Star Tales - gwiezdne opowieści...

Łatwo było Sisca znaleźć,a  już zwłaszcza jak się było jedi. Ale nawet nie – Sisco był wprawdzie ogromny. Było go tu słychać, było widać po reakcjach ludzi, czy widzieli go czy nie. Jednak paniki w sklepie nie było, więc Sisco umiał już tak się zachowywać żeby nie robić afery swoim pojawieniem się. Teraz był najwyraźniej blisko Jamesa, może za regałem, bo słychać było kroki. Nie ciężkie aż miażdżące. Owszem, masa byłą w krokach słyszana, ale stąpał delikatnie, rozważnie.
I wreszcie dał się zauważyć. Wylazł na skrzyżowanie, stał tyłem do Jamesa, na wysokich wysięgnikach i patrzył. Na pewno patrzył – wszystkimi oczkami, po pułkach, po napisach, gdzie jest coś czego potrzebuje. Mąkę firmy określonej był w stanie rozpoznać z kilkunastu metrów.
Po chwili do Sisca podjechał lewitujący wózek z „rączkami”. To był właśnie droid-asystent. Sisco nie zwrócił na niego uwagi, przekręcił łeb o 90 stopni i wtedy ujrzał Jamesa. Reakcją było zrobienie kroku który jednocześnie był ćwierć piruetem, i ruszył w stronę jedi, już zupełnie innym ruchem, rozkosznie ociężałym rzec można, z łbem nisko, człapiąc. Cieszył się, był w dobrym nastroju, bardzo spokojny, czujący się bezpiecznie.

Każdy nie mógł brać droida-asystenta, za mało ich było, mogły je brać istoty o wzroście mniejszym niż 120cm, emeryci (za okazaniem dokumentu) oraz niepełnosprawni (także za okazaniem dokumentu) do której grupy Sisco należał, a  oficjalnie od niedawna – bo miał dokument, i mógł już sam bez łaski chodzić na zakupy.
W związku z  powyższym pułki miały ok 250cm i Sisco mógł spokojnie nad nimi wyglądać jeśli by chciał, ale to bez sensu, bo widział by tylko jeden rząd i z jednego boku. Ze skrzyżowania widział więcej.
A do Jamesa rozmruczał się jak zawsze ufnie, wręcz się pod ręce pchając, jak to on, do bliskiej osoby, bo James to dla niego do końca życia anioł będzie. A teraz już coraz więcej rozumiał.
- Cześć James. Wpadłeś na zakupy, tak daleko? Strasznie sławny ten nasz supermarket – podniósł łeb, ale został blisko. Na pewno teraz Jamesa słabo widział, ale tak się przyzwyczaił by blisko trzymać łeb – jak komuś ufał, to nie było żadnego problemu.
Ludzie jacy przechodzili, Sisca traktowali z dystansem, ale bez strachu.
Ich spojrzenia pewnie zwróciły uwagę Jamesa na kilka szczegółów. A konkretniej jeden ale wielokrotnie rozmieszczony. Symbol Republikańskiej flagi na bokach nóg i z tyłu za działami na bokach korpusu. Duże, wyraźne symbole.

Przyjął do wiadomości. Uwierzył? Tak, bo co, Jamesa podejrzewać? I to jeszcze o to, ze po supermarketach szuka cyborgów? Toż to by było śmieszne!
- A wpadniesz do nas? – zamruczał uroczo, zachęcająco. A zagadnięty o naklejki (bo to były naklejki) mruknął nieco innym niż dotychczas tonem, i ustawił się tak by je pokazać. Czyli bokiem i nogę podniósł. Nie tą z porażeniem tylko drugą – delikatnie bardzo.
- Powód jest banalny. Bo jak szedłem to ludzie darli się: aaaa, inwazja sithów, dzwonić na CSB, dzwonić po jedi,  po pastelowe nefry, łeeeee, coś tam coś tam – lekko uniósł łeb i zakołysał na boki w całkiem wiarygodnej parodii lamentu.
- To się oznakowałem. Republikańskie, nie bój się obywatelu, jestem tu po to by cie chronić – i pac Jamesa pyskiem w  klatę.
- Nie boisz się?

