Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Jedna ważna mi osoba... mentor duchowy powiedział mi kiedyś: Sisco, skąd ty wiesz ze czegoś nie umiesz jak nawet nie próbowałeś. I się bardzo szybko okazywało, ze jednak umiałem parę rzeczy. Więc i ty spróbuj, dwie tony, co to jest dla ciebie  -i znowu mrukniecie, tym razem nie biedne – zachęcające. Sisco tez się lubił od czasu do czasu „pobawić”, chociaż już niby taki dorosły. Ale nadal młodziutki.

Palcem to on nawet nie poczuł, ale się domyślił, ze coś się zadziało.
- Mocniiiieeeej.... – dopomniał się -Bo zaraz już wschód słońca, szybko! – podobała mu się taka zabawa, ale i Katię obserwował. Najmniejszy cień zażenowania na twarzy, tudzież innej emocji która powie mu, ze dziewczynie to się nie podoba – odpuści od razu.

- No coś ty – zaczął, niby nigdy nic, by za chwile „ugiąć” się pod naporem pchnięcia.
- Ostrożnie, po podłogę wyrwiesz!
Postanowił, ze nie będzie jej cierpliwości nadużywał, jak na pierwszy raz to i tak bardzo ekspresyjnie, więc zrobił kroczek w bok, nie za gwałtownie, by Katia nie poleciała na buzię.
- Dziękuję, uratowałaś mnie, teraz będę mógł obejrzeć wschód słońca. – co za szczęście, ze tu sami jesteśmy, powygłupiać się można i nikt nie komentuje głupio.
- Następnym razem jak się gdzieś przykleję to od razu dzwonię po ciebie.

Opuścił łeb tak by widzieć posadzkę i „poskrobał” w nią przednim palcem.
- Tak, cała podłoga. Nie ma to jak prawdziwa, kobieca delikatność. Tu na Coruscant to rzadkość. Tu są tylko babiszony. Kobiety zdarzają się bardzo rzadko. Tym bardziej szczęściarz ze mnie, bo mogę jedną obserwować – Miał ochotę jej teraz łebkiem w plecy zaparkować, bo to takie jego pieszczoty, ale powstrzymał się – co za dużo to nie zdrowo.
- oczywiście, jestem zobowiązany, zrobię co zechcesz

- A ja chce robić to co ty – odpowiedział baz zastanowienia olbrzymi durastalowy kloc ufnie toczący się obok jej drobnego ciała. Jakże czujny i delikatny w obcowaniu w odległości tak bliskiej, ze wręcz ryzykownej. Ale zarazem dawało to poczucie bezpieczeństwa. Taki olbrzym, silny, uzbrojony.
Jednak delikatny i spokojny.
Stanęli przy barierce.
- Wiesz, co jest niesprawiedliwe?  -zapytał, wpatrzony w jaśniejący horyzont. Siatka sensoryczna chroniła go przed pierwszymi agresywnymi promieniami wschodzącego słońca. Katia pewnie będzie musiała mrużyć oczy i zasłaniać się ręką.
- O zachodach słońca pisze się piosenki, wiersze, poematy. O wschodzie się nie wspomina.

- Aj tam takie potrafisz... w głębi moich słów jakoś się jeszcze do tej pory nikt nie utopił, a jakby ktoś doszukując się w tym dna zobaczył ze tam leża potopione puszki po konserwach, to nastrój może się trochę rozmazać. Zostając przy temacie – ja to jestem dobry tylko w  laniu wody, a nie w pisaniu wierszy o słońcu...
Zatrzymał się przy niej, przy barierce. Była naprawdę masywna i wysoka. Mógłby się o nią oprzeć. Ale się nie oprze. Bo się boi. Upadek skończyłby się czymś więcej zin wybiciem zębów, co z  resztą w jego przypadku nie było możliwe.
Był tu cały czas. Cały czas miał oczka do przodu i na boki. Patrzył jednocześnie na słonce, na Katie i na windę – czy aby nikt nie przyjechał im przeszkadzać. Ale nikt – co za leniwe ludzie.
- Słońce wschodzi,
ale to nic nie szkodzi
bo od zarania
cały dzień napierdalania
W pracy nic się nie dzieje
w domu flaki z olejem
a słońce i tak zajdzie wieczorem
Sie raczej nie napracowało
coś tam coś tam brak mi rymu...

Odwrócił ten swój wielki, dropidzi z łeb by popatrzyć na nią przednim i -głównymi oczami, nie dlatego, ze lepiej widziały – chciał pokazać, ze patrzy.
- Bo jak ja o tobie mówię, to nie leję wody  -też poważnie powiedział – w głosie było słychać. Kiedy mówił poważnie, nawet barwę głosu miał odrobinę inną, głębsza. Jak przy śpiewaniu.