Star Tales - gwiezdne opowieści...

Sisco najwyraźniej niedosłyszał (o czym T'kul nie wiedział) i nie zrozumiał. Odsunał się od niego w strone Asyra robiac mu więcej miejsca. Nie oto mu chodzilo. Trudno. Pogadają sobie kiey indziej. Leri jak zwykle zyczliwa i tak dalej I jak zwykle na gumowym uchu mocy czyli na wzmocnieniu słuchu. Jego mistrzyni chyba tez stosowała tę technikę bo zawsze wieziała co się mówi (zwłaszcza o niej w wykonaniu T'kula). Posłusznie zamilkł i wsłuchał sie w wypowiedx zabraczki. Punkt o długim nauczaniu Sisca skwitował kiwnieciem głowa. Był swiadom, że bez szkolenia Sisco swoja moca mógłby przypadkiem lub celowo komus zrobic krzywdę. Tak więc Sisco był priorytetem a on, znaczy T;kul był tylko ozdobą. Było mu to z reszta obojetne. No ale Sisco sie wypowiedział wiec pora była na niego.
- Życie ona tworzy, pozwala mu wzrastać. Moc otacza nas przenika i łączy. Świetlistymi istotami jesteśmy, a nie tą surową materią. Moc jest generowana przez życie. Wiąże ze sobą wszystko. Jest obecna we wszystkim: w wodzie, kamieniu, drzewach w lesie.  Moc jest życiem i światłem, ale jest również ciemnością.

Uśmiechnęła się szczerze do Sisca gdy ten podjął próbę zmierzenia się z tym tematem. Starał się opisać Moc z własnego punktu widzenia, co on o niej wiedział, nie podawał definicji znalezionej w holonecie, chociaż mógł to zrobić. Potem przyszła kolej na T'kula, ale tutaj Leri tylko kiwnęła głową, bo ten cytat kiedyś słyszała (Yoda!). Nie byla to zła odpowiedź, jednak jej pytanie było bardzo proste i inne. Nie chciała definicji Mocy tylko opis jak oni ją czują i postrzegają. Jednakże w gruncie rzeczy odpowiedź była prawidłowa, więc się nie czepiała. Ale miała wrażenie, że to pójście na łatwiznę.
- A Asyr najbardziej twórczy
Skwitowała żartobliwie jego odpowiedź. Nie spoglądała na Mini, chociaż domyślała się że przewaliła oczami, co ją tym bardziej bawiło.
- Wszyscy macie rację, ty również Sisco. Moc można zaliczyć do jednych z podstawowych elementów budowy wszechświata, podobnie jak grawitację czy inne zjawiska fizyczne. Różni się jednak od nich tym, że nie da się jej zbadać. My możemy obliczyć jaką siłę ma grawitacja, jak szybko porusza się światło, jaką gęstość ma powietrze czy jaką energię ma prąd elektryczny. Mocy nie zbadamy bo wyczuć ją mogą tylko żywe istoty i tylko żywe istoty mogą ją kontrolować. T'kul ma rację, Moc wytwarzana jest przez życie, jest również niezbędna by ono dalej istniało. Widzicie te zależności? Jest ona nie tylko we mnie, w tobie czy tobie... jest w tych drzewach, kwiatach, w trawie czy ptakach. Mini, Asyr, T'kul... zobaczcie to. To połączenie, tą siatkę życia, tkankę żywej energii Mocy. Ja pomogę Siscowi
Po chwili zgrabnie i energicznie wstała, podchodząc do masywnej sylwetki Sisca. Pogłaskała go po pancerzu i przytuliła się do niego.
- Nie bój się... chcę żebyś coś zobaczył. Coś wspaniałego, czego jesteś częścią. Odpręż się, nie myśl zbyt wiele, pozwól mi coś pokazać tobie, w twoim umyśle
Leri robiła to już kiedyś, ale wtedy mogła dotknąć tą drugą osobę. Poprzez kontakt cielesny połączenie nabierało siły i wyrazistości. Tutaj to nie było zbytnio możliwe, ale zabraczka wierzyła, że jej się uda. Zerknęła jeszcze na pozostałych, chcąc zobaczyć czy spełniają jej polecenie, po czym zamknęła oczy i skupiła się na Mocy, rozszerzając swoją percepcję na całą polankę. Zdjęła wszystkie bariery, które odsiewały informacje docierające do jej umysłu, bo w przeciwnym razie zalew informacji byłby ogromny. Teraz zaś o to jej chodziło. I gdy osiągnęła swój cel to przekazała wszystkie odczucia Siscowi.
Jeżeli Sisco się skupi to poczuje echo tego, co Leri w tej chwili doświadczała. Ze wszystkich stron otaczało ich życie. Oczami wyobraźni mógł widzieć tysiące malutkich jasnych punkcików oznaczających jakieś mniejsze owady, małe roślinki. Większymi punktami były drzewa, krzewy. Świeciły one jasno. Widać też było jak pobierają energię z otoczenia i oddają ją. Przypominało to z wyglądu jakiś strumień pyłków. Niewyraźną chmurkę która rozpraszała się w otoczeniu.
Najjaśniejszymi elementami otoczenia byli oczywiście oni. O natężeniu blasku każdego z nich decydował ich stopień więzi z Mocą, jak bardzo byli z nią zespoleni i jak dobrze ją rozumieli. Najbardziej lśniła Leri, która w dodatku połączona była z Sisciem.
Ich więź nie była jednak tak silna by wyczuć wszystko. Pozostali zaś mogli usłyszeć szum bicia serca, odgłosy poruszających się drzew i skrzypienie ich konarów. W tle przewijały się też echa myśli. Byłą to muzyka życia. Dla tych, którzy niezbyt często medytowali na łonie natury mogło to być na prawdę przytłaczające.

