Star Tales - gwiezdne opowieści...

Sisco poszedł za nią. Tłumek został rozbity. Kilka wytrwałych osób jeszcze szło za nimi ale pourywali się, w następnej sali już ich nie było. Jakby inny świat – nie ma tego, co tam im przeszkodziło. Jak tłum szybko zapomina.
Sisco dreptał małymi kroczkami jakby bał się lub wstydził czegoś. W końcu jednak zaszedł Leri droge. Nie było w tym dostojności, która już w sobie czasem rozbudzał. Tu była niepewność.
- Pod szkołę przychodzi dziwny chłopak. Widze go z okna. I on mówi do mnie...

Milczał chwile, jakby się zastanawiał jak to powiedzieć, by nie wyjść na głupiego, zdziecinniałego i tak dalej. W końcu to, co powiedział, dla większości ludzi było niemożliwe. Gdyby powiedział o tym w szkole, zakończyłoby się telefonem do „matki” i oświadczeniem, ze Sisco zaczyna mieć omamy (a w szkole była dokumentacja ze Sisco ma uszkodzenia mózgu i takie rzeczy mogą się zdarzać). Był tego świadom. Nie chciał ukręcić sobie sam sznura na szubienice. No ale – Leri była jedi. Jedi też robią różne, dziwne rzeczy.
- Tak, mówisz. Ale ty stoisz tutaj. On mówi do mnie zza okna, stoi na ulicy a ja w szkole, na pietrze

- Ja z nim nie rozmawiam – zarzekł się szybko, zaraz łeb podnosząc, jakby zarzekał się tym gestem.
- Ja nie rozmawiam, on mówi, ale ja mu nie odpowiadam. Czasem mam wrażenie, ze wie, co ja myślę, ale wtedy staram się tak robić żeby nie wiedział, albo myśleć o czymś głupim. Czuje się dziwnie, jakby ciągle ktoś mnie podsłuchiwał. – trochę się nawet pożalił. Kiedyś lubił tego chłopaka. Miał nadzieje nawet się z nim zaprzyjaźnić. Nikomu o nim nie mówił i co przerwę wychodził, czekając na niego. Czasem pojawiał się na ulicy przechodniej. Czasem nie.
- Dzisiaj go nie było. Ale był wczoraj

Zdziwił się bardzo ze aż takie to ważne. Mu się wydało wstydliwe, to ze słyszy słowa których nikt inny nie słyszy. Raz Mac coś chyba „usłyszał” ale wtedy Sisco się wyparł. Moze nie powinien? Ale ten chłopak nie mówił mu nic złego. Był bardzo miły.
- Jest już późno, może go tam nie być. Może najpierw zadzwonimy?

Na pewno, tym bardziej ze skoro Leri przyspieszyła, to Sisco tez. Nie był to jeszcze bieg, ani nawet szczególnie szybki marsz, ale więcej energii w ruchach działało na wyobraźnie. Kiedy dwie tony durastali pokazuje, ze umie się rozpędzić, mało kto chce znajdować się przed tym niebezpieczeństwem.
Do tego obrazu jeszcze Sisco wydawał dźwięki. W ruchu, zwłaszcza szybszym wydawał dźwięki jakby parskanie i chrąchanie, i były to jego dzwięki, nie maszyny. Maszyna swoją droga, szczególnie ciężkie tłoki brzmiały wymownie. Za to kroki nie były specjalnie ciężkie, pewnie za sprawą grubego podbicia z gumy.
Na nic już się nie oglądał i kiedy wyszli, było ciemno. To znaczy niebo było ciemne, bo bogate padające zewsząd oświetlenie wcale nie ustępowało jasności dnia. Siscowi jednak wyraźnie podobało się Coruscant nocą, bo zaraz łeb do góry i patrzył w niebo.
Mogło być koło 22. Mama Sisca nie zasypywała Leri wiadomościami, ufała Jedi, a przez to Leri mogła mieć „spokój” przynajmniej z jednym.

Sisco, istota ufna i prostoduszna, nie wiedział jaki miał być jego udział w tym wszystkim. Także – jak ważną rzecz miał powiedzieć. Oczywiście się zgodził z serdecznym pomrukiem i powlókł się za  Leri, wyraźnie rozmarzony z powodu nocy. Choć za specjalnie opowiadać o tym chłopaku nie chciał. Dziwny był to dla niego temat.

Na początku otwarty i podekscytowany tym, ze znowu leca na platformie, później, przy właściwej rozmowie zrobił się bardzo czujny i niechętny, choc nie wyglądało na to, by ta osoba go krzywdziła. Okazało się, ze do Sisca przychodził chłopak, nastolatek, rasy dug, miał dużo kolczyków. Właził na ławkę i mówił do Sisca. Był miły, mówił Siscowi, ze ten jest wyjątkowy, i ze chciałby się z nim zaprzyjaźnić. Zapewniał Sisca ze jest lepszy od innych i raz po raz ponawiał ofertę. Podobno Sisco ani razu mu nie odpowiedział. I czul się nieswojo podczas tych „rozmów”. Ale i tak przychodził. Bo przecież ten chłopak był miły.

Coś jednak w tej opowieści zdradzało, ze o innej stronie wyjątkowości Sisca mówiła Leri,a  o innej tajemniczy nieznajomy. Nawet Sisco sam zachowaniem to i owo zdradzał. Był po prostu dziwny, jakby trochę nawet wystraszony. Jakby złamał dane komuś słowo. Bo kto wie, jak programował go ten „przyjaciel”.
Kiedy już widział swoją monadę, zadzierał łeb i patrzył w górę. Z tego lądowiska na którym osiada to było szóste piętro z windy w klatce numer 5