Star Tales - gwiezdne opowieści...

Wbrew pozorom Sisco po zasłabnięciu pod szkoła nie trafił na oddział cybernetyki, a na neurologię. Jego cyberorganizm funkcjonował bez zarzutu, wszystko współgrało ze sobą i było zdrowe, funkcjonalne. To, co było chore nie wynikało z  faktu cyborgizacji.
   Chodziło o mózg. Kiedy zrobiono rezonans okazało się, ze temperatura niektórych obszarów mózgu jest o kilkanaście stopni wyższa niż powinna. Mózg mu się gotował. Zabrano go od razu na sale, gdzie rozkręcono  wierzchnią warstwę pancerza, zdjęto siatkę, i rozszczelniono układ, dostając się do mózgu. Poszła para i Sisco natychmiast odzyskał świadomość – jeszcze „na stole”. Proces tego co się działo został przerwany.
Zabezpieczono „ranę”, podłączono do stale monitorującego fale mózgowe urządzenia (które to urządzenie przyczepiono do Sisca), zapieczętowano medycznym polem antybakteryjnym i jeszcze innym na wszelki wypadek i taki Sisco, z „mózgiem na wierzchu” znalazł się w sterylnej izolatce.

Zareagował. Mruknął i odwrócił się do niech przodem. Poruszał się ocoiezale, na niskim pułapie. Nie cierpiał fizycznie, dostał leki, to, co go krzywdziło zostało przerwane. Na razie. Ale źle wyglądał. Bez siatki widać było fotoreceptory – sześć ruchomych gałek jak małe kamerki. Każda z nich miała ruchomy obiektyw. Były to bardzo zaawansowane oczy. Teraz tymi oczkami patrzył na gości. Jedna parą na jednego, druga para na drugiego, trzecia gdzieś w przestrzeń.  Dalej widać było energetyczną kopułę zabezpieczająca otwór w pancerzu. Boczny, podłączony ekranik cały czas migał: UWAGA, zagrożenie zycia. Kiedy „preparat” ma kontakt ze światem zewnętrznym oczywiście ze jest zagrożenie życia, dlatego Sisca umieszczono w sterylnym pomieszczeniu.

Po chwili weszła Ruth. Miała na sobie kitel, była w pracy. Na sąsiednim oddziale – cybernetyce, ale nic dziwnego ze teraz była glonie tu. Raz, ze Sisco potrzebuje cybernetyka. Dwa – to jej dziecko. Wszyscy tu wiedzieli i rozumieli, przecież pracowała z cybernetykami takimi jak ona.
- Dzien dobry. Dziękuję ze przyszliście – uśmiechnęła się do nich smutno. Wcześniej sporo myślała o Macu. Jak mu pomóc, jak wszczepić odpowiedni implant mięśnia, trudny przypadek, wyzwanie teraz – strach, rozpacz i ryzyko, kiedy chodziło o Sisca.
Ów jednak nie zareagował na nią specjalnie. Tak samo jak na jedi – mruknął.
– Nie poznaje nikogo – objaśniła zaraz to zachowanie. Dotknęła Sisca „pod brodą”

Tak, był na środkach uspokajających, to umożliwiało bezpieczne próby ratowania jego zdrowia.  Ale miało tez inną, bardzo ważna rolę – zmniejszało metabolizm mózgu. Sisco nie myślał teraz, działał jak prymitywny organizm. Aktywność mózgu była bardzo mała, wiec „ten proces” się nie nasilał. Wprowadzić w śpiączkę go nie mogli, bo jeśli dojdzie do zabiegu, będzie trzeba znowu długo go stabilizować.
-Pamięta mistrz nasza rozmowę, kiedy Sisco miał do nas trafić, na początku. To o czyszczeniu pamięci – poczekała na przytakniecie, by mówić dalej.
– Wygląda na to, ze nie robiono tego doraźnie. Mechanizm do czyszczenia pamięci jest w nim, w jego mózgu, to dwie diody które się nagrzewają, i niszczą fragmenty tkanki odpowiadające za pamięć długotrwałą. Drogi którymi płynie ta energia są wypalonymi dziurami. Są jak jaskinie. Teraz kasowanie pamięci to drobny zabieg nie zagrażający życiu, ale bardzo destrukcyjny. To już się zaczęło.
Mówiła to z łzami. Sisco był jaj dzieckiem cztery miesiące. Teraz miał zapomnieć to wszystko i stać się dla niej znowu obcy.
- Mechanizm dba, by osobowość nie rozwinęła się za bardzo

