Star Tales - gwiezdne opowieści...

Teraz już nie było widać kamerek. Nie w tym oświetleniu, nie z takiej odległości. Teraz była tylko czarna, nieprzenikniona siatka w której odbijała się twarz Katii. Mogła więc patrzeć w oczy własne.
- Książę... wiesz co... no ale z jednym się zgodzę, trzeba wracać. Zamówić ci taksówkę? – głupie pytanie. Komunikacją miejską wracałaby ze 3 godziny. Taksówką 20 minut.
Chciał zamówić taksówkę jej. Nie „im”. Czyli on tu gdzieś mieszkał. Na górnych poziomach.

- Niiic, tak się mówi „wiesz co” – pochylił mocno łeb, przyciskając działo do siebie, by nim niechcący nie zaczepić i pac ją tym opływowym w ramie – nie było to ani trochę nieprzyjemne, a nawet miłe, bo takie wesołe.
- gaaapaa! – i oczywiście mrukniecie – bo to jego uśmiech. A on się lubił uśmiechać.
- Taki ze mnie książę jak wiesz z czego co? Jak z niczego nic
Zauważył, chociaż nie wzrokiem, bo teraz była za blisko, ale czuł jej bliskość, słyszał mimo bardzo kiepskiego słuchu, no i ruchy widział mimo wszystko. Reszty się domyślił. Coś się stało, coś ją spłoszyło, pewnie jakaś głębsza myśl pod wpływem czegoś. Widział w niej pewną tajemnicę, nie trzeba było być jakimś wielkim geniuszem. Nie chciała mówić o sobie żadnych konkretów. Musiało spotkać ją coś złego. Zrobiło mu się przykro, kiedy o tym myślał, bo przecież była młoda. Mógłby zapytać o jej rodziców.
Ale podświadomie czuł, ze to o to chodzi. Bo jego matka zachowywała się podobnie...
- Ale wiesz co? Życie jest spoko. Prawda? – podniósł łeb, nieznacznie się oddalił (powiedział jej ze widzi od metra, więc nie powinna tego źle odebrać) i „patrzył jakby oczekiwał potwierdzenia”.

Sisco był raczej bez;pośredni kiedy widział, ze może, ze nie ma do czynienia z istotą która uważa go za coś gorszego. Pewnie się czuł, i nie obawiał się zbliżać, toteż już zaczepki fizyczne były.
Wyłapał, że Katia jakoś nie pała optymizmem, ale przynajmniej nie zanegowała. Może po prostu potrzebuje trochę więcej pozytywnych bodźców.
Ten jej chłopak powinien się nią lepiej zająć.
Kiedy wyjęła komunikator okazało się, ze już czeka na nią wiadomość tekstowa od: nieznany numer. Avatarek jakiś taki znajomy... ale tylko zarys. Kształt Sisca na tle muru. Grafika, nie zdjęcie.   
A w treści link do forum fotograficznego i uśmieszek.
- Jasne, chodź
I ruszyli w stronę windy. Tłumy już się przewaliły. Jedynie jacyś bardziej romantyczni jeszcze wisieli na barierkach. A oni czekali na windę, którą Katia musiała wezwać, bo Sisco nie był w stanie tego uczynić.

