Star Tales - gwiezdne opowieści...

Jak wcześniej T'kul zauważył, tui ścianki były cieknie i kilka mieszkań naokoło słyszało co się dzieje. Tak jak Havesh dzwonił, to z kolei jedni mieszkanie dalej drzwi się uchyliły, jakieś dziecko wychyliło główkę, popatrzyło wielkimi oczami. Mały Twi'lek to był. Popatrzył i w ryk.
- Maaaaamoooo, dziaaaaad! – i trzask trzask zamka...

Słuchał tyrady dziadka. Słuchał i ziewnął. W porę przysłonił usta pięścią. Organizm po całym dniu domagał się snu. A tu jeszcze sąsiad z góry (zapewne) chce pomocy. Mógłby odmówić, ale nie miał siły na natrętnego dziadka. Wolał mu pomóc i mieć to z głowy.
- Dobra, dobra sąsiad, spokojnie. – Uspokoił dziadka słowem przy okazji wykonując dłońmi gest jakby cos poziomego naciskał. Było to uspokojenie i prośba o ściszenie głosu. Cisza nocna obowiązywała. Starał się przestrzegać i nie zakłócać innym spokoju.
- Jak mogę pomóc? Obecnie nie dysponuje pralką niestety. – Stwierdził z rozbrajającą szczerością. – A na mechanice się nie znam.

Ziewnął ponownie. Tym razem nie zdążył zasłonić ust. Nie wdawał sie w zbędne dyskusje. Nie mial ani sił ani checi. Chciał załatwic tę sprawę i wrócic do siebie, dokończyc pizze i zgrac oko z poduszką.
- Dobra sąsiad tylko cos na siebie wrzucę, ok? - Niby pyta nie a jednak stwierdzenie. Wycofał się do mieszkania i zamknął drzwi. Poszedł do pokoju ziewając i klnąc na przemian. Ze tez starego o tej porze na pranie wzięło. Niech go szlag. Ubrał spodnie od dresu, założył laczki. Był prawie gotów. Dopiero, gdy wziął klucze był gotów w 100%. Rad nie rad trzeba było pomóc, choć T’kul konał na swojego pecha. Że tez na niego popadło. Będąc już ubranym otworzył drzwi mieszkania.

Ostatnio edytowany przez T'kul (2013-07-15 20:48:38)

Na owe dziadkowe „wreszcie” tylko westchnął. Wyszedł z mieszkania i zamknął za sobą drzwi. Starannie, na klucz. Nie chciał po powrocie napotkać na dzikich lokatorów, a zwłaszcza na jednego z góry korzystającego z jego sracza i łózka. Klucze schował do kieszeni. Podążał za dziadkiem. Schody. Przekleństwo zmęczonych i starszych istot. Jednak nie jęknął. Zaczął się wspinać po schodach za dziadkiem w milczeniu. Choć przed chwilą klął na siebie, ze dał się namówić staruchowi na pomoc to teraz nie narzekał. Zacisnął zęby i parł do góry. Wspinaczka po schodach nie była przyjemnością, jednak o dziwo był mniej senny.

Można było się zirytować. Gdyby się miało a to siły i chęć. T’kul nie miał obu tych rzeczy. Miał cholernie ciężki dzień w robocie. No, ale wiedział, dlaczego tak haruje. Musiał się odkuć, urządzić. A to kosztuje. Tak, więc tyrada dziadka była bez odzewu. Szczęściem dotarli na odpowiednie piętro. Dziadek poruszał się żwawo jak na swój wiek. No, ale poruszanie się to jedno a przestawianie pralki to, co innego. T’kul uśmiechnął się do obrazu swojej osoby, jako zgrzybiałego starca. Czy jemu ktoś wtedy pomoże? To miało się okazać za wiele, wiele lat. O ile wcześniej nie spełni się przepowiednia. Poczuł biegnący po plecach dreszcz. Pracą wywalił z głowy głupią przepowiednię. Pyzatym nie był już Jedi. Nie groziła mu. Jednak na samo wspomnienie po plecach przechodził mu dreszcz. Gdy szli korytarzem cieszyła go perspektywa szybko wykonanej roboty i powrót do siebie.

Westchniecie. Głosne westchniecie było jedyna reakcją na jaką się zdobył. Cierpliwosc wobec staruszka była zaskakujaca nawet dla samego T’kula.

Tak, orientował się, ze zeszli na szóste piętro. Zdziwił się natomiast, kiedy staruszek zatrzymał się przy JEGO drzwiach A jeszcze bardziej się zdziwił, gdy otworzył je bez klucza, który miał w kieszeni. Skupił się. Pierwsze, co to obrona. Obrona ciała i umysłu. Dopiero później jakiś oręż. Obie ochrony po skupieniu nałożył na siebie szybko i pieczołowicie. Teraz pozostawała kwestia doboru broni. Tylko pytanie, jakiej? Nóź kuchenny? Od kuchni dzielił go przedpokój, salon i starzec. Przetykaczką do sracza, lub szczotka od kibla niewiele by zdziałał. Przypomniał sobie o kawałku rurki. Przestąpił próg mieszkania. Drzwi zamknęły się automatycznie. Jeden ruch dłoni. Zamek zamknął się. Był w potrzasku. Wróg tez. Skupił moc w lewej dłoni by wystarczyło ją wyciągać by pchnąć dziadka. Tym razem nie do sąsiadów tylko na księżyc. Zimna determinacja, obrona siebie i swojego dobra. Żadnych emocji. Spokój. Prawą rękę wyciągnął do kibla. Rurka wylądowała w jego dłoni. Stanął w lekkim rozkroku, pewnie. Lewa dłoń miał skierowana ku dziadkowi a prawa dzierżąca rurkę uniósł, by rurka znalazła się nad jego głowa. Był gotów. Jednak nie zaatakował. Najpierw trzeba było wypytać, co to za jeden.
- Kim jesteś i czego chcesz. – Głos zimniejszy od lodowców hooth. – Radzę ci mów szybko. Zaraz wezwę policję oraz Jedi i skończy się zabawa mój lordzie. – W myślach ukrytych wszakże dodał „ale przedtem naruszę cię troszeczkę”

Jak nie być nerwowym mieszkając w takim miejscu? Trzeba pilnować swojej dupy, bo ktoś może mieć na nią ochotę i nie pytać cię o zgodę by z niej skorzystać.
- Nie odpowiedział. Czekał cały czas skoncentrowany. Gdy dziadek poszedł do kuchni kilkoma miękkimi krokami przemierzył przedpokój i wkradł się do pokoju.
- To się jeszcze okaże. – Odparł butnie a rurka wywinęła nad jego głowa poziomego, syczącego młyńca by wrócić do poprzedniej pozycji. - Raz matka rodziła i raz przyjdzie umrzeć. – Buta i hardość. Pewność siebie niezachwiana. W duchu liczył na sąsiadów. Oby któryś usłyszał i wezwał, kogo trzeba o sama rurka i mocą wiedział, ze sobie nie poradzi. Jednak trzeba było grać do końca. Jednak pomoc Jedi i miecza świetlnego była by miła. Odnotował w pamięci by poszukać na czarnym rynku świetlny miecz. Rurka była dobra na zwykłych zjadaczy chleba, lecz nie na mocowładnych.