Star Tales - gwiezdne opowieści...

Sisco bardzo chętnie wszedł w bezkres tej sali. Tak, zdała mu się bezkresem, miał nawet wrażenie ze lata sobie w przestrzeni kosmicznej. Ale pewnie większość dzieci,a  może i niektórzy dorośli mieli tutaj takie wrażenie. Wyciągnęło Sisca strasznie do góry, szedł powoli,a le na podniesionym pułapie, z łbem w górze, chcąc się przykleić do czegoś, ale to coś czego pragnął było niematerialne.
Dalej poszedł za Leri i opadł do normalnej wysokości dopiero kiedy się zatrzymali. I nagle okazało się ze – ekran. Wcześniej nie zauważył, tak latał po przestworzach. Bardzo się uspokoił, ale też bardzo rozkojarzył.  Zebranie uwagi na jednym ekranie wymagało trochę siły woli. Nie jest to łatwe, kiedy mimowolnie widzi się z boku różne inne ciekawe rzeczy. W tym przypadku szerokie pole widzenia to wada. Za dużo bodźców dociera do mózgu.
Zapoznał się z wypisem. Tematy nie były szczególnie porywające, ale ciekaw był jak to wygląda.
– Prehistoria głownych planet – wybrał. W gwarze nawet jego głos wydawał się osłabiony. Leri pewnie oczekiwała, ze wybierze temat Jedi. On jednak wybrał prehistorię. Wydała mu się ona najbardziej interesująca. No i - nie wiedział jak to działa

Te niecałe dwa miesiące „na wolności” sprawiły ze Sisco przestał nerwowo reagować na takie zainteresowanie, co w tym przypadku było bardzo dobrą cechą, bo jeszcze tego brakowało by się rzucał – wtedy by od razu został napiętnowany. On jednak nawet nie podchodził do tych osób. Trochę gorzej było gdy podchodzili do opiekuna (w tym przypadku byłaby to Leri) i prosili czy nie mogą sobie zrobić zdjęcia z nim (lub z nimi). Wtedy potrafił fuczeć a nawet warknąć.
Pewnie dopiero jak dorośnie spojrzenia innych zaczną go irytować. Teraz jednak cieszył się samą przejażdżka windą, bo ta jednak jechała inaczej niż szkolna, była większa, bardziej wypasiona i w ogóle fajniejsza. Po koszach na śmieci windy były jedną z najulubieńszych zabawek. Kiedy się zatrzymała, wydał z siebie dziwny dźwięk, jakby kichniecie, spojrzał w górę, spojrzał w dól i najwyraźniej był gotowy.
- teraz się już na pewno pochwalę – przerwał nagle cisze. Pochwali się, choć pewnie wszystkie inne dzieciaki były tu już kilka razy

Sisco odważnie wyszedł z windy i kilka kroków dalej zastygł w bezruchu, obserwując. Spokojnie ponad głowami kręcącego się wszędzie tłumu. Wiedział, ze musi być cicho, bo tutaj, teraz, w ciemnym zamkniętym pomieszczeniu wystarczyłby tylko jeden panikujący, który krzyknął by „napad” czy coś podobnego,a  jzu wszyscy by wpadli w  panikę, uciekając przed Sisciem, Bo  jednak – ma broń. Poki co nawet jak ktoś się bał, to uznawał, ze po prostu trzeba było tu wprowadzić tego droida. A on sobie obserwował. Najwyraźniej szukał konkretnej tabliczki z  nazwa, bo długo wypatrywał. Szukał, szukał. Szukał swojej planety. Ale nie było. Odczekał, aż Leri do niego podejdzie, by jej nie wołac, nie prowokować paniki, mruknął cichutko i polazł za strzałką „Coruscant. Teraz to stolica była jego domem. Jego planeta, miał ją wpisaną w dokumenty. Wypada coś wiedzieć.

Sisco nie podchodził za blisko eksponatów, właściwie nie schodził ze ścieżki. Wykorzystywał swoje atuty by wszystko dobrze widzieć – przybliżać sobie, wyostrzać, ale w ludzi się nie pchać. Nie wymagał jako takiego pilnowania, ale oczywiste czuwania by nie doszło do konfliktu ze zwiedzającymi. On sobie szedł dalej. Dopiero w salach gdzie pierwotniaki zmieniały się w jakieś żyjątka, robaczki, owady tam chętniej przebywał. Zwłaszcza na owady zwracały jego uwagę. Ale nie ma się co dziwić, każdy szuka tego, co jest mu bliskie. Przypomina rzeczy znane.
Kiedy jednak – po przejsciu dalej okazało się, ze owadów jest coraz mniej, wypierają je ssaki itp., zapał Sisca wyraźnie spadł i w pewnym momencie dało się zaobserwować wahanie i nagle stop – oraz w tył zwrot. Sisco wraca do przeszłości.

