Star Tales - gwiezdne opowieści...

Oh Artrus nie wątpił, że potrafili posługiwać się bronią, kilku może nawet stanowiłoby wyzwanie. Gdy tak pośpiesznie przyglądał się niektórym osobom to rozpoznawał kilku byłych żołnierzy, ni można było ich pomylić z nikim innym. Ciężko jest się pozbyć starych nawyków i wojskowej postawy. Ale Fibal miał na wojnie do czynienia z żołnierzami, niejednokrotnie lepszymi od tych tutaj. Oni walczyli, bo musieli, on walczył bo to kochał... ale też zdawał sobie sprawę z tego, że jakby teraz wynikła strzelanina to by mógł tego nie przeżyć. Nie był głupi.
Gdy Lizka zaczęła kpić sobie z jego blizn to w jego oczach pojawiły się pierwsze oznaki gniewu. Uderzyła w czuły punkt każdego Mandalorianina - w jego dumę. A z reguły takie osoby bardzo szybko ginęły... nawet nie potrzebował broni, wystarczyło ją złapać i skręcić jej kark. Ale powstrzymał się. Nie da się sprowokować byle gówniarze.
- Mieszkasz na dolnych poziomach i myślisz, że znasz życie? Gówno widziałaś a nie życie. Zabierz swoją pewność siebie i rusz dupsko na front, zobacz jak giną twoi przyjaciele, rozerwani przez miny albo granaty. Zobacz jak płoną domy z całymi rodzinami... albo jak sithowie pakują wszystkich nie ludzi do obozów koncentracyjnych, upychając ich tak ciasno, że srają pod siebie a potem brodzą w tym gównie.
Mówił spokojnie, dalej siedząc przy swojej ladzie, zdając sobie sprawę z tego że oskarżenie go o konszachty z CSB pobudzą co bardziej nerwowych bywalców. Zachowywał spokój, obserwując tych za sobą w przeróżnych odbiciach.
- Póki co jestem spokojny, ale nie prowokuj mnie dzieciaku, bo szybko się przekonasz, że nie jestem gliną.
Artrus nie zdradzał się z tym, że jest Mando bo to by było nawet jeszcze gorsze niż oskarżenia o kontakty z CSB.

Słuchał tego wywodu w spokoju. Mieszkał na Dolnych Poziomach od roku, lubił to miejsce, bo tu panowała większa wolność niż na górnych strefach, przy czym to nie było takie bagno jak Nar Shaddaa. Ale do na jego liście największych szamb Galaktyki Coruscant nie zajmowało miejsca nawet w pierwszej dziesiątce. Bo pomimo wszystko to była stolica Republiki, gangi musiały pochylać czoła przed największymi mafijnymi organizacjami a nad nimi latały eskadry wojskowe. Tutaj panowały jakieś zasady, każdy je znał, więc można było przeżyć. To nie Tatooine, gdzie rządzi prawo silniejszego ani nie Nal Hutta, gdzie oślizgłe robale rządzą wszystkim według własnego widzimisie a zdanie innych nie ma wartości.
Lizka była gówniarą, uważała że tu życie jest ciężkie i nigdzie indziej. Nie widziała świata... nie widziała Galaktyki z jej najgorszymi dziurami.
Artrus spokojnie zapłacił, wstał i ruszył w kierunku wyjścia a wzrokiem dawał wszystkim do zrozumienia by go nie zaczepiali. Ona mogła go lekceważyć, prowokować, ale starzy wyjadacze rozpoznawali się nawzajem i wiedzieli kiedy nie wchodzić sobie w drogę. Ale w wejściu jeszcze się zatrzymał.
- Gdybyś mnie sprowokowała, to już byś nie żyła... a tylko głupcy podchodzą do śpiącego katarna i kopią go i drażnią.
A potem wyszedł. Lizka go wkurzyła i wkrótce się przekona, że prowokowanie Mando nie jest najlepszym wyjściem bo Fibal nie wrócił od razu do siebie tylko zaczaił się w bocznych uliczkach, czekając na pyskatą dziewuchę.

