Star Tales - gwiezdne opowieści...

Wzięła do ręki książkę gdy James położył ją na pościeli. Chwilkę ją po kartkowała, wciąż katem oka spoglądając na barabela. Nie wątpiła, że spróbuje z nią porozmawiać o tym co się stało. Był w końcu psychologiem i mistrzem Jedi. A skoro ta rozmowa i tak kiedyś nadejdzie, to równie dobrze mogła już teraz coś niecoś mu powiedzieć. Nie za wiele, ale przynajmniej coś.
- Gdy byłam mała rodzice oddali mnie do domu dziecka. Nigdy nie dowiedziałam się dlaczego. Spędziłam tam połowę dzieciństwa póki moi opiekunowie nie oddali mnie do "szkoły dla uzdolnionych", gdzie zrobiono mi "to".
Powiedziała suchym, beznamiętnym tonem. Ale to był głos komunikatora, który podlegał ściśle jej woli. Gdyby zaś mówiła to swoim głosem to ten najpewniej by ją zdradził.
Queni nie patrzyła już na Jamesa tylko zabrała się do czytania książki. Po chwili jednak jeszcze dodała.
- Nie opuścicie mnie tak jak oni?
Bała się opuszczenia. Trudno jej było o tym mówić, ale chyba atmosfera tego miejsca skłoniła ją do tego małego zwierzenia się. Wszyscy byli dla niej dobrzy, postarali się a ona... cóż, siedziała cicho, nie odzywała się.

Omwatka leciutko skinęła głową. Czytała o Jedi, ich zasadach, kodeksach itp. Między innymi to skłoniło ją do tego, by chociaż leciutko się otworzyć i powiedzieć co jej leży na sercu, czego się boi itp. A niestety bagaż doświadczeń miała znacznie większy i przepełniony bardzo złymi wspomnieniami.
- Dziękuję
Tylko na tyle ją było stać, ale to chyba też wystarczy Jamesowi.
W dodatku jej małe wyznanie tłumaczyło w pewien sposób czemu tak gwałtownie zareagowała na wydarzenia ze szpitala i na odejście Mavhonica. On musiał się zbadać a ona odczytała to inaczej, poprzez pryzmat doświadczeń z dzieciństwa. Teraz już to do niej wszystko dotarło. Zrozumiała i wybaczyła. Chociaż głupio jej było z powodu tego wybuchu.

Owszem, to była pewna forma okazania wdzięczności. No i próba nawiązania jakieś relacji, próba zaufania komuś. Według akt Jamesowi mogła ufać. Ale to wciąż było dla niej trudne, więc trochę czasu minie nim w końcu się przełamie i zacznie więcej mówić o własnej przeszłości.
- Wciąż słabo
Mruknęła, ale wyłapać można było nieco pogodniejszy ton jej wypowiedzi. Zmiana tonu w głosie syntetyzatora sugerowała lekką poprawę. Może jeszcze nie znaczącą, ale był to już jakiś kroczek w dobrym kierunku.

- Mhm.
Mruknęła w odpowiedzi i już skupiła się na książce. Ale gdy James zbierał się już do wyjścia, to jeszcze ostatni raz spojrzała w jego kierunku, po czym dodała troszkę pogodniej.
- Powodzenia
W ściganiu Asyra oczywiście.

Można było powiedzieć że rzecz działa się na placu spacerowym, za parkiem, na wyższych poziomach,w  pełnym słońcu, pod sztucznym drzewkiem. Z widokiem na panoramę Coruscant. Miał przed sobą dwa rzędy biegnących symetrycznie do siebie wieżowców ze strzelistymi iglicami. Miedzy nimi w dól opadała ulica. Opadała ona az do żywego ciała Coruscant. Stąd Sisco widział piękne górne poziomy, czerwone niebo i zachód słońca, oraz co najwyżej poziomy średnie, rozjarzone neonami o światłami w oknach mieszkań szczęśliwców którzy te okna mieli. Jeszcze niżej były poziomy dolne ale te nikły już w mroku i nie mógł ich widzieć.
Sznury areowozów przecinały się pod różnymi kątami, acz na różnych wysokościach by nie utrudniać ruchu. Tez miały światła. Pięknie było.
Naokoło Sisca było jasno, i na pewno się nie ściemni, bo tu latarnie stały co dwa metry. Jasno było cały czas. Fontanna cały czas tryskała. O każdej porze doby można było kupić słodycze w budce.
Sisco sobie stał i myślał. Kiedy stał nieruchomo, nie wzbudzał zainteresowania, co najwyżej czasem ktoś mu zdjęcie zrobił.
A on – miał do odrobienia zadanie od Jamesa. Nie miał zamiaru się wycofywać, nie chciał tez zawieść, ale nie wiedział, jak zacząć.
Czekał, na dostępnym, a nuż Queni sama zagada, kiedy się w zasięgu pojawił. To by było... hmm... to by oznaczało ze bardzo, ale to baaaardzo się nudzi.
Ale poczeka jeszcze Sisco 5 minut.  Moze się opis zmieni, czy coś.
Co zas się tyczyło opisu Sisca, to miał on taki jak w sygnaturze:
„Cza­sem do­piero sek­cja zwłok po­kazu­je, że ktoś miał skrzydła „

Ale postanowił sobie piec minut zaczekać, i pięć minut czekał. Nic się nie wydarzyło, co było do przewidzenia, więc nie poczuł się rozczarowany.
Nadal z zewnątrz był tylko nieruchomą maszyna o czarnym pancerzu po którym ślizgało się sztuczne światło latarni.
Wewnątrz miał już otwarte okienko.
Dostępny był wielokrotnie, w zależności czy był w zasięgu, czy nie. Dziś specjalnie tu przyszedł by mieć zasięg dobry.
Kilka razy zaczynał jakimś zdaniem, a po chwili kasował. Raz nawet coś dłuższego napisał, refleksję o czymś. Przeczytał, stwierdził, ze to głupie, i skasował.
A cholera, pomyślał. I tak jestem dla niej gówniarzem.
Napisał więc:
cześć

Sisco czytał książki zupełnie inaczej, mógł dzielić to z innymi czynnościami, ale też obserwował ludzi na codzien i wiedział, ze jak robią coś, to trudno im nagle rzucić. Niektórzy się wkurzają.
Queni zas podejrzewał o nie do końca serdeczne traktowanie jego osoby. Prosto, uważał, ze ona uważa go za gówniarza „niegodnego jej”, i tym tez interpretował jej milczenie. Chciała go zbyć, lub zasugerować mu, ze nie ma ochoty na rozmowę.
Wydaje mi się, ze w czymś przeszkadzam. Sorry, napisze kiedy indziej – a co ja się będę na siłę pchał. James prosił by choć parę słów. No to było parę słów.
Poczuł się jak kretyn.

Ale to z kolei sprawiało, ze Sisco się perzył i negatywnie nastawiał, choć był tego świadom i starał się z tym walczyć.  Teraz się starał, bo przed wczorajszą rozmową z  Jamesem, to mu było wszystko jedno.
Tak? Jaką? – zapytał jakby nie wiedział. Tu nie chodziło o to by se dowiedzieć, wczoraj mu dobitnie zasugerowano jeden tytuł. Chodziło by zapytać, by rozmawiać, popisać, i tak dalej. Niby Sisco doskonale radził sobie na wielu kanałach, to teraz jednak emocje skupiły go na tym jednym okienku.