Star Tales - gwiezdne opowieści...

Szli może z 15 minut, później troxhę czekali na wind. Zbliżał się zachód słońca, ludzi przybywało. Na Sisca trochę fukali, a przy okazji na Katię bo „jak można coś takiego ze sobą na taras widokowy brać, przecież platforma się zarwie”. Sisco ją wcześniej poinstruował, by olewała. Nie było na to lepszego sposobu.
Oczywiście Sisco liczył się z tym ze znowu go jakiś cieć wylegitymuje, ale top dla niego był chleb powszedni, musiał przywyknąć – i przywykł.
Przyjechała winda, wsiedli, pojechali na górę, tam kilka chwil w  kolejce i stał cieć – oczywiście zaczął burczeć „co pani takie coś przyprowadza, wielka celebrytka z ochroną przeciwartyleryjską”.
Sisco zachował spokój, poprosił Katię by pokazała dokumenty, a gdy to zrobiła (bo czemuż by miała nie), to pan je obejrzał i owszem – przeprosił, ale widac było nadal stan fukający.
Sisco był słowny i pozwolił zapłacić Katii – za nią 10cr, za Sisca 6 bo miał legitymację inwalidzką.
I weszli sobie. Było odrobinę tłoczno, przy barierkach, wisiały istoty, dupy w ich stronę wypinając, bo wszyscy strasznie podziwiają. Katia stojąc w oddaleniu nad ich grzbietami mogła widzieć nieskończona, aż po horyzonty najeżoną dachami i iglicami przestrzeń malowaną w czerwienie coraz niżej wiszącym owalem słońca.

W reakcji na te słowa nieznacznie pochylił łeb i znowu mruknął, tym razem baardzo długo i przeciągle.
- Cała przyjemnosc po mojej stronie, z resztą każdemu się należy od czasu do czasu miły wieczór. A przynajmniej ja tak uważam. Zaraz będzie punkt kulminacyjny dzisiejszego zachodu. Czyni zachód. Mam pomysł. Ładuj się na pokład – wykonał charakterystyczne delikatne machniecie na bok, jakby zapraszał ją... na siebie, na swój „grzbiet”.

Pomysł miał dość praktyczne zastosowanie -  z góry będzie wszystko widziała i nie bedą jej ludzie przeszkadzali.
- Bardzo prosto – podniósł nogę od strony gdzie ona stała.
- Stan tutaj, wrzucę cię. Tylko uważaj i nie przeleć na drugą stronę!

Kiedy tylko postawiła nogę, przełożyła ciężar (co Sisco czuł), podrzucił ją ruchem do góry i znalazła się dwa i pół metra wyżej niż zazwyczaj.
- gdzieżby – odparł be z zastanowienia, kiedy zapytała czy nie jest za ciężka. On miał udźwig 300 kilo.
- Możesz się położyć – mało kto miała Coruscant okazje oglądać zachód słońca leżąc. A teraz Katia widziała naprawdę wszystko. Było wysoko – bardzo wysoko. Jak się połozy to jej oczy będą jakieś 20cm wyżej od oczu Sisca, a więc zobaczy świat z takiej wysokości, co on.

- Jakże by inaczej  -odpowiedział pogodnie. Czy w to uwierzył? Nadal wydawał się być bardzo serdeczny, ale prawdopodobnie nie. Nie wierzył, by ładnej,w  pełni organicznej młodej dziewczynie wystarczało towarzystwo cyborga. Pewnie będzie tu przychodziła ze swoim chłopakiem.
Zachód słońca zaś był zupełnie inny niż na planetach z  gładkim horyzontem. Tu słonce migotało w strzelistych iglicach, lśniąc odbite w miliardach okien. Budynki wyglądały jakby płonęły. Na granicy horyzontu pejzaż migotał i falował w wieczornym, ruchomym powietrzu, cały czas wzniecanym przez żyjące miasto. Niebo już ciemniało, ale nie robiło się ciemniej, bo neony i lampy rozświetlały się coraz bardziej. I nawet kiedy słonce znikło już za horyzontem, budynki przekazywały sobie dalej jego energię.
Na Siscu było bardzo wygodnie, bo kształt miał opływowy i gładki. Stabilnie, bo się nie ruszał. Bezpiecznie, z dala od ludzi.

No i nie wiedział, dlatego pomyślał ze Kereth to właśnie jej chłopak.
- Postaram się – odparł głosem kogoś kto ma dobre chęci, ale pewnie „coś mu wypadnie” w ostatniej chwili, bo nie chciał raczej być przeszkadzającym świadkiem czyjegoś intymnego przezywania wyjątkowej chwili zachodu słońca.
- Nie dziękuj, To było w koncu opijanie mojego nowego wyglądu - inwestycja

Nie wiedząc co powiedzieć mruknął tylko, bo mruknie jest dobre na wszystko.
- Obróć się tyłem do przodu i połóż – po wykonaniu tej instrukcji jej nogi zasłonią mu przednie oczy. Wtedy ostrzeże, ze ma zamiar się pochylić, i się pochyli lekko, jednoczenie podnosząc nogę tak by ona oparła się o nią stopami,a  wtedy już jest „w domu”