W tym samym czasie Artrus czaił się w okolicy baru. Miał przy sobie swój cyfronotes, więc mógł "odrabiać pracę domową" w oczekiwaniu na pojawienie się Lizki. Cały czas zastanawiał się jak to rozegrać... na subtelności nie miał czasu ani środków. W okolicy było wielu paserów, a nie mógł grać z każdym w podchody. Kilku już wykluczył, czas na młodą Russo. Ostatecznie postanowił zrobić to w typowy dla Mando sposób - siłą. Mało subtelnie, mało oryginalnie ale skutecznie.
I w końcu po godzinie czekania pojawiła się dziewczyna. Fakt, w innym świetle, w innym otoczeniu ten "obrazek" mógł uchodzić za uroczy  dziewczyna z pewnością była atrakcyjna. Ale to nie ruszało skamieniałego już serca Mandalorianina.
Ruch na ulicy nie był zbyt duży... swój pistolet nastawił na ogłuszanie i ruszył śladem Lizki, trzymając się bezpiecznej odległości. Wyczekiwał na moment, gdy ulica będzie w miarę pusta.
Artrus był bardzo ostrożny, nie chciał jej przepłoszyć ani zwrócić na siebie uwagi. W końcu szczęście się do niego uśmiechnęło i od razu to wykorzystał. Bez namysłu nacisnął spust i ogłuszający pocisk pomknął w stronę pleców Lizki.

W kantynie nieco źle do tego podszedł, ale już był po kilku szklaneczkach whiskey, był zmęczony i podirytowany. Nie zaplanował tego należycie i spieprzył... poza tym Artrus nigdy nie był duszą towarzystwa, miał trudny charakter. Nie wyszło, ale zawsze można wymyślić plan awaryjny.
Krok pierwszy został wykonany - ogłuszył Lizkę. Szybko podszedł do nieprzytomnej i odciągnął ją jak najdalej od głównej ulicy i tam związał. Poprawił jeszcze kolejnym strzałem z ogłuszacza, by prędko się nie obudziła, po czym zarzucił ją sobie na plecy i spokojnie ruszył w stronę "swojego" aerowozu.
Znał nieźle uliczki i zaułki w tej okolicy. Pewnie nie tak jak miejscowe dzieciaki czy osoby pokroju Lizki, ale przemknął w miarę spokojnie do swojego pojazdu. Na miejscu ja przeszukał, zabrał kartę dostępu do jej domu a potem wpakował dziewczynę do bagażnika, zamknął i podleciał pojazdem w okolicę jej domu. ie za blisko, by go nie skojarzono.
Korzystając z karty dostępu włamał się do jej sklepu i zaczął go przeczesywać. Miał czas, był cierpliwy, metodyczny. Używał nawet skanera, ale niezbyt mu to wychodziło. Niestety paserzy podobnie jak przemytnicy nieźle ukrywali swoje towary. Ale natrafił na kilka rzeczy, które go zainteresowały i które zasugerowały Fibalowi, że młoda Russo może coś wiedzieć na temat pewnej irytującej grupy przemytników i ich kontrahentów.
Po usunięci wszelkich śladów włamania i umieszczeniu wszystkich rzeczy na swoich miejscach (nie licząc tych które stanowiły poszlaki) Artrus zamknął sklep, wrócił do aerowozu, sprawdził stan Lizki, kolejny raz strzelił w nią pociskiem ogłuszającym i odleciał w stronę swojej nory.

Przenosiny do tego Tematu

Ostatnio edytowany przez Artrus (2013-03-06 00:28:00)

Barman - wielgachny, przypakowany nikto o ponurym spojrzeniu rzucił okiem na Yato, który nie wyróżniał się niczym szczególnym na tle miejscowych. Wielu tutaj miało mniej lub bardziej zakazana gębę. Prawie wszyscy też byli uzbrojeni, ale miejscowi dbali o to by wszelkie konflikty rozwiązywano na zewnątrz. Nie sra się w końcu do własnego gniazda.
Nikto charnkął coś pod nosem ale wyciągnął spod lady butelkę wódki - "Koreliańską" która z tą planetą wspólną miała tylko nazwę. Był to najtańszy trunek, dający nawet niezłego kopa, ale paliło w gardle strasznie.
Po chwili na ladzie pojawił się też kieliszki o różnej pojemności: 25, 50, 100.
- Ile lać?
Barman nawet nie proponował innych trunków, które nawiasem mówiąc miał poustawiane na półkach za sobą, chronione polem siłowym. Wprawne oko dostrzeże, że najtańsze trunki były prawie puste a te lepsze niemal nie ruszone.