T’kul zamknął oczy i skupił się, wyciszył. Rozluźnił. Medytował w różnych miejscach. Raz nawet mu się zdarzyło medytować będąc zamkniętym w kiblu przez kolegów. Ale to stare dzieje. Skupiony, rozluźniony i otwarty na Moc T’kul pierwsze, co to ja poczuł. Nie wewnętrznym instynktem. Poczuł ją nosem, jak zwykle, jako mieszaninę wielu zapachów przypominającą symfonię, gdzie każdy akord, każda nuta pozostaje w harmonii z innymi. Dopiero po chwili ja odczuł w sobie. I „zobaczył”, jako ferie świateł. Świeciło niemal wszystko od kamienia, przez drzewo, trawę aż po resztę zgromadzonych. Ci świecili najmocniej, choć światło Sisca było jakby nieco przygaszone. To zapewne wina ostatnich operacji, o których T’kul nie miał pojęcia lub faktu, iż Sisco nie jest wyszkolonym mocowładnym. Tak, czy inaczej feria zapachów i świateł sprawiła, ze T’kul poczuł prawdziwa harmonię Galaktyki. W tej ferii świateł i zapachu był maleńką kropelką, istota bez znaczenia, a jednocześnie tak ważną, bo stanowiącą część spójnej całości. Bez tej kropelki dzieło harmonii byłoby niepełne. Nie wiedzieć, czemu jego umysł zaprzątnęła na tycią, tyciusieńką chwilę dziwna myśl. Ta myśl zaowocowało obrazem a potem dźwiękiem w dolby serround. T’kul był jak widz w kinie. Mógł patrzeć, ale nie mógł nic zrobić. Postać z wizji Walczyła z sithem, którego twarz była nierozpoznawalna. Oprócz walczących był tam tez chłopiec, istota zdawało się bez znaczenia. Jedi pokonał sitha, lecz zmęczony padł na kolana nad stygnącym trupem. T’kul wyczuwał zagrożenie.
- Uważaj! Obróć się! – Krzyknął, lecz jego krzyk wiać nie został usłyszany. Poczuł ból. Zobaczył czerwone ostrze wystające z jego piersi. Przerażony otworzył oczy. Oddychał szybko jak po długim forsownym biegu lub walce. Był w ogrodzie botanicznym, pośród przyjaciół.

Gdy tylko połączenie zostało nawiązane to Leri przekazywała Siscowi instrukcje, pouczała go i uspokajała. Była jego przewodniczką, wspierała go i pokazywała mu co ma robić. Oczywiście nie nachalnie. Zbyt długo też nie mogła tego robić, bo takie połączenia z niewyszkolonym umysłem były bardzo wyczerpujące.
Leri powolutku uczyła Sisca i nie zwracała zbyt wielkiej uwagi na to co się dzieje wokół niej. Nagle usłyszała krzyk pau'ana - "Uważaj! Obróć się". Zabraczka szybko wycofała się z połączenia i przeskanowała dokładnie obszar, jednak niczego nie znalazła. Brak jakichkolwiek zagrożeń.
Westchnęła ciężko i odbiła się od Sisca.
- Asyr uspokój się. Nie ma zagrożenia. T'kul... co to miało znaczyć?
Spojrzała na pau'ana surowo. Miała nieprzyjemną myśl sugerującą jej, że zrobił sobie kawał.

