Star Tales - gwiezdne opowieści...

- W szafie! – odpowiedział głos z łazienki, bo kiedy ona z niej wyszła, to on szybko myk myk musiał skorzystać zanim ona tu wróci. A gdzie uniform – z kobietami to tak było,ze nawet jak się nie wiedziało gdzie, to trzeba było powiedzieć, bo inaczej będzie dochodzić,a  tak – tylko szukać. Bo skąd on miał wiedzieć gdzie as jej ubrania. Gdyby zapytała gdzie jest jego mundur, to by wiedział od razu (w pracy! Tam się przebierał).
Po pięciu minutach jena wyszedł z łazienki,w  samych bokserkach wprawdzie, ale już uczesany – on tylko po wierzchu, bo warkocz miał zapleciony na cały dzień „na stałe” - to się nie czochra.
Zajrzał sobie do szafki. Koszulka – taka rozciągliwa, dla niego typowe koszule męskie były kłopotliwe, bo rzadko były jakieś fajne XXXXXXXXL czyli „na mutantów”. I spodnie typu sztruks, które powiedziały mu ze nie schudł a wręcz przeciwnie – trochę przytył.

Jak się spóźnia trudno, dzieci poczekają 15 minut w świetlicy. Jena usiadł na skraju łóżka i palcami począł obmacywać sobie kolano, jak to często ostatnio robił, by sprawdzić, czy nic tam nie wyskakuje. Taki ciekawski pacjent z niego. No a za chwile już sznurował buty, słuchając co żona z łazienki mruczy. A ona taka mrucząca była.

Niestety sielski nastrój został przerwany przez bardzo wredny sygnał z komunikatora informujący o nadchodzącym połączeniu. I to do Jeny, który akurat miał wolne. Na wyświetlaczu pojawił się numer holoczęstotliwości oraz podpis - Artrus.

Po kilku chwilach projektor w komunikatorze Jeny wyrzucił z siebie niebieskawy, holograficzny obraz który ukształtował się w sylwetkę Mandalorianina. Co dziwne nie pojawiła się jego twarz tak jak zawsze, tylko czarny hełm z wizjerem w kształcie litery "T". Lakier na "kuble" był w wielu miejscach porysowany, w dodatku zachlapany czymś tu i tam. Generalnie wyglądał jak ktoś po przejściach.
- Su cuy vod
Przywitał się w tradycyjny Mandaloriański sposób. Jego głos był bardzo zniekształcony przez systemy filtrowania wbudowane w hełm.
- Mam taki drobny problem i przydałaby mi się transport. Najlepiej dostosowany do przewożenia czegoś ciężkiego. Bo mam takie tam... zwłoki
Artrus nieznacznie przesunął kamerę wbudowaną w swój komunikator tak, by objęła ona sylwetkę czegoś wielkiego leżącego na ziemi. Zarys kształtów był jakiś taki znajomy. To coś leżącego na ziemi wyglądało jak Sisco. Ale przecież to niemożliwe.
- Żyje. Chyba. Nie wiem jak się mu mierzy puls. Wylazł i padł na pysk. Może mu zasilanie padło czy coś

Ostatnio edytowany przez Artrus (2013-08-18 23:06:06)

Już od początku nie podobało jej się to, że łączył się Artrus. Podejrzewała, że to będzie albo coś potwornie durnego albo sprawa, która odciągnie od niej męża, więc obserwowała jedynie, mrużąc lekko oczy. Nie było po niej widać, że jest zła, a przynajmniej obcy by tego nie zauważył. Mąż miał pełne prawo do tego, aby to dostrzec i nawet się lękać, że ta wymyśli dla niego okropną karę.
- Leć po niego. Strach pomyśleć, co tam się stało.
Jak zwykle wyglądała łagodnie i spokojnie, choć pewnie, gdyby nie to, że panowała nad sobą, w stronę Jeny poleciałby jakiś ciężki przedmiot. Całe szczęście, jego żona była oazą spokoju i opanowania, co rzadko miała okazję udowadniać.
- Sama pójdę po dzieci. Daleko nie jest.
No tak... Niby daleko nie było, ale ona na piechotę? Zdawało się, że śmiertelnie się obraziła, nie tyle na męża, co na Artrusa i to nie Jena, a sam Artrus nagrabił sobie u arkanianki, która mimo pozornego spokoju, miała ochotę rozszarpać "wujaszka" latorośli. Tak dla przykładu. Jenę można było odrywać od pracy, ale nie od rodziny... No cóż... Do silnych nie należałą, więc postanowiła wyjść, zanim mąż będzie mógł zobaczyć jak była rozczarowana, ale rozumiała, że nie mógł tak zostawić zaistniałej sytuacji. Sama pewnie pomogłaby Sisco... No cóż, ale nie mogła też zostawić dzieci.

