Star Tales - gwiezdne opowieści...

- To akurat do niego podobne, strasznie zapracowany
Odparł staruszek a w myślach dodał sobie, że jest strasznym cymbałem. Nigdy nie rozumiał idei równowagi i albo przesadzał z jedną rzeczą albo z drugą. Nie potrafił równomiernie wszystkiego rozmieścić. Taki chaotyczny typ. Pracoholizm więc go nie dziwił. Czasem obserwował go na treningach i wiedział, że poza nimi to w głowie miał przeraźliwą pustkę, skoro po 200 latach nie odnalazł własnej ścieżki życia.
- Kiedyś go znałem, lata temu. Pau'anie to długowieczna rasa, więc dla niego to pewnie tylko chwila, dla mnie połowa życia
Odparł cicho. Musiał teraz uważać bo nie wiedział jakie bajeczki nawciskał tej kobiecie T'kul do głowy.

- Niektórzy mają szczęście, co nie?
Mruknął dziadek nieco zazdrośnie. Ale tak na prawdę Havesh nie zazdrościł długowieczności T'kulowi. Wolał jak najlepiej wykorzystać lata, które mu dała Moc niż tracić czas na pomstowanie o to, że co najwyżej przeżyje sto, sto kilkanaście lat, jeśli Moc dopomoże. Jedi często żyli dłużej niż przeciętni przedstawiciele ras z których się wywodzili. Taki kolejny bonus.
- Ahh... z tego co wiem chwytał się różnych zajęć. Ja go poznałem na Utapau gdy lata temu służył w tamtejszych służbach bezpieczeństwa
Nie wygadał że jest Jedi, ale mógł co innego nagadać. A takie mówienie o teoretycznej przeszłości było raczej nudne.

Minęła 23 .Kroki… Nie, nie kroki. Szuranie butów na korytarzu. Ktoś człapał ziewając od czasu do czasu. Szuranie minęło drzwi sąsiadki i zatrzymało się trzy metry od jej drzwi pod numerem 666. Ciche przekleństwo, Szczek zamka, odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Szczek zamka. Za ściana szuranie i głośniejsze ziewnięcie. T’kul, a raczej Toshiro wrócił z pracy. Cichy brzęk talerza. Kilka minut ciszy. Pojedynczy dzwonek. Szurniecie krzesła.

Sąsiadki nie trzeba było za bardzo ciągnac za język ani podchodami ani w  mocy – uwielbiała plotkować, wszystko podrdzewiała tak, jak to było,co można wyczytać w innym temacie, do tego okazało się ze T'kula zna jeden z  uczniów, szkoły w  której pracuje, niejaki Sisco Hasupidona. Ale chyba jej nic nie powiedział o T'kulu., bo i ona nie poddziadziała nic, o czym mogłaby się od niego dowiedzieć.

Pomiędzy ścianami monad niósł się jakiś hałas, podobny do warkotu silnika repulsorowego. Źródło tego dźwięku zbliżało się bardzo szybko, aż w końcu z zza jednej ze ścian jak strzała wyleciał poobijany speeder. Pilot najwyraźniej za nic miał przepisy ruchu powietrznego i leciał jak szaleniec, do tego nieco koślawo. Parę osób zwiało sprzed wyjścia gdy się zorientowało, że ten szaleniec leci w ich kierunku.
Warkot ucichł a maszyna koślawo podeszła do lądowania - ponownie zbyt ostro i brawurowo, ale na szczęście obyło się bez lądowania awaryjnego.
Pilot na głowie miał hełm stylizowany na łeb nexu - wokół wizjera wymalowane białe, ostre ząbki, na górnej części oczy i ogólnie cały pysk a z tyłu znajdowały się wypustki stylizowane na uszyska. Do tego osobnik ubrany był w brązową, wyświechtaną skórzaną kurtkę, ewidentnie starą i troszkę za dużą, do tego skórzane znoszone spodnie.
Speeder zaś wyglądał jakby go ktoś wydobył ze złomowiska - poobijany, podniszczony, lakier dawno zszedł, ale śladów rdzy nie było - ktoś ją usunął. Ale silnik chodził fajnie.
Pilot zgasił silnik, na komunikatorze napisał jakąś wiadomość i wysłał. A potem zajął się oglądaniem swojego pojazdu - nadal z hełmem na głowie. A ludzie się gapili i marudzili pod nosem.

Pilot odwrócił się i założył ręce na piersi w sposób, który powinien kaleeshowi się z czymś skojarzyć. I stał tak kilka chwil.
- Ty ślepy bucu, wystarczy że się porządniej ubiorę i już mnie nie poznajesz?
Warknął kobiecy głos a potem pilot zdjął kask uwalniając burzę ognisto rudych włosów, tu i ówdzie brudnych od smaru czy innego syfu. Twarz też nie była szczególnie czysta. Lilka za to uśmiechała się bezczelnie do swojego faceta, który co prawda wymarzonym księciem z bajki nie był ale miał swój szalony urok.
- Byś się chociaż ubrał leniu śmierdzący, dzieci straszysz, koszmary mieć będą
Dodała złośliwie. Widok półnagiego kaleesha jakoś jej nie zdziwił. Podejrzewała, że wyjdzie w jakimś dziwnym stroju albo właśnie w niekompletnym ubiorze.
Dziewczyna chrząknęła, odsunęła się na bok i zaprezentowała swój pojazd niczym modelka z targów motoryzacji.
- I jak? Jeszcze go pomaluję... myślę nad motywem nexu, są słodkie

- A ty co takie figury baletowe ćwiczysz, co?
Zapytała ściszonym, podejrzliwym głosem, bo od razu się domyśliła, że chciał jej przywalić. Dobrze że się powstrzymał, bo by mogło dojść do bijatyki, bo Lilka by mu się nie dała i po prostu by mu oddała. Przy speederze miała ukrytą gazrurkę służącą do obrony. Od razu by ją użyła.
- Ty tu na mnie winy nie zwalaj, bo nie pisałam tak jakby się paliło. Leniwy jesteś i tyle, choć raz okaż się mężczyzną i przyznaj się do winy
Wysyczała złośliwie, a z jej twarzy nie znikał bezczelny uśmieszek. Ale szybko porzuciła ten temat, bo w głowie miała tylko swoją maszynę. Gdy na nią spoglądała to w jej oczach pojawiał się blask zadowolenia i dumy. O tak, to była jej dziecinka.
Reakcja Seco zaś przygasiła ten blask, bo sądziła że ją pochwali albo będzie się cieszył z jej speedera. A tu niespodzianka...
- Tylko tyle masz do powiedzenia? Kuhrrwa? Ja tutaj odpicowałam dziecinkę na to spotkanie, chciałam się pochwalić owocem mojej ciężkiej pracy a ty mi tu z kuhrrwą wyjeżdżasz
Warknęła gniewnie, bo poczuła się niedoceniona. Pracowała tygodniami by ta maszyna latała - a to przecież antyk. Na ulicach takich się już nie widywało. Speeder wyglądał na ciężką maszynę, niezgrabną i mało zwrotną. Ale miała swój urok.
- Tak, nad tym dłubałam...