Star Tales - gwiezdne opowieści...

Barman wyprostował się i spojrzał na przybysza. Był to postawny człowiek po 30tce.
- A, pewnie, leć na zaplecze tam zapytasz o szefa - uśmiechnął się do niego. Paru zębów mu brakowało, ale co tam. To dolne poziomy. I od razu luz jaki.

- Włazić! – odkrzyknął gromki głos. Nie, nie było tu nic pstrokatego, tu dominowały rude brązy, miłe kolory, takie niebrudzące. W kantorku siedział hutt. Był o wiele mniejszy i szczuplejszy, tak jak i pomieszczenie było skromniejsze. Szef tez mniej profesjonalny, zamiast przeglądać papiery – palił szisze i macał ręką sylikonowe sztuczne cycki.
- Oooo, a pan to pewnie do pracy? No to od 11 do 17, lub od 17 do 23, na rączkę 1200 a bez ubezpieczonka 1500  -mrugnął do T'kula jednym żabim okiem (miał dwa oczywiście ale mrugnął jednym).
- ładny garniturek, ale dresu to nie ma? Bo się pobrudzi...

- Pytaj – zagrzmiał wesoło hutt, kręcąc pokrętełko na sztucznym sutku. Nie miał wcale zamiaru się domyślać.

- Premia jest za nie branie urlopu – zarechotał hutt – bo za urlopy odcinam. Po prostu, robisz po 6 godzin, 6 dni w tygodniu, jak wyrobisz miesięczną, dostajesz 1500 w łapkę bez ubezpieczonka, 1200 – z ubezpieczonkiem. Wyrobisz więcej – więcej płacimy. Bierzesz urlopik – wyliczamy godzinki, mniej płacimy. A na awans zawsze szansa jest, wie, na przykład kucharz bez ubezpieczonka robi, jak zachoruje – nie będą leczyć. Jego wybór – rozłożył ręce jakby bardzo w bezradności swojej ubolewał.
- I jak umrze to jest szansa na awans... A stanowisko to... takie no wie, na kuchni...

– jak nie szkoda ubranka to nawet teraz leć na kuchnie, powiedz ze jesteś nowy i ci wytłumaczą. A jak szkoda, to zapierdalaj do domku, zmień garniturek na jakiś dresik i wracaj. Powiedz tylko jak się nazywasz, żeby Niuniek mógł ci kartoteczkę założyć – wymruczał zadowolony z życia ślimak.

- Szkoda tego garniturku, taki ładniutki... weź czyjeś ciuszki z szafeczki... nie pozna się! – krzyknął za nim hutt, ale nie wiadomo, czy T'kul, względnie Toshiro go usłyszał.
W kuchni było wspaniale. Duza, jasna przestrzeń, olbrzymie kotły smażące frytki i mięso, wielkie beczki z  surówkami, wszędzie walające się frytki które można podjadać, kawałki pizzy, napoje w kubkach. Kazdy zajmujący się czymś innym. Dla świeżaka trudno było wyłapać szczegóły, jedynie pierwszy bardzo przytulny kontakt. Wprawdzie sanepid mógłby się przyczepić do tych porozwalanych frytek, kubków czy paru rozdeptanych na ziemi kotletów i pieska który bezstresowo lizał się po jajkach pod jednym ze stołów, no i parę muszek... ale przecież to dolne poziomy są!

To wcale nie była ironia, T'kul był zbyt niewiele znaczącym trybikiem, w tej maszynie, by trzeba było do niego używać takich środków. Naprawdę szkoda było garniturku.
Zespól przywitał go bardzo serdecznie, przedstawili się, jedni imionami, inni pseudonimami, pokazali kierownika zmiany, który był murzynem i chodził na bosaka. Miał też dość niehigienicznie utrzymaną brodę. Odesłał Toshiro „na sort”. Tam pracował młody bothanin, młodszy od Asyra, może 17to latek. Rece miał ogolone z futra po łokcie.
- Chodź, pokaże ci, na czym to polega. – i otworzył przed nim wielki czarny worek, po czym wsadził rękę – gołą, bez rękawiczek czy niczego.
- Butelka, nie? Patrzysz, czy jest korek, czy etykieta w dobrym stanie, i pach – na recykling. A ta – zgnieciona. Do do wywalenia. Serwetka – do wywalenia. A ta nie użyta – na recykling, pójdzie na sale. Rozumiesz? – i uśmiechnął się do niego, jak gdyby nigdy nic.