Ostatnio edytowany przez Iliani (2013-08-19 17:31:23)

Czy on całkiem oszalał? Zatrzymała się i spojrzała na męża, jakby postradał rozum, ale po chwili kiwnęła lekko głową.
- No dobrze, w sumie... W sumie masz rację.
Zgodziła się wreszcie, chcąc polecieć z Jeną, bo choć Artrus sobie grabił, to jednak Sisco było jej żal, martwiła się o niego nieco, bo przecież... Przecież wydawał się taki sympatyczny... Przynajmniej taki jego obraz budował Jena w oczach jej samej i dzieci.
- Zadzwoń od razu i lecimy.
No masz, uległa, nie mogła się długo opierać, choć zgodziła się już wcześniej. Wiedziała jednocześni, ż enici z rozmowy o pracę.

Chwile jeszcze Jena tak trwał, później wypuścił Iliani na jej fotel obok kierowcy, a sam jeszcze chwilę siedział. Teraz dopiero był świadom, jaka ulgę odczuł – Sisco żyje. Ale jeżeli rodzice wyjdą na drogę cywilna, będzie gówniano. Jena był czysty, ale jak dojdą jakimś sposobem do Artrusa?
- teraz jest bezpieczny, ja tam niewiele pomogę. Ale i tak będę musiał go przesłuchać jak stanie na nogi – odpalił silnik. Maszyna zaczęła się unosić.
W szpitalu już Sisca znali, tak jak i na uniwersytecie, na ulicy tez nie był już wielką atrakcją z tego co Jena wiedział. Wyglądał jak droid – a co komu może droid zrobić, nawet bojowy, jak się go nie zaczepia. A w szpitalu to on raz po raz lądował, bo był słabego zdrowia, znali go.
Żeby tam mu nic nie było, bo już pomijając fakt ze się meczy, to możemy wszyscy mieć przewalone – pomyślał.
Zrobili tak jak Iliani powiedział – zostawił ją u synowej, gdzie ich dzieci już były,a  sam szybciutko poleciał najpierw do pracy, by uprzedzić ze nikt nie ma prawa Sisca przesłuchiwać – on sam to zrobi, a później do domu się przebrac, umyć, usunąć wszelkie ślady niebezpieczeństwa z siebie, i czekał na żonę w mieszkaniu az wróci z dziećmi taksówka lub Senyja ją odwiezie.

Ten cały łomot dał mu do zrozumienia, ze przybyli, i że Iliani gdzieś tam pośród tego zamieszania jest, tylko nie może się przebić. Wstał z  sofy. Juz wyglądał jak cywilizowana istota, umyty, ubrany w codzienne ciuchy. Ktores dziecko mu się ramienia uczepiło. Spojrzał w  bok. Senemedara. To ją wziął na ręce, mimo ze to już doza dziewczynka, ale jena był tak silny, ze ja jeszcze długo ponosi. Bo jej brata już nie, oboje odziedziczyli rasę po ojcu więc wyrosną na postawnych dorosłych.
- Mama, jak się czujesz? – zagadnął żywo, wesoło, jakby w ogóle nie pamiętał już zdarzenia sprzed kilku godzin.
- Chodź, kawę ci zrobie – wyciągnął rekę do żony, podczas kiedy Senemedara już jak sznur wciągnęła do siebie długi warkocz ojca i zdjęła gumkę