Star Tales - gwiezdne opowieści...

W żadnym wypadku Jena nie pomyślał, ze Fibal ot tak zwiał. A nawet jeśli to nie od niego – za dobrze go znał. By zwiał tak po prostu, musiałby być bardzo silny powód. To ze go zabili – to już trochę gorzej. Mavhonic spokojnym był typem, ale denerwować się zaczął, ostatnie dni to już bardzo nerwowy był i chodził w te i nazad, rozmyślając. Na szczęście po napięciu przyszło rozładowanie.
- Tatoooooo! Wujek przyszeeeedł! – głos syna wyrwał Jenę z drzemki na kanapie. Była sobota. Wolna sobota, nieliczne zjawisko, które nie powinno się teraz zdarzyć. Zamach, śledztwo, jeszcze nie wiadomo co. Komendant w domu.
- O, świetnie, wpuść go – krzyknął. Gdzies tam z  drugiego końca salonu odezwało się prychniecie „czego się drzecie, sąsiedzi może jeszcze śpią” (12 godzina).
Kalet, mały historii, podobny do ojca, jednak z kilkoma różnicami, zapewne po matce, uruchomił procedurę otwierania i za chwilę Artrus mógł już wejść.

- Czeeeśc wujek – ucieszył się otwarcie młody Mavhonic, chwycony pod boki się rak Artrusa złapał, zadowolony. Z racji rasy był trochę większy i cięższy niż typowy ośmiolatek rasy ludzkiej, ale skoro Atrrus (jeszcze) dał rade, to chwała mu! Kalet śmial się głośno, ale na szczęście nie ustawiła się kolejka do podrzucania. Reszta młodych Mavhonicków była zajęta. Czym – na szczęście nie wiadomo.
Kalet miał na sobie domowe dziecięce odzienie. Barwa ojca przypominał. Na zebach miał aparat korekcyjny – w celu zapobieżenia temu, co miał ich ojciec – przodozgryzowi (Jena miał bowiem wadę zgryzu pospolicie zwaną jako „kopara” i nie chciał tego dla swoich dzieci)
- Oj, on umęczony bardzo. Ugrzązł na kanapie – objaśnił młodzik i już prowadził wujka do salonu, gdzie rzeczywiście Jena zbierał się do pionu. W dresie od góry do dołu, z rozpięta bluzą wyglądał jak pospolity, bardzo napakowany dresiarz. Ale tylko w pierwszym skojarzeniu, bo później już nabierał ów strój jego większej powagi, jednak wciąż pozostawał strojem „po domu”
- Cześć, Artrus, fajnie ze cię jednak nie zabili – uśmiechnął się w sposób zarezerwowany tylko dla własnych czterech kątów. Tu, w tym bezpiecznym miejscu już niczego nie musiał udawać.

- Niieee, nie przez nas. Przez mamę! – szybko zrzucił winę na matkę, nawet nie mając pojęcia, wszak to dziecko, jak Artrus mógłby to zrozumieć. Kalet był dzieckiem niezepsutym kultura masowa, w domu Mavhonicków było hermetycznie. Z zaangażowaniem Jena swoje dzieci wychowywał.
- Na Moc, Artrus, przez chwile myślałem ze jakiegoś obcego chłopa mi syn do domu wprowadził! – nie ze tak całkiem nie poznał, chciał tym samym powiedzieć ze nieźle stary Fibal wyglądał jak się tak ucharakteryzował.
- Ale co mam nie mówić, wujek? Że wrzód? – nie zrozumiał chyba młody.
Jena uścisnął rękę przyjaciela i znowu usiadł. Widać było ze drzemał przed chwilą. Po oczach i po ruchach. Ale Jena to gliniarz, więc długo ten stan nim władać nie będzie.
- Kalet, poproś mamę by nam coś do picia przyniosła – zagonił młodszego do pracy. Nie był tym, co po prostu każe wyjść. Z resztą nie musiał. Juz mamusia go zagospodaruje, bo przecież wszyscy wiedzieli o co chodzi jak się ma w domu policjanta.
Kalet pokręcił się, pokręcił i poszedł ukosem przez salon. Iliani na drugim końcu w kuchennej części uśmiechnęła się do gościa z daleka. Była przeciwna darciu się przez mieszkanie więc przywita się dopiero jak podejdzie.
- Urwanie łba – odparł stary Mavhonic, teraz już podnosząc głowę bezpośrednio na przyjaciela. Włosy miał rozpuszczone, widać było teraz w całej okazałości ich długość.
– gdybym nie miał dziś wolnego to chyba bym nie przezył. Wszystko przez ten cholerny zamach...

