Star Tales - gwiezdne opowieści...

No i wyraźnie Sisco odetchnął, spadł z niego znaczny ciężar, bo może i dużo rozumiał, to jednak jego emocjonalność miała swoje ograniczenia. Ale już było w porządku, teraz już bez traumy będzie można zastanowić się znowu nad postawa dwóch uczniów.
Zaczął z chwili na chwile robić się weselszy, najpierw się przytulił ogromną masa twardego, ale nie całkiem zimnego metalu, później mruczeć zaczął i znów, Siscowym zwyczajem rozglądać się jakby dopiero co świat zobaczył.
O ile „matka z ojcem” w domu nie zepsują, to ta nauka w nim zostanie na pewno.
- cioszę się – wyznał,z  pewnym opóźnieniem które wypełniła ekspresja emocji.
- bo ja myślę ze on od początku wcale nie był zły. Może chciał obejrzeć muzeum, albo różne inne rzeczy...

Jak to dobrze ze napięcie ustąpiło. Można było znowu rozmawiać z tą młodą inteligencją zamknięta w ogromie droidziego ciała. Twór ten przez nieprzebytą czarną maskę wpatrywał się w oczy, bez wyrazu i podtekstów. Tak bezpiecznie. Słychać było szum generatora, zagłuszający cichy organiczny oddech, który ginął, więc niejako, niewykrywalny, przestawał istnieć. Symbioza dwóch ciał, kiedy biologiczne przezywało emocje, mechaniczne przygotowało się do aktywności. W chwili najżywszego pobudzenia mógłby atakować i walczyć. Jednak ciało maszyny pozbawione było intelektu i nie rozumiało, ze pobudzenie mózgu wywołane było tym rodzajem emocji który nie wymaga walki. Nawet nie wymaga ucieczki.
- Ale potem podjął kolejną dobrą decyzję i nauczył się na błędach – przypomniał, nie bez satysfakcji z samego faktu, ze może. Zebrał nogi bardziej pod siebie i podniósł się dumnie. Dobry znak ze taka poczciwa dusza w tej bestii mieszkała.

Teraz już Leri mogła zagrać bezpośrednio, pytając Sisca czy wie, czemu jedi powinni unikać emocji. Jesli po odpowiedzi okaże się, ze nadal nie ogarnia kwintesencji – można go skorygować. A na pewno nie zaszkodzi zasugerować opiekunom by nie uczyli go prawa pięści.
Teraz jednak wielka machina niczym oswojone zwierze nadstawiła bok do klepania, wsłuchując się i w dobrze znany dotyk, jak i w dźwięk jaki na wskutek klepania powstawał. To też było radosne. Tak jak lubowanie się w rozdeptywaniu orzeszków – bo fajnie chrupią.
- Chodź, idziemy dalej. Już nie będę fukał – oświadczenie to mogło dawać nadzieje na to, ze zaczynają się zmiany. Nie tylko „zrobię ci przyjemność” ale „zaczynam tak uważać.

Znaleźli się wieć znowu na górnym korytarzu, gdzie Sisco zatrzymał się w pólkroku, jakby zaskoczony ze znowu to jest. Wydawał się węszyć. W istocie – tylko długich owadzich czułków którymi by poruszał brakowało do tego wizerunku zaklętego w maszynie owadziego zdumienia. Znowu tutaj jestem, hmm, niebywałe.
Przed nimi roił sie pogrupowany kapitał ludzki. To pary, to trójki, to grupki. Sisco obserwował z dostojeństwem, zastanawiał się i skupiał – nie fukać. Nie fuknę.
Ruszył w końcu, delikatnie, jakby szedł na palcach, obierając sobie złośliwie drogę między dwoma grupami stojącymi tak blisko siebie, ze sił fizycznych nie było na przejście Sisca między nimi bez fizycznego wywierania wpływu. Jednak szedł, spokojnie, czujnie, ale bez negatywnego nastawienia.
- O kuźwa, jaki droid! – ktoś z jednej grupy nagle go dostrzegł i swoją grupę, jak kogut kury mu podległe zepchnął dalej, robiąc Siscowi większa cieśninę do przejścia. Zawisł w powietrzu niepokój. Przewodnik grupy coś zbołbotał, typu co to tutaj robi.
„To” zaś zatrzymało się, odwróciło łeb i spojrzało wejrzeniem bez oczu.
Jak widać zainteresowało go coś innego niż to o co Leri chodziło.