Kiedy Mac powiedział „przerażające”, Ruth odwróciła się do nich placami. Musiała wytrzeć oczy. Zagryzała wargę, by ból pozwolił jej nie rozmyślać. Po chwili wróciła do rozmowy. Teraz jednak głos już jej drżał.
- Jest już przygotowywany do zabiegu usunięcia diod. Jeśli je usuniemy, wszystko będzie dobrze, proces nie będzie się powtarzał, Sisco zacznie się rozwijać. Jednak… – wzięła głębszy oddech
- Operacje na otartym mózgu zawsze są bardzo ryzykowne. Jeśli cos pójdzie nie tak, nie będzie juz można tego naprawić. A jeśli dostanie krwotoku… jest jedyna istota swojej rasy na Coruscant. Poza tym jego ubezpieczenie nie obejmuje tego zabiegu. Ale to nic. Weźmiemy kredyt… – Patrzyła Jamesowi w sztuczne oczy które  sama mu wstawiła. Operacja nie ratowała Siscowi życia w sensie biologicznym, a  w sensie mentalnym. Ale to James musi podjąć decyzje, jako prawny przedstawiciel.

Ruth trzymała się dzielnie. Z lekkim uśmiechem objęła Jamesa i przytuliła. Ale oboje byli „sterylni”, wiec nic się nie stało. Było to nieme podziękowanie za wsparcie. Nic bowiem nie była w stanie wymówić. Zaraz pewnie Pojdzie do łazienki sobie popłakać.
Sisco w oddali dziś jak nigdy nikogo przy sobie nie potrzebował. Cały świat był mu zbędny, ale obserwował wszystko ze spokojem, oświetlony lampkami  wykresów i przyrządów do niego popodczepianych.

Nie przebywali tu już dłużej, by nie narażać Sisca. Może i byli odkażeni, ale wiadomo – tam jest wszystko „na wierzchu”. Wyszli. Ruth zaprosiła ich jeszcze do gabinetu, już na cybernetyce, dokąd później dołączyli inni lekarze prowadzący Sisca i sobie porozmawiali na temat operacji.

Sisco nie wiedział kto go odwiedzał, a  kto nie. Od chwili spotkania z Asyrem pod szkołą nie pamiętał nic. Były obawy, ze straci pamięć całkowicie, ale nie – proces przerwano w  sama porę. Miał tylko lekkie luki. Zabieg wykonywano 5 godzin, podczas których musiał być przytomny. Ale nie czuł bólu – mózg go nie czuje. Specjalnie dla niego zbudowano specjalne rusztowanie na sali zabiegowej(operacyjnej) i nawet pare gazet o tym napisało, ale wobec afery Traxa – pewnie nikogo to nie obeszło. A był to majstersztyk neurochirurgii.
Z racji fizjologii Sisca rekonwalescencji właściwie nie było. Był już dwa dni po zabiegu, łaził wolno po izolatce. Dziś rano dostał zabawkę – pluszową banthę, od zespołu pielęgniarek i lekarzy którzy się nim tu zajmowali. Póki była tu, była sterylna, mógł się nią bawić, ale jakoś niespecjalnie zapalał do tego miłością, wiadomo – Sisco bawi się chętnie czymś innym, i Leri to wiedziała.

Musiała przejść przez kilka śluz, jak wcześniej James i Mac, co było wstrętne ale konieczne. Teraz ryzyko infekcji było jeszcze większe, bo prócz otwartego ciała była jeszcze rana.
Personel szpitala bardzo radośnie witał Leri i chętnie udzielał informacji, tu szaty jedi wzbudzały nie tylko respekt ale i szacunek, taki prawdziwy. W szpitalach często się prosiło jedi i przyjście, o medytacje przy chorym.
Sisco już był stabilny i zdrowiał z godziny na godzinę. Po wejściu do Sali można było go ujrzeć nadal w wersji rozmontowanej, bez siatki, z otwartym do góry korpusem zakrytym dwoma energetycznymi kopułami, z  różnoraką aparatura, której wykresy wskazywały normę.
Zupełnie inna tez była reakcja teraz, niż przed zabiegiem.
Teraz wyprostował się, i wszystkie trzy pary oczek spojrzały na Leri. Zabawne to było spojrzenie i bardzo kontaktowne. Tak właśnie patrzył spod siatki. I zaraz mruknął radosnie, co oznaczało, ze rozpoznał. Teraz nastąpi chwila na odkodowanie wszystkich wspomnień z udziałem Leri – przypominanie szczegółow