Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Bardzo ładnie – pochwalił. Można było domyślać się jak widzi świat (a nawet wziąć nagrania widziane „jego oczami”, jak monitorowano go podczas zabiegu), ale chyba to jak widzi puszki – beczki inaczej wyglądało, nie wyglądało bowiem by doszukiwał się w nich jakiegoś głębszego przesłania na podstawie analizy sposobu malowania. Beczki były akceptowane takie, jakie były.
- trochę się po wgniatała, ale tata naprawił – jak puszka, taka jak ta od Mavhonicków, za bardzo się wegnie to jeszcze można ją naprawiać. Gorzej z tą wielką, tylko ze tamtą nie tak łatwo wgiąć, a Sisco nie był niszczycielski, choć czasem zdarzało mu się agresywnie zachowywać względem zabawek. Ale akurat nie tych.
- Będę już miał trzy – wyraźnie się cieszył, a i „rozbiegane oczka” się uspokoiły.

Dla Sisca to było naturalne, lub bardzo zbliżone do naturalnego, tak został  „dopasowany” i widział wszystko naraz, nie rozpraszając się za specjalnie. Choć oczywiście dotyczyło to rzeczy drobnych, uwagę miał podobną jak każdy.
Mruczał jak nawiedzony. Na pewno z  czasem wspomni ten dzień, kiedy spojrzy na puszkę – beczkę. O ile zrządzenia losu nie sprawia, ze straci swoją kolekcje. Nie każdy był sentymentalny, większość wyrzucała swoje stare zabawki. Jak zrobi Sisco – czas pokaże. Na razie jednak cieszył się i - co ciekawe – nie próbował łapać jej „zębami”, możliwe ze z powodów blokad na stawach – nie mógł się wygodnie ustawić.
Po chwili tej radości, lub nawet w trakcie jej trwania Leri mogła usłyszeć za sobą dźwięk otwieranej sluzy, w tym samym momencie w którym zareagowały Siscowe oczka. Pojawiła się postać znana zabraczce, a  Siscowi – jeszcze bardziej. Pani mama. Oczywiście tu pracowała, przyszła jako lekarz, ale jako mama tez.
- O, dzien dobry – przywitała Leri. Widać było, jak wielki kamień spadł jej z serca po zabiegu. Była taka „lekka”

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2013-04-18 22:09:42)

W Mocy Sisco był jak najbardziej stabilny, czego zapomniano wczesnej dodać, ale jeśli był stabilny, to dobrze. Czuł się świetnie, był spokojny, wyluzowany. Chociaż w falach jakie wytwarzał widać było pewne luki. Cos, czego brakuje rzucało się w mocy 'w oczy”.
Ruth uśmiechnęła się serdecznie i podeszła do nich, od razu wyciągając rękę do Sisca  który mruczał dalej. Juz wiedziała, ze go nic nie boli, że jest radosny i szczęśliwy, chociaż chwilowo znowu „zamknięty”.
- To wspaniale, bo on bardzo panią lubi – rzekła w niby konspiracji, bo przecież Sisco to słyszał. A on tylko pomrukiwał i okami wodził. Teraz musiał spojrzenie dzielić na je dwie, co zresztą nie stanowiło dla niego problemu.
- Mam nową beczkę, Leri mi dała
Ruth posmyrała go „pod brodą”, bo obecnie tam było najbezpieczniej.
- Jaka piękna beczka, będzie ozdoba pokoju!
Z bliska widać było na twarzy „pani mamy”, pokrytej tylko lekkim make-upem historie ostatnich dni. To była wielka walka. Sisco mógł przypłacić ją życiem. A tymczasem dla niego to było „pobieranie krwi”