Smutno mu się troszeczkę zrobiło, ale zrozumiał. Od kiedy mu się zwoje poluzowały, to się nad Jamesem zastanawiał i myślał sobie, ze on musi być naprawdę zapracowanym człowiekiem („człowiekiem”). Mamusia czasem wracała po dyżurze w formie flaku,a  James latał non stop.
- Twój uczeń nic nie robi...  -chwila konsternacji. Szybko się połapał, że nie tak powinien to sformułować
-  to znaczy nic złego nie robi – zreflektował się, ale raczej nie za bardzo lepiej.
- Nie brałem go na zakupy bo mi tylko by przeszkadzał. Domem się zajmuje. Przekopnica. A właśnie, przepraszam... Przekopnica będzie żyła jeszcze 22 dni. A mi krew pobierali – Przypomniał sobie własne Siscowosci. Jakoś zapominał o nich. Były śmieszne, ale na miłość, przecież to pobieranie krwi naprawdę go stresuje,a  wszyscy się śmieją z tego.
Poczuł się głupio jakoś...
Zas w jego koszu nie było parówek, o dziwo. Były banany, kaszka dla niemowląt do zalania wodą, taka zawiesinka, woda mineralna, jakaś wędlinka w plasterkach, pomidory i paczka chipsów, zapewne dla Asyra.
Oj...
Sisco miał świadomość, ze Asyrowi się dostanie przez to spotkanie w supermarkecie...
gdyby miał szczeki to by je teraz mocno zacisnął.
- Ale w ogóle bardzo fajnie nam razem, Asyr gotuje, i nawet da się to zjeść... – czasami, dodał w myślach – Raz nawet poodkurzał, ale tak bardzo dokładnie, no i pocztę odbiera... spędzamy razem czas, rozmawiamy, ja się ciesze ze Asyr ze mną jest

[i]- słucham[/i ] -odparł, kalibrując wokoder na beztroski ton, co mu wychodziło o wiele lepiej niż wychodziło udawanie organikom. Bo on się nie zawaha. Program się nie zawaha. Jeszcze tez nie zdarzyło się by się zawiesił.
Bocznymi oczkami patrzył na swoje zakupy. Był zaciekawiony i zarazem trochę zmieszany tą sprawą z Asyrem.
Właściwie to on się trochę opiekował bothaninem, kierował nim, tłumaczył, opowiadał, wyprowadzał na spacer. Ale on to lubił.
Jamesowi ufał bardzo, ale też go trochę znał i na podstawie tej znajomości mógł przewidzieć niedaleka przyszłość mistrza i ucznia.
Wróci do domu i ostrzeże Asyra. Zrobią razem cos, zeby Jamesa ugłaskać. Ciasto na przykład... albo nie, nie nie, nic do jedzenia. Bo to może dac odwrotny skutek.
Coś się wymyśli.
Nosz kurde, ale głupio – myślał sobie.

Lekko uniósł wielki łeb z leciutkim sykiem i cofnął się. Chciał teraz widzieć Jamesa wyraźnie.
Droid – asystent wiernie czekał kilka metrów od nich. A Sisco już zaczął się zastanawiać o co chodzi – na wyższych obrotach.
- Pamiętam – odpowiedział jednym słowem, bo co tu dużo mówić, odpowiadając na pytanie czy pamięta. Tak, pamięta.

Sisca bardzo zdziwiła ta prośba, co zostało wyrażone z odpowiedniej tonacji pomruku. Nawet ni wiedział o tym, ze ją przenieśli. Domyślał się ze James jako psycholog zaczął się tam kręcić, no ale żeby on pisał. I to jeszcze o pierdołach?
No dobra, skoro James prosił to pewnie miało to jakiś cel, ale sam Sisco jakoś nie uśmiechał się do tego pomysłu. Nie poczuł mięty do tej osoby, czuł się nawet tak troszeczkę spławiany podczas ostatniej. Miał wrażenie ze ona myśli o nim jak o kimś gorszym.
- Ale po co? – wypalił, zamiast od razu grzecznie i układnie się zgodzić.