Asyr zareagował szybko, impulsywnie, gwałtownie. Wyciągnał i aktywował miecz. Na komendę T'kula obrócił się z bronią w ręku. Tyle, ze T'kul wiedziony wizją nie mówił do niego. Wciąż oddychał szybko a serce waliło mu jak oszalałe. W ustach czuł nieprzyjemna posuchę. Język zamienił się w sztywny kołek. T’kul odczuł Ciemną Stronę Mocy czyli strach. Dopiero po długiej, przeciągającej się niemal w nieskończoność chwili ciszy spojrzał na Leri a w oczach… W oczach miał panikę.
- P… Przep… Przepraszam. – wyjąkał z niemałym trudem. – Widziałem cos, czego nie powinienem był zobaczyć. Proszę, nie pytaj mnie o szczegóły. – Nie powiedział co to było i nie zamierzał jak na razie dzielić się tą wiedzą z tak licznym audytorium. Sisco i Asyr byli młodzi. Nie chciał ich wystraszyć. Dość, ze sam się bał i z trudem panował nad drżącymi rękoma.

Strach sam w sobie nie był Ciemną Stroną. Podobnie jak inne negatywne emocje. One prowadziły ku Ciemnej stronie, a to zasadnicza różnica.
Leri nie przekonały te tłumaczenia T'kula. Była zła na niego, że przerwał jej lekcję i jeszcze w ogóle nie mówi jej o co poszło. Zmierzyła go surowym spojrzeniem i podeszła ku niemu.
- O co chodzi
Syknęła cichym, ale stanowczym głosem. Kątem oka obserwowała Asyra i Sisca. Tym drugim trzeba było się dosyć szybko zająć.
- Mini, Asyr... bądźcie tak mili i zaopiekujcie się na chwilę Sisciem. Zbyt gwałtownie wyszłam z transu i pewnie jest skołowany. Ja chwilę porozmawiam z T'kulem
Ton jej głosu na powrót stał się miękki, ciepły, po prostu serdeczny, ale nie obejmowało to spojrzenia którym mierzyła pau'anina. Domyśliła się, że miał wizję... kretyn musiał zejść ze świadomego postrzegania otoczenia w stan medytacji, inaczej tego wytłumaczyć nie potrafiła. Wizje na jawie były niezwykle rzadkim zjawiskiem.
- Mów i nie owijaj w bawełnę. i nie próbuj się wykręcać, popsułeś mi lekcję więc należy mi się chociaż prawda

Asyr był wystraszony, Sisco prawdopodobnie na granicy paniki a Leri wściekła. A wszystko przez tę wizje. Pau’an nie był zachwycony faktem, ze zepsuł lekcję. Miało pójść gładko. Ona miała pogadać oni mieli posłuchać i byłoby cacy. Z początku, gdy jej glos stał się ostry Jedi nie za bardzo chciał się zwierzać. Jej postawa, ton głosu, spojrzenie nie zachęcały do spowiedzi. Gdy przemówiła do padawanów jej głos był ciepły i miękki. Jednak nie spojrzenie. Podeszła o niego a on czuł jak w trzewiach kotłuje mu się stado węgorzy szukających sobie rogi wyjścia. Nie mówił głośno. Właściwie szeptał.
- Widziałem… Widziałem własną śmierć. To było chyba na jakiejś stacji kosmicznej, w każdym baź razie na pewno nie na tej planecie chodź nie mam pewności. Walczyłem z sithem, azathem. Walka była długa i ciężka. Mocny był z niego przeciwnik. Był tam tez chłopiec, również azath, osoba zdawało się bez jakiegokolwiek znaczenia. Gdy pokonałem sitha… Padłem nad trupem na kolana. Czułem zmęczenie i ból mięśni. Wtedy wyczułem zagrożenie. Krzyknąłem do siebie bym się odwrócił. Nie zdążyłem. Zastałem przebity sztychem w plecy. Czerwona klinga świetlnego miecza rozwaliła mi serce. Czułem ból, potworny bol konającego. I wyczułem, kto był sprawca. Owy chłopiec. Na oko dwunastolatek. Osoba, o której sadziłem, że jest nieszkodliwa.