Ruth zaśmiała się szczerze.
- Nigdy nie spodziewałam się, ze można tak lubić takie puszki.
-Beczki! – poprawił ją Sisco
- tak, beczki, beczki. No cóż, będzie kolekcja.- Rozłożyła ręce na boki. Była zmęczona, to prawda, ale szczęśliwa, bo wszystko się udało. Operacja była trudna,a  diody które wyjęto z mózgu Sisco otrzymał James i na pewno kiedyś Leri pokaże.
- Jeszcze kilka dni i wracamy do domku – przez chwilę patrzyła na Jedi, jakby chciała powiedzieć to wszystko co przezywała, ale tego akurat przy Siscu nie mogła. On też to przeżywał. A tak naprawdę to dopiero zacznie, jak zrozumie, co z nim robiono. Ze miał w mózgu diodę która niszczyła odpowiednie struktury

- Nigdy nie spałam pod gołym niebem-  wyznała Ruth. Była koło czterdziestki. Nigdy nie spała pod gołym niebem, bo jak. Owszem, bywała na wczasach poza Coruscanr, ale tam zawsze hotel, wytyczone ścieżki, pełna cywilizacja. Dla niej trawa to było „łał”. Typowa, skrzywdzona przez cywilizację istota. Ale nie wiedząc co traci – nie tęskniła za tym.
Sisco pewnie też nigdy nie bezie spał na trawie, choć on akurat śpi na stojąco.
- Tak, nudzę się, już bym chciał do domu, chce zobaczyć czy przekopnica urosła... – pani mama znowu się zaśmiała.
- Oj ta przekopnica nasza. Czeka na ciebie wiernie
Wszystkie oczka nagle skupiły się na Ruth
- Ona nawet nie wie, ze ja istnieję... – fachowe, naukowe i bez emocji podejście do sprawy. Bardzo dorosłe – przekopnica ma gdzieś kto ją karmi i za czyją sprawą woda się zmienia w akwarium.

Pewnie by Ruth była jak ta większość, a tu nie wygodnie,a  to zimno,a  to kamyk,a  to mrówka. Już prędzej jej maż by spał, on umiał docenić takie rzeczy. W ogóle życie, drobiazgi.
- Szczerze mówiąc tez się przez przypadek dowiedzieliśmy, takie wygodne zwierze bo nie żyje długo, no i zrobiliśmy Siscowi test na odpowiedzialność. Wywiązuje się znakomicie. – nie bez dumy wyznała. Sisco patrzył tak, jakby jedna para oczu patrzyła na przekopnice hen hen daleko, w domu. A pozostałe pary na obie kobiety.
- Niiieee jest – podjął gładko temat – Przekopnica nie ma mózgu, tylko parę komórek... – oznajmił, chociaż sam miał w tej chwili mózg na wierzchu i wspomnienie o tym mogłoby być niezręczne. Aura Ruth w Mocy trochę się zmieniła, była to reakcja typu „serce się ścisnęło”. Sisco nie był wprawdzie jej biologicznym dzieckiem, jednak – ona była matką która widziała nieosłonięty mózg swojego dziecka, a  to dość traumatyczne.

Na razie nie ciągnęło go do innych zwierzątek, przekopnica była idealna, ruchliwa, ciekawa i nie wymagająca bezpośredniego kontaktu. Zwierzątko futerkowe mogłoby wywoływacz pewne zażenowanie w Siscu - bo nie mógłby go wziąć na ręce, pogłaskać, poczesać. Przyjemność z przekopnicy polegała na obserwacji jej. No i zdobywaniu wiedzy na ten temat, by żyło jej się lepiej.
Zaś takie grożenie palcem jakie Leri zaprezentowała dobrze na Sisca działało. W sytuacjach jak ta rzecz jasna. Bo zaczynał się zastanawiać, a ze trochę „po dżedajsku” był chowany, bo wielu jedi miało z nim kontakt, to podejmował trudne tematy odnośnie „nie wszystko jest takie, jak nam się wydaje”. Sam z  resztą był na to przykładem. 
- Tak, test zdany. Teraz muszę podać lekarstwo – aplikator Ruth wyjęła z kieszeni, był hermetyczny, więc mogła. Odetkała końcówkę aplikującą i przypięła do wenflonu na końcu rurki, biegnącej gdzieś pod kopułę ochronna. Takie ułatwienie zrobiono.
- I za dziesięć minut obiad  -na to już Sisco mruknął. Lubił jeść