Star Tales - gwiezdne opowieści...

Lakier był już tak mocny, ze się nie odklei. Na taki odklejany Sisco by się nie godził. Cierpieć tyle dni dla jakiegoś badziewia. Póki co jednak wręczył dziewczynie kwiatka, i całą jego przygotowaną na ta  okazję przemowę trafił szlag. Znowu nieśmiałość się odezwała. Nie wiedząc co po0wiedziec milczał. Milczał i mruczał, aż w końcu przeskoczyło coś innego.
- To może chodźmy... musimy kawałek podejść...

No oczywiście ze zobaczył. Zrobił też parę zdjęć, jak to on. Będzie sobie później oglądał. No i się przypomniało, ze miał zapytać czy jego zdjęcia oglądała. Ale to potem.
Teraz sobie szli. Sisco dostosowywał tempo. Miał długie nogi, na codzien, sam – chodził bardzo szybko. Ale miał już wyuczony tryb „przy ludziach”.
-Świetnie,w  domu mam warunki do spania. A Tobie? Pewnie trochę krótko...

- Pewnie tak – odpowiedział Sisco wesołym głosem. Głos i mruczenie były jego głównymi środkami emocjonalnego przekazu. Cały czas obserwował Katię bocznymi oczkami. Czuł się naprawdę fantastycznie w jej towarzystwie. Zupełnie akceptowany. Bo Asyr to go czasem po dżedajsku pouczał. A ona nie.
- Wchodziłaś może na to forum? – szybko podjął reanimacje trochę zdychającego tematu. Rankiem trudno o porywającą konwersacje kiedy wszystko jest senne.

- Moze trochę...  -odparł spokojnie. Ciekawe, czy dyskusje czytała, miedzy zdjęciami Sisco dyskutował z  innymi użytkownikami, komentował tez ich wątki. Miał nick „mały”. Bardzo wymowne i symboliczne.
- Mi akurat bardzo łatwo zrobić takie zdjęcia. To dziedzina, w  której jestem... – lepszy – chciał powiedzieć. Nie musiał używać aparatu, używał własnych oczu. Był w roli fotografa idealny. Choć raz w czymś lepszy niż inni.
Ale nie powiedział. Nie uważał się za lepszego w fachu, jedynie za lepej wyposażonego.
Dlatego tez w pewnym momencie na wątku zdradził swoją tożsamość. Stracił kilku komentujących, ale zostało wiele cennych głosów i wsparcie oraz akceptacja. Sisco nawet na głupim forum musiał walczyć o siebie.
...- nie najgorszy, tak myślę. Moze jak kiedyś pojadę na Alderaan... jak już będę miał dużo kasy, czyli za jakieś sto milionów lat, to narobię naprawdę ładnych zdjeć...
Zatrzymał się przy windzie na taras wschodni. Jak podejrzewał tak było – byli sami.

- A wiesz co oni gadają o tym? Ze tam są żywe rośliny... – bardzo zabawnie to zabrzmiało, choć Sisco oczywiście był poważny, jednak można było odnieść wrażenie, ze mówi o roślinach które się ruszają i co najmniej nawiązują kontakt. Żywe rośliny.
W windzie stał naprzeciwko niej i patrzył. Znowu odbijała mu się w siatce.
- i w ogóle wszystko co popadnie, bo ja nigdy nie byłem na innych planetach,a  jak byłem to nie pamiętam. Nawet rodzinnego świata. Taka lipa, ale co zrobić.

- co? – nie było to „co” typu „co bo nie dosłyszałem”, jak Sisco niedosłyszy to kulturalniej się odzywa. On tu się trochę zgubił, z tymi chodzącymi roślinami.
- Nie, to znaczy... tutaj to są rośliny plastikowe,a  tam są takie same, źle żywe. Żywe, ale nie ruszają się bo to rośliny. Chyba. Cholera, przyroda jest niełatwa do ogarnięcia dla mieszczucha...
Mruknął z odpowiednią intonacją.
- Ja mam w domu dwie rośliny, Cytrynka i Senatorkę. Sa żywe ale się nie ruszają. Czyli coś takiego. – warto nadmienić ze to były imiona roślin,a  nie nazwy gatunkowe. Ciekawe czy Katia się domyśli...
Wszedł na taras, ale nie rzucił się do barierki. Został sobie na środeczku.
Niebo na wschodzie robiło się żółte, czyste.
- O  5:22. Widziałaś kiedyś wschód słońca?

- Ale ja powiedziałem żywe rośliny – odpowiedział z powagą. Widać było, ze jest w temacie tak samo zielony jak rośliny. Żywe. Tak jakby rozmawiali o śniegu białym i niebieskim – jakby mu powiedziała z odpowiednio stanowcza miną ze jest niebieski śnieg to by uwierzył. Później by sprawdził i się przekonał ze był wkręcony,a le w pierwszym odruchu – uwierzyłby bezkrytycznie.
Skrzywione dziecko z  miasta.
Ale dla jej śmiechu warto było by nawet zrobić z siebie idiotę...
- To powiesz mi czy inaczej. Trochę czytałem... generalnie większość mojej wiedzy o świecie to teoria, no ale wielkość słońca, odległość, orbita planety – wszystko ma wpływ na to jak wschód wygląda.
Co ciekawe nadal się nie ruszył. Stoi, tam gdzie mu się nóżki zatrzymały. Przykleił się?

- Masz farta ze będziesz mogła to do czegoś porównać – zastanawiał się mówiąc to, czy widział kiedykolwiek wschód słońca na swojej planecie. Prawdopodobnie nie, był kalekim dzieckiem biednych farmerów, kto by mu chciał wschody słońca pokazywać.
- tez kiedyś będę miał. Eh, kiedy ja w końcu będę bogaty. Już się normalnie nie mogę doczekać  -ale mimo wszystko optymistyczno żartobliwy akcent się znalazł. Zaczynał się rozkręcać Siscuś. Ale bez wątpienia to osobliwe spojrzenie Katii się do tego przyczyniło. Siscowi trudno było to zinterpretować. Nie raczono go za często takimi spojrzeniami.
- Oj, nie wiem, chyba się przykleiłem... – na bok się pokazowo wychylił, ale nóg od ziemi nie oderwał, i tylko mruknął tak „biednie”