Nie podała. Sisco był cyborgiem. Jego mózg współpracował z  komputerem na stałe. Miał tez bardzo dużo różnych aplikacji i sprzętu do dyspozycji. Wystarczyło by stała koło niego. Jej komunikator wysyłał sygnał, po prostu łapał zasięg. Sisco w pewnym sensie, niefizycznie ale „widział to”. Wiedział, ze to jej numer. To sobie zapisał. Każdy cyborg jest hakerem.
Ale Sisco był dobry, praworządny, on nikomu haseł nigdy nie będzie łamał.
- Mam nadzieje ze się nie rozczarujesz mną za bardzo po lekturze tego tematu.
Prawda było ze tam trochę Sisca można było miedzy wierszami poczytać – i jakieś głupie niegramatyczne sformowania, i może jakieś przekleństwo, i jak się kłócił z kimś na temacie, bo ktoś mu zarzucił kradzież pomysłu. Albo jakieś głupie zdjęcie np. kupy psa na trawniku (tak, na górnym mieście były trawniki).
Ale przecież Sisco był jeszcze bardzo młody.
A w windzie byli sami, an szczęście.
- Jutro... jutro to ja muszę złożyć papierzyska na uczelnie... muszę zanieść kulkę mistrzowi... muszę wpaść na osiedle zamknięte do mojego podopiecznego... ale to to ja chyba zrobię rano – i tak sobie zaczął głośno myśleć, próbując umilić sobie czas odrywaniem gumy w podłodze windy – oczywiście nie mógł tego oderwać ale dłubanie tego sprawiało mu przyjemność.
- potem mam z foniatrą zajęcia od 10 do 12 i z Kasamiją od 12 do aż mnie puści... ale o 13 serial ma. To o 13:30 będę

A Sisco odwrócił głowę, tak bardzo mądrze na nią popatrzył, i równie mądrze, jak na istotę o wielu zainteresowaniach odpowiedział:
- No...
Chociaż sąsiadowi Katii i tak pod względem mądrości nie dorówna. Na szczęście nie był świadom.
A tak btw, to było specjalnie.
Wyszli, i poprowadził od razu na parking, gdzie taksówka albo już czeka, albo zaraz przybędzie.

Bardzo mu się miło zrobiło. I jak usłyszał ten śmiech, i jak buziaka dostał – zamruczał oczywiście, ale i chyba się trochę zawstydził. Zachował jednak zimną krew.
- Jeszcze raz cała przyjemność po mojej stronie-  ukłonił się tym razem do przodu, tez z odstawieniem nogi, bo w tym najlepszy urok, a potem czekał aż odleci. Patrzył za nia, a widział ją jeszcze bardzo długo.
A później poszedł do domku

Wstała wcześnie. Kereth smacznie jeszcze spał, ale wiedział, że się umówiła. Wstała, wypiła kawę, wzięła poranny prysznic, ubrała się i wyszła. Taksówka już na nią czekała, zamówiła ją w czasie picia kawy. wsiadła i podała miejsce. w końcu taksówa zajechała na wskazany parking. była też przed czasem, dziesięć m inut przed czasem. co do tego wskazwyania typu ''ty'' to nie zupełnie tak działało. nie chciała się wiązać, nie chciała, aby jej historia się powtórzyła na jej dzieciach. a skoro nie chciała powtórki z rozrywki to po co też dawać komuś nadzieję, a przede wszystkim po co dawać nadzieję samej sobie? czemu Sisco? bo go lubiła, lubiła jego towarzystwo, rozmowę z nim, ciekawił ją i chciała go poznać... zapłaciła i wysiadła z taksówki. miała na sobie zwykłe, czarne spodnie i tunikę w kolorze miętowym. tunika sięgała jej do połowy pośladków, na dole była przewiewna, a ku górze się zwęrzała odkreślając... to i owo. dekolt nie był za duży, okrągły, ale idealny do jej figury. tunika była na ramiączka więc miała na sobie jeszcze czarną kurtkę z pseudo skóry. a na stopach miała czarne szpileczki na nizkimm obcasie. włosy jak zawsze rozpuszczone, tylko teraz delikatnie były pofalowane i jeszcze wilgotne od prysznica. uśmiechnęła się do Sisco, gdy go zobaczyła i podeszła do niego.
-szykuje się piękny wschód...
zauważyła ciepłym głosem. i faktycznie, na niebie nie było żadnych chmurek.

zarumieniła się. no tak, komplementy tak na nią działały. i jeszcze bardziej sie zakłopotała, gdy dostała od niego kwiatka.
-oh... o jej... dziękuję
wydukała w końcu wciąż zawstydzona i delikatnie odkleiła taśmę. delikatnie, żeby nie odkleić również jego lakieru. powąchała kwiatek.
-faktycznie jest piękny
przyznała z uśmiechem