Barman w ogóle się nie zdziwił. W zasadzie większość bywalców piło właśnie ze szklanek lub też z gwinta. Tylko nowo przybyli czasem życzyli sobie takiej fanaberii jak kieliszki. A Yato był właśnie takim nowym.
Kieliszki szybko wróciły pod ladę a zamiast nich stanęła spora szklanka, do której nikto nalał sporo wódki. Zerkał tylko na klienta w oczekiwaniu na jakiś znak że ma przestać.

Jego zakazana morda nikogo tutaj nie ruszała, bo po prostu był człowiekiem. A tutaj bywali przedstawiciele przeróżnych ras i niektórzy bywali na prawdę paskudni. A lokal jak zwykle był pełen - stoliki pozajmowane, przy ladzie stało sporo osób. Zwyczajny dzień w tutejszej kantynie.
Barman na chwilę odszedł by obsłużyć innego klienta, ale wkrótce wrócił i postawił obok flaszki rachunek.
- Za całą butelkę będzie 26 kredytów
To nie był ekskluzywny lokal, gdzie płaciło się przy wyjściu. Chcesz coś? Płać od razu albo wpierdol.
Gdy Yato rozejrzy się po sali to szybko zorientuje się z jaką klientelą ma do czynienia - niemal wszyscy byli "swojakami". Najemnicy i łowcy nagród mieli na sobie przeróżne zmodyfikowane pancerze, do tego broń, często egzotyczna. Przemytnicy ubrani bardziej luźno, ale uzbrojeni tak samo jak swoi koledzy. Członkowie gangów byli najgorzej uzbrojeni, ale za to najbardziej kolorową ferajną, wytatuowaną, roześmianą, głośną i zbitą w grupki. Zwykłych szaraczków tutaj nie było zbyt wielu - najczęściej gromadzili się z boku przy stołach do gry w pazaaka i inne gry karciane.

Barman przyjął zapłatę a skoro Yato nie domagał się reszty to sobie zachował ją dla siebie i zajął się kolejnymi klientami, którzy to domagali się chwili uwagi dla siebie.
W kantynie było nieco gwarnie, przy każdym stoliku trwała jakaś dyskusja, czasem ktoś się pokłócił, podniósł głos. Przy stolikach co jakiś czas gracze oskarżali się o oszustwo, jedni głośno protestowali, inni odpierali zarzuty. Nikt na Yato nie zwracał uwagi.
Przywoływany barman zareagował dopiero po dwóch minutach - musiał obsłużyć jakiegoś innego klienta. Ale podszedł w końcu.
Po usłyszeniu pytania zastanowił się przez chwilę. Musiał pogrzebać w pamięci.
- Nie bardzo. Możesz pokręcić się przy którymś z gangów.
Wskazał na barwną grupkę ubraną w skóry z elementami niedopasowanego pancerza. Ponadto wszyscy mieli jakieś czerwone kawałki odzieży z kilkoma czarnymi znakami.
- Moto-Szczury ostatnio straciły kilka osób, rekrutują, ale na wielką kasę nie licz. Krwawi Bracia też szukają ludzi, warunki troszkę lepsze, ale to pizdy są, ostatnio tracą wpływy, szefostwo do dupy banthy. Najemnicy nie biorą żółtodziobów, a by dołączyć do jakieś większej grupy to musisz pogadać z ich ludźmi od rekrutacji, ale wymogi mają spore. Przybyłbyś pół roku wcześniej to byś się załapał na jakąś niezłą fuche
Barman nie grypsował, mówił całkiem poprawnym basiciem tylko czasem coś przeklnął.