Star Tales - gwiezdne opowieści...

Tu była utrzymywana w świadomości,  że za tą ściana mieszka ten co to robi, a za tą jedi co jej trzech padawanów zabili, z tyłu to taki rycerz co gra na skrzypcach, ale nigdy po 22. Nie były to anonimowe osoby które przychodziły na leczenie i nie miały osobowości. Tu miała też sąsiadów, żywych i mogła do nich zadzwonić.
Jamesa tylko zapowiadali cały dzień, ze przyjdzie za godzinę, to za dwie, bo coś mu wypadło, przepadło, upadło. Mówili tez ze może przyjść Mavhonic i inni goście, jak już kogoś pozna, a zaproszeń nie musiała nikomu zgłaszać (mogła tez swobodnie napisać do Jenathazy, jeśli był odpowiednio blisko, zasięg sięgał mniej więcej do osiedla Sisca.)
No i w końcu miało nastąpić. Rozległ się dzwonek do drzwi. Wcześniej tylko lampka nad drzwiami informowała ze ktoś wejdzie, kilka sekund na przygotowanie się ze ktoś będzie, kto wejść musi.
Jednak to była wizyta „niekonieczna”, na którą Queni mogła się nie zgodzić, akurat teraz „terapia” przewidziała taki wybór. Była to tez lekcja testowa. Pomyśleć, zastanowić się, jak to jest w prawdziwym domu, powiedzieć „proszę” albo „nie życzę sobie gości”, lub cokolwiek innego.

James więc mógł wejść i wszedł. W szacie Jedi, tak jak ostatnio. Trochę zmęczony, może i jedi, ale i stres działał na niego, a przenosiny były stresujące – bo mogli ich jednak wyhaczyć i złapać. Poza tym jak się przenieśli tak już James nie spał, nie medytował tylko zabrał się do pracy.
Był więc zmęczony a to dobrze dla Queni świadczyło – nie bezie męczył za bardzo.
Domyśli się ze to ze został wpuszczony było wynikiem kalkulacji, ale kalkulacji w dobrym kierunku. Rozwój zaczyna się od myślenia przyczynowo skutkowego, a nie emocjonalnego typu coś nie tak, to ryczę i zamykam się.
Mistrz nie wykluczał, ze Queni, będąca poniekąd istota której naturalnym światem jest holonet, nigdy nie osiągnie pewnego poziomu, w którym realny świat będzie dla niej wystarczająco ważny, ale tak już było, taka była sytuacja.
Tak czy owak James wszedł, stanął tuz przy drzwiach, uśmiechnął się pogodnie.
- Witaj, Queni. Odpoczęłaś już po podróżny? – i nie pytając o nic, obszedł parawan i usiadł na krześle, za nim. Queni teraz widziała go, ale miała wrażenie, ze on nie widzi jej przez ten parawan.

- I jak, interesujące? – zapytał James, nie z drwiną az  ciekawością. Był świadom ze czytanie o jedi nie było najbardziej porywającą rzeczą na świecie, jednak było to już jakieś zapoznawanie się ze społecznością. Wymuszone brakiem innych perspektyw zdobywania informacji. A co tam było – najważniejsze rzeczy. Biorąc za przykład Asyra, to data urodzenia, pierwszy mistrz, szkolenie u Jamesa, później opis jego wypadku i cudownego przebudzenia, powrót na Coruscant, rehabilitacja. Notatka o tym jakie robi postępy  - bo to padawan. Historia Jamesa tez tam była. Było też to czym się zajmuje teraz. Sporo zdjęć.
Były na stronie także informacje o samej enklawie jako lokacji, jak wygląda, w co wyposażona, gdzie ulokowana, zdjęcia i filmiki.

James powiedział by że na razie zachowywała się niekłopotliwie.
- Chcesz może jakąś książkę? Jest tu trochę... przygodówki jakieś... – pochylił się do przodu by wyjrzeć na grzbiety książek. Nie były to jakieś wielkie zbiory, ot co kto dał a co jest w miarę miłe do czytania. Ale przygodówki zazwyczaj są przyjemną lektura. Bo strona w trybie offline szybko się „przeczyta”.

Niestety zeznania były koniczne, ale o tym akurat James w tej chwili nie myślał. Pewnie niebawem sobie przypomni a wtedy sam tych z SIS ponagli by przyszli, zrobili swoje i by to już było za nimi.
- Ja w twoim wieku czytałem serie Astro 23, to o przemytniku który w każdym tomie ma przygody w innym układzie. Ostatecznie nie łamie nawet prawa, bo to książka dla młodzieży, ale bardzo piękne opisy planet. Teraz się zaczytują w Likki Luli, a to z kolei jest o szkole i nastolatkach które co rusz mają problemy z chłopakami,a  rzecz się dzieje na Coruscant

Czasy się troszeczkę mieniły a za nimi literatura, niestety. Na pułkach w tym pokoju były tylko rzeczy lekkie. Może i Queni była w stanie przerobić naprawdę ostre tematy, ale nie było to dla niej wskazane. Czytanie bezrefleksyjne pogłębiłoby problemy z nierozumieniem emocji.
- Okej, to powiem ci pewną tajemnice. Jak byłem trochę młodszy od ciebie, można by powiedzieć ze coś koło Sisca – ile Sisco miał rozwojowo lat było cały czas nie do ustalenia, bo w sumie to miał 4 miesiące, nie mógł za wiele się rozwinąć, jednak w tej chwili James dałby mu książkę dla 12-13 latka, i o sobie z tamtych czasów mówił
- To w najwyższej tajemnicy przed światem czytałem ta książkę – wstał, pozornie nie zwracając uwagi na Queni i wyjął spośród rzędu tytułów jedną, trochę zniszczona, najwyraźniej kochaną przez kogoś, książkę w żółtozielonej okładce.
- Jaskółeczka. O osieroconej dziewczynce która miała niesamowitą wyobraźnię a jej świat był naprawę wyjątkowy – książka ucząca uczuć i wyobraźni przede wszystkim. Bohaterka była dzieckiem, nie nastolatką. Czytelnik poznawał ja w wieku 8 lat, kiedy została adoptowana. Ani ona ani nowa rodzina nie byli gotowi na nowe uczucie, dziewczynka uciekała z domu, w lesie budowała sobie szałasik i wszystkiemu naokoło nadawała imiona i osobowość – drzewom, znalezionym przedmiotom i zwierzętom. Cała powieść dążyła do jej integracji z rodziną adopcyjną, która powoli bo0haterka wprowadzała do swojego świata. Oni ją zaś przez to do swojego.

James zaś z powodzeniem udawał ignoranta który absolutnie żadnej aluzji nie widzi. Nie podejrzewał Queni, ze i ta nie zobaczy, ale udawał taką obojętność właśnie dla jej spokoju. Takie: nie bój się, ja absolutnie tego tematu nie poruszę (poruszy go za x czasu, kiedy będzie widział, ze można). Poza tym sam powiedział jej swoją tajemnice, czy teraz mógłby naruszać jej sekrety?
James stojący teraz przy półce z książkami spojrzał w bok delikatnie.
- Rozumiem. Nic się nie stało. Ale spróbujemy nad tym popracować w swoim czasie – po czym podszedł, powoli, nie zapowiadając się jakoś specjalnie, położył książkę na pościeli, i odszedł do „swojego kąta”