Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Uczta farmera – wyprostował się i strzelił z kłykci, jakby na zapowiedź dobrego jedzenia. Apetytu to miało dodać? Tak czy owak – strzelił.
- Śmieszne danie, dają ci stodołę ułożoną z frytek... płot z żeberek, pole z gyrosu, drzewa z brokułów, jakbym był dzieckiem to mi by się podobało. Teraz jestem dorosły i... nadal mi się podoba!
Uśmiechnął się do niej przez stół.
- Oczywiście nie powiem tego mojemu ojcu którego udało mi się odnaleźć... – pochwalił się. Było to dla niego bardzo ważne, ze odnalazł. Wcześniej z Call za bardzo o tym nie rozmawiał, ale wspominał. Z reszta po to tez tu przyleciał.
- Daj spokój z tym Kelem, ma obroty jak gamoerrańska samobieżna kosiarka do durabetonu... jak on leci to ja nie. – na nim facet dobrego wrażenia nie zrobił. Jakiś taki marudny, niezdecydowany. No jak baba republikańska. Ale Call to co innego. Ona baba taka prawie mando.
- Jak juz wspomniałem znalazłem ojca i zaprosiłem go na polowanie. Potrzebuje dyskretnego przelotu omijającego kontrolę graniczna... czyli to samo jeszcze raz, na jakieś tydzień, z powrotem. Dla dwóch mando i kilkudziesięciu kilo broni i amunicji...
To wszystko powiedział jzu szeptem, nachylając się przez stół do niej, co tez wykorzystał by przyjrzeć się bardziej dekoldo... to znaczy oczom, oczom oczywiście!
Międzyczasie przynieśli ucztę farmera, mniej więcej taka jak Wiktor opisał.

- Pewnie, uwielbiam brokuły, fantastycznie się po nich pierdzi. – ach ta chłopska romantyka!
Kiedy przynieśli żarcie, od razu wbił widelec w jej brokuła.
- Ta... w sumie mi nie przeszkadza, ale z nim to będzie sto tysięcy lat trwało, a mi zależy przede wszystkim na sprawnym załatwieniu sprawy... no, chyba ze go nie znam i się mylę.
- Jak się zdecyduje to od razu napisze do ciebie o wolny termin. No i muszę ustalić dokąd polecimy.
Oczywiście i tak i tak się zdecyduje, ale wybierze raczej przewoźnika bez partnera który rozpływa się w eterze i próżno czekać na niego.
Żując „drzewko” obserwował Call.
- Co tak się krzywisz? Nie mów ze nerfiego mięsa nie jesz? Albo w ogóle mięsa. Nie mów ze jesteś wege-śmege.

- A ja to sam bym zjadł – pochwalił się jakby był to powód do dumy. Tym razem jednak mieli zamówiona jedną uczt ę na dwoje, jeśli wcześniej zasugerowano inaczej to pewnie dlatego ze jest późno i autor przysypia.
Mando złapał za kość od żeberka i nie bacząc na sztućce zaczął ogryzać. Ostatnio jak to zamówił to nie podołał, chwalił się więc na wyrost, ale kto tam będzie sprawdzał.
- I dobrze, wegetarianizm to kolejna niezrozumiała dla mnie bezsensowna republikańska moda. – chociaż z drugiej strony jak klonują mięso to co to za mięso... tak naprawdę to na Coruscant prawdziwego mięsa nikt nigdy nie jadł. A przynajmniej większość.
- Znalazłem. Jest prawie tak czarujący jak ja. Oczywiście wcześniej o mało co mnie nie zastrzelił. A teraz chcemy się zintegrować na polowaniu. Tylko jeszcze nie wiem, gdzie. Moze Kashyyyk? No a Endor to co najmniej. – wiele powiedzieć o ojcu nie mógł, sam dopiero go poznał, a historie rodzinne i o tym,z e to jzu trzeci ojciec w jego życiu – takich rzeczy się nie mówi. A już na pewno nie auretiise.

- Taaaa... ale to w sumie moja była wina bo sam mu pod lufę podlazłem... – zabawnie by sprawa sądowa wyglądała. Choć jak się domyślamy – nie wyglądałaby, wywieźli by zwłoki do karmazynowego korytarza i wrzucili do scieku, tam cthony by je zeżarły.
- Niech strzela, będę miał beskar'gam – czyli mandalorianską zbroje. Nie zawsze chroniła od strzału w plecy z dobrej broni, ale może troche uchroni przed aborcją poniewczasie.
- ale mało prawdopodobne bo my jesteśmy generalnie przeciw. Za to za eutanazją, nie zawsze z woli pacjenta i przy wskazaniach medycznych.
Wziął z talerzyka kolejne żeberko a drugą ręką garść frytek.
- Ale jak chcesz to sporządzę testament i uwzględnię cie. Ale mogę przepisać tylko karciane zadłużenie bo nic innego nie mam...

Zaśmiał się głośno na ten żart, ze za jego głowę tylko buty można kupić.
- No to ci zapisze jeszcze nerki, one więcej warte. – wyszczerzył się znowu. A i długów nie miał większych niż „wisisz mi obitą mordę”.
- Moja mama miała fajne buty kiedyś,ale niestety nie miała córki, która by je odziedziczyła, poza tym i tak się rozwaliły...

- Mama mi nie pozwalała – wyznał takim głosem jakby to była dla niego wielka tragedia. Międzyczasie wziął łyżkę i zaczął podbierać gyros z „pola” w uczcie farmera.
Wiktor poczucie humoru miał, ale nie wobec wszystkich. Wobec niej akurat tak.
Zeżarł ostatnią łyżke i strzelił z kłykci. Znowu, chyba to lubił.
- Dobra, to skontaktuje się na holo, gdzie i kiedy z tatusiem lecimy, dobra? A teraz bee już spadał bo zaraz przyjdzie mój pośrednik, muszę kupić coś szykownego na to polowanko
A mowa oczywiście o broni.

- Dobrze, zostawię pończochy w domu. Eh, co za szkoda, tak chciałem siew  nich tacie pokazać – pociągnął nosem pokazowo, za chwile jednak wstał.
- Zdyscyplinuj tego swojego koleżkę, wtedy nie będzie nas musiał spotykać deszcz meteorytów
oczywiście ze wolał lecieć z call niż z jakimś nieznajomym gościem. Tylko ten Kal jakoś mu nie leżał.
- Spadam. Trzymaj się – machnął jej ręką i wyszedł „na zakupy”. Błyszczyk se kupi.