- Niebywale wkurzył – mruknął stary Mavhonic
- Co ciekawsze prawdopodobnie nasi nowi przemytnicy pomogli w zamachu, choć póki co to tylko domniemania. Budynek rozprysł się w drobny mak, ofiar są setki,a  przez komisariat nie da się przejść – tyle papierów. Łącza holo się zapychają. To nie powinno tak wyglądać – Jena wydał się teraz strasznie zmęczony. Milczał chwile, przez która to chwilę przyszła Iliani. Nie była typowym człowiekiem, raczej jakimś mieszańcem, subtelne roznice na to wskazywały, jednak w dokumentach miała wpisane „człowiek”.
- Witaj Artrus, świetnie wyglądasz – kolejna która złapała się na jego kamuflaż. Ale to znaczyło ze był dobry. Przyniosła im po drinku – wielkie szklanki (w końcu tu Jenathaza mieszka!), wyglądało to co przyniosła na mocną herbatę z lodem i zapewne jakimś alkoholem. Ale ów nie był głównym składnikiem. Pamięć, ze to dla chłopów

Milcząc wziął kość ale nie aktywował jej od razu. Oczywiście ubolewał nad tym, co mu Artrus odpowiedział, chyba nawet bardziej ubolewał słuchając tego, niż mandalorianin – przezywając to. U nich to jednak inaczej wyglądało, mimo to jena czuł się winny sytuacji. W końcu „mogło się coś stać”. To z kolei jego choroba zawodowa.
Iliani chyba wiedziała, co on teraz myśli, ale nic nie powiedziała. Sama tez była ubrana w strój codzienny, ale elegancki – spodnie z dzianiny rozszerzane ku dołowi tak ze tworzyły coś między spódnica a spodniami, na górze kolorowa bluzka i luźniejsza bluza na nią narzucona. U Mavhonicków w mieszkaniu gorąco nie było. Raczej chłodniej niż cieplej, bo {tak zdrowo”.
- Teraz już mniej, właśnie dlatego, ze rosną. Teraz zajęte są bo budują miasto już trzeci dzien, znoszą kartony, to poważna inwestycja – Iliani nie siedziała z dzieciakami cały czas, także pracowała na etacie, była agentem ubezpieczeniowym. Zatrudniali opiekunkę. Nie chcieli by dziećmi opiekował się droid, choć był tańszy.
- Dobrze, panowie, to ja was zostawiam, mam jeszcze parę rozdziałów książki do przeczytania. Bawcie się dobrze – uśmiechnęła się, odchodząc przejechała Jenie po ramieniu i tak znikła sobie w ich sypialni.
Stary Mavhonic, senior rodu przyciągnął wówczas do siebie projektor – nie własny,a  domowy, swoją szklankę odstawiając na stolik.
- Nie martw się, mam bogaty budżet na to – oczywiście chciał Artrusa pocieszyć ze jego poświecenie będzie nagrodzone.
W projektorze okazało się ze siedzi inna karta pamięci – jak się okazało z  bajkami, więc ją na bok odłożył i załączył to co od Artrusa dostał by rzucić okiem, oczywiście zapozna się z tym dokładniej później.

Tak, Jena się martwił. Był takim typowym mieszkańcem Glactic City – przywiązany do miejsca, z chałupą na kredyt, martwiący się na zapas przed utrata „dorobku całego życia”, nadwrażliwy z lęku o rodzinę, która miał przecież strzec, bronić i otrzymywać. Choć miał wiele cech które mando cenili, to – nie byłby w stanie zmienić tego życia. Załamałby się chyba gdyby nie miał tych swoich bezpiecznych zmartwień. Z kolei inne zmartwienia zaatakowałyby ze wzmożoną siłą.
- Co przemycają. Broń i narkotyki to by było zbyt proste... niewolników? – spojrzał na Artrusa znad projekcji
- Bo chyba nie marynarki  -zdobył się na skromny żart po żarcie przyjaciela na temat – właśnie marynarki.

Jena zacmokał i siegnął po swojego drinka
- Na to zawsze będzie rynek zbytu. Ale mądrze robią. Logicznie. – wiadomo,z e odbiorcy zrobią wszystko by ich przewoźnik nie wpadł, bo może się to dla nich skończyć po prostu końcem.
- Albo wspieram ich wewnątrzustrojowych wrogów – szepnął  Mavhonic powoli przerzucając kolejne fotografie przedstawianych broni.
- Czyli chcesz powiedzieć, ze tak naprawdę Imperium stoi za tym wszystkim?