Sisco zaś zachował się wzorowo, nawet nie fuknał, zachowując stoicki i wymowny na swój sposób spokój. Jam jest Sisco, jestem ponad twoją drwina, nie wkurzycie mnie. Jednak w pewnym sensie nieco był prowokujący. Chciał się sprawdzić. Ze wstawiennictwem Leri czuł się bezpieczny. Dużo silniejszy niż na codzien.
Bok w bok z Jedi musieli stanowić bardzo ciężki kaliber dla przewodnika grupy, który większe oczy zrobił i nie wiedział, co powiedzieć, bardziej zdumiony Leri, niż Sisciem – cyborgiem. Bo cóż, ze cyborg, co mu w oczy zadrwić nie można? A tu jedi. Jedi nie można. Nie było wprawdzie takiej ustawy, jednak były to górne poziomy. Tu się jedi nie wyzywa. I nie chce się stanąć naprzeciw nim, po drugiej stronie barykady.
- Cyborg... no to fantazje miał... – mruknął, jakby chciał rozluźnić napięcie i wrócić do swojej grupy i tym czym się grupa zajmowała, bo na pewno nie zwiedzaniem.
Sisco nie zrozumiał o co chodziło z tą fantazją. Ruszył więc przed siebie wiedząc, ze Leri pójdzie za nim, więc się w odpowiednim sobie miejscu zatrzymał by na nią zaczekać, bo już podjął decyzję.
- Już wiem – oświadczył zastajac ją tymi słowami jeszcze w ruchu
- Chciałbym zobaczyć jak Republika się tworzyła

Ale teraz Sisco się wielki zrobił. Nie odnosiło się to do jego fizyczności – z tej strony był wystarczająco wielki i większy być nie musiał (a nawet nie mógł już) ale pomijając powłokę – nie czuł się za wielki, był mały, jak to każde dziecko, znał swoje miejsce i nie wychylał się poza nie. Dlatego tez poczuł się bardzo „wielki” pod ta pochwała. Że umie, ze może. Bo przecież umiał tak niewiele, a mógł jeszcze mniej. Może niejasno, ale zdawał sobie sprawę ze swojej fizycznej ułomności. Zwłaszcza w szkole, kiedy widział różnice. Porównywał się. Inne dzieci rysowały – on nie. Tańczyły ze sobą w kółeczko – on nie. Wprawdzie nie tylko on nie, ale jednak – między innymi on. Nie brali go na hydroterapie. Nie dostawał takiego samego obiadu jak reszta dzieci. Nie miał swojego zeszytu. Teraz jednak został pochwalony i wszystko odeszło. Zadowolony gruchał tak głośno ze w gwarze było go słychać, i szedł za Leri, w wyobraźni licząc jej rogi. Kroki stawiał skromnie, ale nie było w tym stłamszonego podporządkowania wynikłego z poczucia bycia niegodnym, a z dobrze pojętej grzeczności. I wcale nie myślał o niebieskich migdałach lewitujących wokół centrum wszechświata w swojej własnej postaci,a  o Republice która teraz obejrzy a o republice, którą teraz obejrzy sobie od „dzidziusia”

I tak dreptało za nią wiernie to wdzięczne „maleństwo” radosne że przysłowiowe słonko świeci, co jest rzeczą dla maleństw naturalna. W końcu dotarli, a Sisco szybko rozejrzał się za gablotami. Sam nie wiedział co się spodziewał w nich zobaczyć i tym bardziej był dlatego ciekawy, ale nie zobaczył ich w ogóle. Przez chwilę wydał się zdumiony, przygiął nogi, wykonał ruch umożliwiający mu spojrzenie za siebie – czyli 90 stopni głową w bok. Zdumione dwa, trzy pomruki, i nagle głos „zawołał” go na projekcje, obrócił się i już oglądał. Trochę wysiłku ten kawałek historii od niego wymagał, bo jednak zbyt był młody, by rozumieć bez wysiłku politykę. Ale przez to niezrozumienie jakaś bliskość tematu wyzierała, Sisco chciał tego słuchać, bo od Republiki otrzymał pomocną dłoń. Już teraz zaczynał odczuwać potrzebę zrozumienia jak to działa.
I tak patrzył, patrzył i nagle:
- A czemu moja planeta nie jest w Republice?

Teraz nie zwracał uwagi na spojrzenia innych. Jakoś tak – nie. Temat zaprzątał mu głowę. Kazda para oczu patrzyła na inny eksponat, każda czytała tekst, to wszystko musiało spotkać się w mózgu i zostać skatalogowane. Trochę roboty, ale w tym przypadku na korzyść zdarzeń, nie będzie go „Ciemna Strona” kusić co by fuknąć.
I tak myślał. Bardzo myślał – dlaczego jego planeta mogłaby nie chcieć należeć do Republliki?
Leri pewnie już znała odpowiedź na to pytanie: odpowiedź stała przy niej. W Republice stworzenie takiego Sisca, później wielokrotne czyszczenie pamięci, sprzedanie, kupienie żywej istoty – to by się musiało skończyć.
Sam Sisco nie pamiętał, i już nigdy sobie nie przypomni, jak to było.