Star Tales - gwiezdne opowieści...

Płyn jaki zaaplikowano był bezbarwny i przeszedł przez całą rurkę aż do końca. Prawdopodobnie do krwi. Sisco nie okazywał większych reakcji na to, czyli nie bolało. Pomrukiwał sobie tylko,a  boczne oczka patrzyły co się dzieje – bo tylko boczne tu sięgały. Boczne z prawej strony.
– tu nie są dobre obiady... – wyznał głosem typowym dla kogoś, kto się żali. A Ruth zrobiła przez nos krótkie „oh”
- Tak, bo bez tony soli i ulepszaczy smaku. Mamusia tak zdrowo nie gotuje w domu – posmyrała go między oczkami, chociaż tam nie miał czucia. Czujniki na powierzch ni pancerza same były nieczułe – odbierały tylko sygnały z siatki której teraz nie było.

Zaczął poburkiwac, ewidentnym dąsaniem się to było, ale był na to dobry patent – nie zwracać uwagi, to szybko przestawał.
Teraz dostał lekarstwo. Nie miało to wpływu na ekrany monitorujące.
- Mistrz James mówił... – zaczęła Ruth, ale nagle skończyła. Zapomniała o Sisco. Chciała porozmawiać, ale nie przy nim. On za dużo już rozumie[/i]

- Tak, skrajnie dżedajskie – rzekła głosem, jakby się z tym nie zgadzała, ale już wiadomym było o co chodzi. Wcale nie dżedajskie porady mistrza Jamesa.
A Sisco juz węszył podstęp. Na szczęście skupiał się na wyłapaniu intrygi a nie na emocjach. Oczka mu chodziły, pomruki tez zmieniły się nieco.
I ratunek sam przyszedł. Była to młoda pielęgniarka z pudełkiem.
- Dzień dobry. Obiad – wyszczerzyła się. Ruth od razu wykorzystała okazję.
- Sam, nakarm go proszę a my wyjdziemy na chwile, bo zaraz sceny beda jak zostaniemy  -to było prawdopodobne, bo Sisco potrafił grymasić. Ba – uciekać potrtafił, teraz tez próbował, ale miał blokady na nogach, więc nie zwieje.
A Ruth i Leri mogły wyjsc za drzwi.

Tym razem paluch nie podziałał, niestety – obiad był zbyt przykrym przeżyciem. Ale jak one wyjdą, to Sisco nie będzie miał publiczności – a wiadomo,w  tym wieku to kluczowe – i da się nakarmić.
Chociaż jeszcze słychać było parskanie, jak drzwi się zasuwały. Tak swoją niechęć wyrażał. Niechęć bez agresji, bo fukanie to już by były początki agresji. Na szczęście to opanowano.
Teraz jednak za drzwiami były bezpieczne. Sisco ich nie usłyszy. Mzoe nawet zapomni, ze cos podejrzewał.
- Mistrz James powiedział, ze w przyszłości mogą wystąpić problemy psychiczne wynikające z tych uszkodzeń. To spore uszkodzenia,a  mózg nie regeneruje się tak jak inne organy. To mnie bardzo martwi...

Ruth zaplotła ręce na piersi i spuściła głowę, wzdychając cicho
- Można, ale słabo rokuje. Sisco jest na poziomie dziecka, ale jego mózg jest dużo starszy, do tego wielokrotnie poddawany temu procesowi. Ma powypalane dziury. W przyszłości mogą pojawić się problemy ze świadomością,z  pamięcią, może nawet jakiś paraliż. Nie wiadomo też jak długo będzie żył. Możliwe, ze osiągnie standardową galaktyczną, ale niewykluczone ze będzie to 10, 15 lat...

Skinęła głową. Przytaknęła kilka razy, a na jej czole pojawiły się bruzdy strapienia. Tak, wiedziała, zdawała sobie sprawę ze przejmujący się niczego nie zmieni. Ale nie była jedi. Nie potrafiła się nie przejmować, nie myśleć, płynąc z prądem i cieszyć się chwilą. To był strach. Ciemna strona mocy. Tak łatwo przejmowała władze nad człowiekiem, szczególnie niemocowładnym, więc bezbronnym wobec podstępnych złych myśli.
- Tak się o niego boję. Cały czas, codziennie myślę o jego przyszłości, jak bezie żył, czy będzie samodzielny, czy da rade przetrwać w tym okrutnym mieście. Czy się odnajdzie. Mój mąż nie dał rady...
Starm zyl i miał się dobrze,a le nie było to życie takie, jakiego pragnęłaby dla syna. Starm nie brał udziału w życiu, nie pracował, nie wychodził z  domu, nie miał żadnych realnych zainteresowań ani przyjaciół. Wegetował. Był wspaniałą osobą, ale nie umiał żyć.

W pierwszym odruchu nie rozluźniła się, nie oddała. Miała w sobie mechanizm walki, bycie twarda, bycie opoka, zapewniającą byt i stabilność, nigdy nie płacząca, matką – pomnikiem. Jakby nie potrafiła, dopiero kolejny dotyk, sugestia, spokojny głos odblokowały mechanizm, i ciało Ruth zwiotczało. Objęła Leri. Nawet jeśli zapłakała, to nie było słychać.
- Ja nawet nie wiem, jak – jak z  siebie wyrzucić? Opowiedzieć. Jak? Od czego zacząć? To było jak wielka, tocząca się kula, można było złapać wystający z niej problem, ale przetaczała się, a  wyciąganie wywoływało lawinę innych.
Trzeba być po prostu jeszcze silniejsza.
Tak bardzo chciała być frajerką. Po prostu nie mieć opcji logicznego, dorosłego myślenia. Przecież tacy ludzie żyją i mają się świetnie. Czemu ona musi być taka ułomna, bojąca, strachliwa...

Nie zwiotczała az tak, by padać. Po prostu rozluźniła mięśnie, dotychczas spięte, jakby w nieustannym czuwaniu.
-Naprawdę nie potrafię - odpowiedziała cicho. Bardzo cichutko. Jej chwila otwarcia minęła. Nagle zdała sobie sprawę, co robi, i poczuła wstyd i zażenowanie własną słabością.
Odkleiła się od Leri, przetarła zaczerwienione oczy, unosząc oprawki okularów. Wygładziła kitel.
- Przepraszam. To ciężki dla mnie czas...
-Pani doktor? – sytuacja sama się rozwiązała. Przyszła pielęgniarka z cybernetyki po „swoją panią doktor”
- Mamy problem na cybernetyce
-Oczywiście, już ide. Prosze powiedzieć Siscowi, ze musiałam wracać do pracy[/i] – poprosiła jeszcze w stronę Leri, i cóż – poszła.
A za jakieś dwie minuty otworzyły się drzwi izolatki.

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2013-04-21 10:43:20)