Zachowanie Sisca dużo mówiło o jego wewnętrznym świecie. O jego rodzących się poglądach i sposobie w jakim myślał. Wszystko było fajnie aż do tego nieszczęsnego zawrócenia. Znaleźli się teraz na granicy epok, bo w tym miejscu natknął się na Leri. W przejściu (tak szerokim jednak by nie wadzić przepływowi zwiedzających). Wraz z cichym pomrukiem spełzło na jej rogatą głowę osobliwe ślepe spojrzenie więcej mówiące niż słowa, ale i nic zarazem, bo milczenie wymownym było w to, ze „coś tu się w tym łbie uroiło”. Jednak czas nie jest materią i Siscową determinacje w milczeniu pokonał.
- Bo tam mi się nie podoba – przyślą lakoniczna odpowiedź w podniosłym tonie współistniejąca z wymownym pochyleniem łba, jak to u Sisca, by wziąć obiekt obserwacji bocznymi oczkami (w domyśle – drugie boczne oczka patrzą w drugą stronę, by nie dać się zaskoczyć – jakby było czym z  resztą)
- Tu jest fajniej, tu są fajniejsze żyjątka. Tak, wiem, ze już ich nie ma, ale chce z nimi zostać dłużej. Tak na niby ze są...

I tu cierpliwość Leri została wystawiona na próbę (ale była jedi, więc da rade) a Sisco coraz śmielszy podchodził bliżej mimo ludzi, którzy czasem wyrażali swoje oburzenie. Na początku nie reagował, później zaczął fukać nieprzyjaźnie, walcząc o swój kawałek przestrzeni do swobodnego przebywania. Trochę nawet robił się jakby bronił rodziny zza szyby wystawy. Na wielkie, wielonożne chitynowe martwe eksponaty patrzył wręcz z rozczuleniem, wydajać przy tym dźwięki jakichś istoty z nim na codzien przebywające nie doświadczają. To było jak rozmowa, monolog lub tłumaczenie czegoś, czule i cierpliwie, z wielkimi pokładami wkładanych w słowa emocji.
W końcu jednak zdeterminowanemu młotowi udało się przepędzić zakochanego droida (jak go nazwano kilka razy) Sisco ofukał się na nich tak zapamiętale, ze obrażony wrócił do Leri. Były w tym przejawie ciemnej strony niewątpliwie pierwiastki światła, bo zabraczka mogłaby tu zakwitnąć a Sisco dalej wąchałby skamielinę.
- Idziemy dalej – oświadczył, przemycając w głosie niezbyt subtelnie groźbę dla świata: obraziłem się, odchodzę. W dupę mnie pocałujcie, i tak nie wrócę choćbyście błagali! I począł, rzec by można z łbem zadartym, w wejściu się o wykładzinę potknął co łomotem zaowocowało i ogólnym popłochem, ale Sisco sobie poradził, choć nie skojarzył by wypadek miał mu pychę pokarać.
Przy filarze się zatrzymał (pamiętając co by go nie dotykać bo to muzealne – choć popisane złotymi myślami typu A+ K = serduszko).
Pod sufitem zawieszono rozłożystoskrzydłe spreparowane zwierze, ni to ptak ni to nie wiadomo co, chyba nietoperzem. A wieć jastrzębionietoperz...
- Nie lubię tego. To sra... – wyraził półgłosem kolejną fahową opinię. Nieprawdą było by jastrzebionietoperz kiedykolwiek na niego nasrał – to jeszcze emocje z poprzedniej sali się tliły

Będzie musiał się wiele, wiele nauczyć. Teraz walczył z tym co już zaczynał rozumieć, ale niebawem zrozumie całkiem. Musi się nauczyć tego, ze ludzie go odganiają. Nauczyć się znosić to z pokora. Nie walczyć z wiatrakami. Fuczenie rodzi fuczenie, albo w twarz, lub jeszcze gorsze-  nienawistne zza węgła.
Teraz  nastał ten moment kiedy przytulił się do Leri, naparł na nią, pewnie mu gdzieś tam wpadła między bok a działo, bo było tam wystarczająco luźno by pomieścić głowę, i tak przeżywał swoje stany których nie rozumiał. Uspokajał się szybko na przekór narastającej agresji, która nie malała, a jedynie opadała, jak kurz na drodze.
Spod ochronnej przed światem siatki wyzierało spojrzenie jednocześnie dzikie i spłoszone, choć sztuczne i nieprawdziwe, bo tylko takie wygenerować mogły cybernetyczne oczy. Oczy które miały swoje źrenice, rozszerzane gniewem lub strachem, gdy przychodziła taka sposobność.
Oddychał. Jego oddech można było usłyszeć, kiedy było się blisko a naokoło panowała cisza. Więc – nie tutaj. Nie panował do końca nad oddechem, nie był tez jednak on dla niego nieogarnianym.
Nie widząc już swoich „wrogów” uspokajał się coraz bardziej, stając się przyjaznym, potulnym durastalowym klocem jaki tu wprowadzono. Nagle znowu zobaczył świat i zdziwił się wielce.
- James czasem się gniewa – wyznał jakby na swoje usprawiedliwienie zaraz po tym kiedy nieznaczna siła przekręciła jego mocarny łeb tak, jak chciała. Oczywiście wyznanie to nie było z obiektywnego punktu widzenia prawda. Sisco zobaczył coś co zinterpretował na swój sposób. By mieć teraz kontrargument. A o co chodziło? Że pewnie James użył ostrzejszego tonu na kogoś.
- No to ja chcę – wyznał. Bardziej z ciekawości niż faktycznego chcenia, ale – na ciekawości polegał postęp.