Star Tales - gwiezdne opowieści...

Zmieniała, ale – nic mu nie będzie. Na Coruscant i we wszystkich tych administracyjnych niuansach Sisco poruszał się bardzo sprawnie, ale takiej prostej praktycznej wiedzy nie miał żadnej, nie rozumiał, nie miał pojęcia, bo nie miał jak i kiedy poznać, to typowy mieszczuch. Typowy mieszczuch to raz,a  dwa – cyborg. Było jeszcze kilka punktów utrudniających Siscowi kontakt z praktyczną wiedza,a  najważniejszy to oczywiście „nie ma kasy”. Bo gdyby było, to nie ważne jaki ten Sisco by był - by zapłacił i by go po galaktyce wozili i pokazywali.
A tak – tyle wiedział co mu się tak przy okazji dostawało.
Stał jeszcze chwile po czym polazł za Raksh patrzec co robi. I – o dziwop – nawet na mieso nie ofuczał się. Za to patrzył. Skonfrontowanie go z duza iloscią nowości zaowocowało tym, ze nie od razu było „fufufuffufu”, tylko najpierw obserwacja.

Nie mieli jeszcze jako takiej kuchni, ale chyba oboje mieli wyobraźnie, a ich w przyszłości kuchnie już teraz oświetlało wielkie okno skupiające energię świetlną wewnątrz, toteż mimo ze średnie poziomy to jasno mieli jakby mieszkali na Górnym Mieście.
Sisco stał za Rakshą i patrzył, to przez jedno ramie, to przez drugie, aż się w  końcu z boku ustawił i zastygł w bezruchu, co było u niego normalne. Kilka minut ta obserwacja trwała Trochę jak oglądanie holowizji. Mamę wprawdzie tez kiedyś tak obserwował. Ale to był zupełnie inny kanał no i gotowanie mamy było prostsze: wyjmujemy mrożonkę, odmrażamy, trochę może modyfikujemy i już.
A tu i zapach inny – tak, Sisco czuł zapachy, słabo ale czuł – i lepsze oświetlenie a on widział dużo więcej kolorów niż ssaki.
Nawet nie zauważył kiedy koniec. Zaspał trochę.
- Co? – chwila milczenia na odtworzenie wypowiedzi z  pamięci w systemie.
- A... jasne! – i „wyciągnął sie”, czyli łeb do przodu a nogi na ziemi w tym samym momencie. Ale – tak jakoś się zachowywał jakby to obwąchać próbował. Ciekawy był

A Coruscant dawało możliwości, w supermarketach były takie bogactwa wyboru produktów, że mózg się wieszał.
Sisco chwile medytował nad łyska zanim zjadł – mając ograniczoną sferę poznawcza, ale za to dobre warunki – wykorzystywał – przyjrzał się, obwąchał, i dopiero zjadł, złapał łyżkę między płytki i za chwile „oddał” pustą. Odchylił łeb i poddał to wszystko analizie. Ale szybko zaczął pomrukiwać więc chyba dobrze.
- Lepsze niż ze słoika!  -zauważył naprawdę radośnie i z autentycznym zaskoczeniem, jakby robił coś naprawdę niezwykłego.

- Ty nawet nie wiesz jak cieszy mnie! – kiedy się codziennie witało poranek z myślą: o nie, znowu trzeba jeść to obrzydliwe śniadanie”, a tu się okazuje ze coś o takiej samej konsystencji jak zazwyczaj smakuje jednak dużo lepiej (choć na pewno sam fakt obserwacji procesu powstawania nadawał temu atrakcyjności), to od razu wstaje słońce nad twoją codziennością.
Az się tulić miał ochotę, ale najpierw trzeba zjeść. Grzecznie. No jak nie Sisco.
- Zupę ładuj. – odparł od razu i wcale nie słychać było w  tym „żeby ci nie było przykro”, tylko szczerze – bo chciał. Dobre to chciał.

Musiał chyba się trochę zagapić albo po prostu nie zrozumieć co widzi. Bo mięso to jednak straszne na obrazku (a jeszcze  straszniejsze jak się o nim myśli) a tak na żywo, to on nawet nie miał kontaktu. Ale smakowało a to już mocny argument dla takiego niejadka. A jaka porcja witamin!
Mama by była... zazdrosna. Na pewno. W domu by Sisco pewnie nie jadł tak chętnie bo by się bał mamie przykrość sprawić. A tu oboje byli wolni. Nie musieli się na nikogo oglądać.
Niestety mimo pełnej aprobaty, nie dało się w Sisca wcisnąć dużo naraz bo miał on bardzo mała pojemność. Choć i tak więcej niż zazwyczaj,a  następny posiłek to dopiero jutrzejsze śniadanie.
Kiedy się miejsce skończyło, Sisco pochylił łeb i przytulił się do Raksy dużym obszarem gładkiej siatki sensorycznej, co było jego podziękowaniem.

Tez się bardzo cieszył ze jego ciało zostało zaakceptowane. Innego nie miał. Więc to naturalne – jesli by nie zaakceptowała, nie mogliby razem mieszkać. Dlatego właśnie okres narzeczeństwa potrzebny jest,  i to jak się samym mieszka, a nie spotyka na dwie godziny dwa razy w tygodniu a po czymś takim wiąże się w związek na całe życie. Bez sensu.
Ale oni podeszli profesjonalnie-j. Bo zaczynając od mieszkania w norze. Ale nie ma kasyyyy...
- a mogę ci jakoś pomóc w tym? – zapytał żywo, kiedy już zauważył ze Raksh zbliża się do palet, które zmieniły status ze śmiecia na najwyższa wartość i... i ubywało ich.

Wyglądał na zadowolonego, a jeszcze bardziej na takiego brzmiał.
- Pewnie! – była to czynność która rzeczywiście mógł robić dobrze – oczywiście trochę błędów i uszkodzeń desek bezie, ale – nauczy się. To wręcz terapeutyczne dla niego, bo odnosi się do miarkowania siły przy „precyzyjnej” pracy. Bardzo chętnie się zaangażował, choć pierwsze 5 minut upłynęło na myśleniu jak w  ogóle się ustawić.