą żywych punktów.
A ten gość co wszedł – tez możliwe ze widział go, lub kogoś bardzo podobnego ze dwa razy. Moze nawet był odrobinę podobny do ojca z tych starych zdjec które miał. Bardziej jednak szukał podobieństwa do siebie, niż do nich.
Wiktor miał śniadą skórę, ciemne oczy i włosy ścięte na jeżyka oraz charakterystyczny, utrzymywany stale w długości 'trzydniowej” zarost na kanciastej szczęce. Brodę miał „dzieloną” i garbaty nos oraz wyjątkowo krzaczaste brwi.
Zerkał na gościa ukradkiem, tak by nie wzbudzić jego czujności. Był świadom, ze jesli to mieszkaniec Coruscant, to nawet nie zauważy. Jeśli to jakiś gangster, to zauważy,a  może nawet zaczepi – jeśli czuje się pewnie, znaczy ze ma broń i umie jej używać i/lub jest z Sel Makor.
A jeśli to mando, to zauważy, ale Wiktor nie zauważy że zauważył.

Zatem trwało wzajemne ukradkowe podpatrywanie się. Wiktor tez wyciągał wnioski. Nie gangster, ale i ruchów nie miał typowo mandalorianskich. Może dlatego, ze się tu ukrywał. Ale na pewno nie jest to zwykły mieszkaniec Galactic city. No i spotkał się z jakimś szczurkiem, tacy są najgorsi, niepozorni, nikt ich o nic nie podejrzewa, nawet o posiadanie mózgu. Tymczasem to oni są nośnikami.
Pomyślał, ze jeśli ktoś będzie coś wiedział o jego ojcu to właśnie taki informator. Albo – ten gość który z  nim rozmawiał. Może za odpowiednią opłatą znalazłby dla niego jakieś informacje. Wyglądał na starszego, więc penie niechętnie brali go na bramkarza w klubach.

Wiktor zaś siedział. Zastanawiał się nawet czy nie podejść „zaprzyjaźnić się”, ale na coś takiego ująłby tylko mieszkańca Coruscant – inny, w tym być może mando, lub inny pozaświatowiec najemnik od razu wyczułby podstęp, do tego głupi ruch i Wiktor straciłby nie tylko szanse ale też pewnie szacunek, a to wbrew pozorom ważne, nawet u obcych czy u wroga.
Obżerał więc swoje żeberka i „czytał” gazetę. Pomyślał, ze jednak spróbuje kontaktu. Wyjął zatem długopis, popstrykał nim, „porozpisywał”, tak by zrobić odrobinę hałasu, zwrócić uwagę, choć i tak podejrzewał ze jest czujnie obserwowany. Domalował zaraz babce na okładce reklamy wąsy i plaster na policzku, po czym odtworzył gazetkę, napisał coś, dożarł frytki i wyszedł. Nie odszedł jednak za daleko. W razie jakby tamto nic nie dało, po prostu przypilnuje i pójdzie za człowiekiem.

Artrus miał rację. Wiktor zaczaił się w odpowiednim, nie rzucającym się,w  oczy miejscu, gdzieś na przystanku w którym zatrzymywał się ostatni areobus, jeden z  niewielu które miały „odwagę” kursować do dolnego miasta. W grupie ciężko jest wyłowić jednostkę, za to on miał doskonały wgląd na wyjcie od „Miśka”.
I czekał. Długo czekał. Ale podejrzewał ze tak może być. Tamten mógł chcieć go przeczekać, bo podejrzewał, że on nie odejdzie. Bardzo ostrożny jest. I chyba nie wziął jego wiadomości.

Oczekującego na przystanku wiktora zastanawiało jedno: kim tak naprawdę jest ten gość, prócz tego ze mógł być kimś kto wie coś o jego ojcu. Ale kim? Może kimś od imperium? Może jakimś byłym wojskowym? Moze nawet jego wrogiem?
Tak czy siak Wiktor czekał. Wdał się nawet w rozmowę z jakaś starszą panią, przez co stał się jeszcze bardziej elementem otoczenia, nie rzucającym się w  oczy obywatelem.
Ale i tak obserwował, nie spuszczał z oka wejścia do Miśka.
W końcu zauważył. Jest, wychodzi, i idzie w ich stronę. Kiedy był już na wysokości przystanku, Wiktor zapytał swoją rozmówczynię, co sądzi o mandalorianach. Babka oczywiście zaczęła złorzeczyć. Wiktor nie ruszył od razu za starszym mężczyzną. Akurat nadlatywał areobus. Wskoczył do środka, tak, by tamten go widział- a podejrzewał, ze nadal obserwuje. Niemal tez natychmiast z tłumem wysiadł drugimi drzwiami i wmieszany w grupkę niedanwych pasażerów ruszył w kierunku Artrusa.
Nie był pewny, czy dobrze robi i dobrych uzywa metod. To jego pierwszy raz na Coruscant, z tych poważniejszych.