Star Tales - gwiezdne opowieści...

Kiedy James szedł za nim, Sisco go nie widział. Bezpośrednio na jego śladzie to było jedyne miejsce w którym nie widział, jeśli nie odwrócił głowy. Ale pamiętał, ze James jest. Nie słyszał w tym gwarze jego kroków, po operacji stwierdzono u niego niedosłuch, jednak – był w stanie sobie z tym poradzić nikogo nie uszkadzając.
Kiedy wiedział już ze James jest blisko, zamruczał dając znać, ze jest cały czas w kontakcie.
Poprowadził do kas samoobsługowych. Jego wózeczek kręcił się koło niego.
Kasy samoobsługowe to sześc stanowisk, po trzy z każdej strony przestrzeni łączącej sklep z korytarzem wyjściowym. Oczywiście była tu straż.
Stały automaty i należało skanując każdy produkt, kasować sobie zakupy.
Sisco mimo iż wielki był, bez oporów zajął sobie jedną kasę. Zdawał się tez nie przejmować tym, ze będzie miał problem z kasowaniem, bo przecież nie ma rąk, więc jak?

- Nie, dziękuje, nie trzeba pomagać. Acz bardzo to miłe z twojej strony – olbrzym skierował łeb w stronę Jamesa. Z góry, lekko opadając, trochę jak żyrafy robią czasem na filmach. Jakby ktoś z drugiej strony stał to by widział Sisca „gardło”.
- D3, bardzo proszę – jak się okazało bardzo kulturalny był dla droida asystenta, który nie miał nawet SI, to tylko algorytm. Maszynka stała obok. Rączki z  koszyka zaczęły obsługę maszyny.
- Zeskanuj kartę klienta – odezwał się słodki głosik.
- 113, tryb głosowy, numer karty klienta: 8889 567 445 555 567 778 009 221 337 – wyrecytował Sisco, znowu pochylając łeb w stronę jedi
- Z pamięci! – zapewnił.
Tymczasem automat kontynuował:
- Witamy Pani Adlaks – i się okazało czyj to numer, ale to akurat nie dziwne, bo Sisco był nieletni, a tatuś to w supermarkecie dzikszy niż James – proszę zeskanować pierwszy artykuł i umieścić go w strefie pakowania
Sisco mruknął pionując łeb.
- D3... torby ekologiczne poproszę – rączki droida asystenta zabrały się do pracy – brały produkt z koszyka, skanowały i kasowały. Szybciej niż pani na kasie!
Na koniec poprosiło o metodę płatności. Sisco na trybie głosowym wybrał szybki przelew,a  później jakiś czas nic się nie działo, tylko stał. Az automat podziękował mu za transakcję. Zapłacił. Tak jak Queni – z głowy. Tylko że on miał cyfronotes w sobie.

Mruknął, zadzierając głowę. Zrobił takie swoiste ha-ha.
- Zabierz artykuły. Dziękujemy za zakupy w Markecie Osiedlowym.
- Strasznie to dziko brzmi, nie uważasz? „Market Osiedlowy”. Mafia podwórkowa.
Znowu do Jamesa zagadał, podczas kiedy D3 przestawił ekologiczną torbę – wyszła tylko jedna, na swój kosz i zapiszczał, zwracając na siebie uwagę Sisca.
- Dobra D3, w górę... jeszcze... – robocik podlatywał coraz wyżej aż na wysokość mniej więcej brzucha Jamesa. Wtedy sam Sisco się pochylił i zahaczył lufa działa o ucho torby.
- Dziękuję D3, wracaj na stanowisko. – droid odleciał,a  Sisco stał z zakupami. Mógł wziąc je w „pysk”, ale działo było mniej używane.
- No, James, trzeba chyba za proszek zapłacić... – i odsunął się, dajac miejsce przy kasie Jamesowi.

- tak, start. I od razu skanuj, nie zwracaj uwagi na to ze prosi kartę. Masz tryb manualny, nie musisz wprowadzać dodatkowych poleceń – teraz to się dopiero ważny czuł. Wcześniej to nic, ale teraz – jak się mistrza Jedi instruuje. No, teraz to ja strasznie ważny. Mruczenia głośnego nie dało się powstrzymać – samo wyszło, i to takie az podbijające. Jakby mógł, to by się na cały łeb uśmiechał.
- i zakończ zakupy. No bo miałeś tylko jeden przedmiot  - uczulił kiedy James już zeskanował ten proszek. Kasa nie pytała, czy to wszystko, to musiał użytkownik wiedzieć. Dalej było prosto, gotówka, karta, przelew.

Sisco widząc jak się sprawy mają, ruszył ku wyjściu, Nie trzeba było go poganiać czy wyprowadzać – sam sobie poszedł spokojnie, boczkiem, by ludzi nie podreptać, az na parking przed marketem, gdzie na Jamesa zaczekał. Pewnie jedi ma tu samochód i tu się rozstaną. A Sisco pójdzie sobie spacerkiem na ulice przechodnią, tam wiedzie na wyższy poziom i dalej na swoje podwórko i do swojego bloku.

Jak się nie wiedziało czego szukać to nie było widać. Jak James wiedział czego wypatrywać, to wypatrzy – lewą nogą robił mniejsze kroki niż prawą, niżej ją podnosił, i ze stój zawsze ruszał z prawej. Ale, jak mówili lekarze – to przejdzie. Mechaniczne ciało miało tak ogromną siłę że samo wyćwiczy porażony mięsień.
- Tak daleko? – zdziwił się, w końcu było tu mnóstwo wolnych miejsc, a James nie robił rzeczy bez sensu.
Wiec tak właśnie – zdziwił się, licząc ze zostanie mu wyjaśnione. Trzymał się za Jamesem, trochę z boku, tak by nie uderzyć go ekologiczną torbą na zakupy.

- Aha. No dobra – zgodził się. Jakoś go to nie przekonywało (przecież znaki stoją), ale widać nie jego sprawa, a James był tak uprzejmy by mu to zasugerować niż wprost powiedzieć, i wypadałoby to docenić. Docenił, choć oczywiście ciekawość w nim pozostała, jednak dochodzenia nie zrobi. Ufał, nie bał się, wiedział ze cokolwiek James robi, to mu nie zaszkodzi,a  często jest wręcz dla jego dobra. Zamruczał więc, by pokazać że jest wszystko okej w eterze. Chodzenie za kimś było dlań niewygodne, z racji różnicy tępa ale to coś z czym pogodzić się musiał i tak też było – pogodził się.

Podążał za nim ze swoimi zakupami. Teraz już musiał ruch upłynnić, żeby torba nie skakała, bo się ucho urwie. Juz mu się raz zdarzyło, to bardzo stresujące, bo wtedy sam już sobie nie poradzi, musi prosić o pomoc przechodniów.
Teraz tez jak się ktoś napatoczył, to się uśmiechał i komentował, ze czołg niesie zakupy. Nie zwracał uwagi na to. Po prostu nadal był czołgiem niosącym zakupy.