Star Tales - gwiezdne opowieści...

Nadal „przytrzymywał” piłkę palcem, stojąc z lekko pochylonym łbem. Chciał, by mu tą piłkę zabrała, żeby trochę pokombinowała, bo trzymał na tyle mocno, ze się nie wytoczy pod byle dmuchnięciem.
– dobra piłka nie jest zła... – o mocy, zupełnie sobie nie radze – pomyślał. Matt na pewno myśli ze jakaś kolejna ofiara tu przylazła...

Obserwował. Akurat stopy należały do tych najbardziej „unerwionych” części ciała Sisca, zaraz po siatce sensorycznej. I to były dwa najczulsze miejsca – łeb i stopy, a głównie podeszwy. Z  nimi tez – palcami i podeszwami Shenosha miała do czynienia, a  Sisco czuł co ona robi. I kiedy poczuł,z e jest coraz bardziej gwałtowna i niedelikatna, wydał z siebie coś w rodzaju pisku – bardzo wymownego, bo większość istot kiedy cierpi – piszczy.
- Ała, to boli... – pożalił się głośno,z  nadzieją ze stworzonko to zrozumie i samo pojmi, ze nie wolno mocno bo to boli kogoś.

Rozumiał, postanowił się popłakać – bo w końcu zadała mu ból i to dość wrednie. Piłkę owszem, zostawił, ale odszedł jakiś kawałek, pod ścianę, spuścił łeb i „był smutny”, na tyle wymownie na ile się dało. Popiskiwał przy tym cicho.

Sisco cały czas zachowywał spokój, co w przypadku takiego olbrzyma miało znaczenie. Choć oczywiście Matt miał prawo trochę się przejąć.
- Tak, w porządku. Sądziłem, ze jednak do mnie przyjdzie, ale widać się przeliczyłem. Mam nadzieje, ze nie psuje wam za bardzo koncepcji. Szczerze mówiąc to nie mam pojęcia, jak się zachowywać – postawił na szczerość. Nie ma co na siłę robić, może po prostu się za wysoko ocenił, a okazuje się ze nie da rady z takim stworzonkiem.

Ulżyło mu ze nie był na niego zły. A i cieszył się ze nie pokpił sprawy po całości.
- Idziemy tak po prostu? Nie mam się z nią jakoś pojednać? Czy pożegnać? Bawiliśmy się razem a teraz tak każde osobno? – oczywiście nie postawi się Mattowi, wyjdzie kiedy ten mu karze, miał jednak poczucie niedokończenia czegoś.

- Nie wiem, co jest wychowawcze w tej sytuacji, nie chce wam niczego zepsuć. – To Sisco został „pobity” więc to on powinien się obrazić, kiedy podejdzie to może się okazać ze wzmocni zachowanie. Ale skoro Matt nie miał nic przeciwko, to postanowił podejść. Źle by się czuł ze świadomością ze myśląca istotę potraktował jak zwierzaka, odwrócił się na piecie i zabrał dupsko.
Podszedł więc powoli do She ale nie za blisko.
- Idę sobie. Papa – podniósł nogę, by niezgrabnie jeszcze, ale wykonać pantominę machania na pożegnania. Wyglądało to bardziej jak „podaje łapkę”, ale jakoś tam wyszło.

Jeszcze nie wiedział, ze :zdał” na tyle by jakieś dyżury mieć, opuszczał więc izolatkę z mieszanymi uczuciami...