Star Tales - gwiezdne opowieści...

A Sisco wybierał. Oglądał. Nie był zadowolony bo miał dylemat. Nie wybierał bowiem tego w kryteriach czy mu się podoba, czy nie,a  czy nie urazi odbiorcy. Odbiorca miał być specyficzny. Sisco chciał wybrac odpowiednia symbolikę rysunku na pudełku. Tak, to jest głupi drobiazg. Ale lepiej terasz się pozastanawiac nad głupim drobiazgom niż zeby później wyszło, ze Sisco na odwal się bezrefleksyjnie wybrał czerwone pudełko, a czerwony kojarzy się z...
- Słucham? – zareagował, bo T'kul coś powiedział, a  Sisco stracił czujność, oglądając pudełka.

Kilka minut to trwało,w  końcu Sisco wydał polecenie asystentowi. Pudełeczko z wzorem łączki na którym pasie się jakieś zwierze – w formie kreskówkowej, wszystko kolorowe, i uśmiechnięte, zwierzak uśmiechnięty, biedronka uśmiechnięta, słoneczko uśmiechnięte.
To nie był łatwy wybór.
Sisco obejrzał się i spojrzał na T'kula.
- Jeszcze nie zasnąłeś?

Szczerze mówiac to nie wiem – pomyślał w odpowiedzi. Nie zarabiał,a  rodzice byli przy kasie. Nie zastanawiał się nigdy czy mu na coś wystarczy. Nie szastał pieniędzmi, ale nie czuł nigdy noża na gardle.
- Ja idę do kasy. Idziesz, czy dalej polujesz?

Sisco w tej chwili był wobec T'kula bardzo grzeczny i starał się postępować tak jak ten mógłby oczekiwać, więc było to głaskanie po główce. Robił to zapobiegliwie.
- tak, wiem gdzie są kasy. Chodx, pokaże – no i ruszył. T'kul nie miał doświadczenia w robieniu zakupów w tak dużych sklepach, więc normalne ze się zagubił w tym natłoku barwnych produktów. Sisco poniekąd był „wychowany w  kulturze masowej”, dla niego supermarket to naturalne środowisko. Zapewne T'kul pamięta, jak zachowywał się wobec natury – wtedy to on był zagubiony. Trawy się bał.

Sisco nie chodził szybko. Oczywiście, był zaprojektowany do szybkiego pokonywania dystansu, ale nauczył się już ze ludzie mają krótkie nóżki.
Doprowadził do kas, tam się pokasowali, chwile jeszcze pogadali i rozeszli.

Był to wieczór dnia poprzedniego. Na parkingu stał niebieski van. Po sklepie z automatycznym koszykiem przechadzała się kobieta. Nie była piękna, ani nawet ładna. Wysoka, dobrze zbudowana, o nieco męskiej sylwetce i zbyt jasnych do karnacji włosach ściętych na jeżyka. Miała tez okulary w grubych oprawkach. Na palcu pierścionek,w  koszyku typowe produkty.
Wyglądała na zamyślona, pogrążoną w swoim świecie, trochę smutną. I nagle trach.
- Oh, najmocniej pana przepraszam – obudziła się nagle kiedy niechcący, w zamyśleniu uderzyła koszyk jakiegoś faceta.

Ruth uśmiechnęła się przepraszająco, zaraz jednak w oku zabłysła obawa. Facet wydawał się miły, ale wyglądał dość... no, wyglądał jakby dopiero co z wiezienia wyszedł. Wyprostowała się zaraz wracając szybciutko do przytomności.
- Dżemy powinny być dwie alejki dalej, w tamtą stronę – pokazała kierunek.
- Sama nie wiem, zawsze syn robił zakupy

Ona już młoda nie była, ponad 40 lat na karku, większość tego przeżyła na Coruscant i wiedziała już, że takie typki potrafią zagrać. Pewnie wiedział, kim jest – że ma kase, że sama przyleciała. Przypilnował i skroi ja jak tylko ze sklepu wyjdzie. Juz widziała siebie w kałuży krwi...
- Bardzo przepraszam, spieszę się – pchnęła swój wózek z zamiarem odejścia. Zdecydowanie nie miała zamiaru rozmawiać o prywatnych sprawach z tym panem...