Star Tales - gwiezdne opowieści...

Powoli doprowadzała do ładu swoje jasne włosy, które teraz leniwie spływały jej na plecy. Nie chciało jej się dzisiaj upinać ich w jakieś kucyki czy warkoczyki, niech tak sobie swobodnie opadały. W końcu miała już względnie suchą głowę.
- Racja. I łatwiej się z nimi utożsamia
Przyznała jej rację Leri i posłała jej szczery uśmiech. Tymczasem urządzenie odłożyła na swoje miejsce i jeszcze w lustrze sprawdziła jak wygląda. Makijażu żadnego nie miała, ale i tak zwykle bardzo rzadko go nakładała. Preferowała naturalność.
- Nie wiem czy jego nowi rodzice tak łatwo się zgodzą. Wiele osób boi się pająków
Przyznała nieco poważniejszym tonem, kończąc ostatnie poprawki do jej ubioru. Lepiej już nie będzie.
- Gotowa?

Obserwując ubierającą się Mini zastanawiała się, co też się dzieje w jej umyśle, o czym myśli, co planuje. W tym momencie naszły też ją pewne obawy związane z jej szkoleniem. A co jeśli nie podoła jako mistrzyni? Rada przekaże ją komuś innemu? Co Mini wtedy pomyśli? Że przerzucają ją sobie od mistrza do mistrza niczym niechcianą, podrzuconą rzecz? To może na nią poważnie wpłynąć...
"Dość!" - stwierdziła w myślach kategorycznie. Nie będzie teraz pozwalać sobie na strach. Zrobi wszystko by godnie zastąpić jej Maca. Postara się ze wszystkich sił.
- No to chodźmy. Na śniadanie
Powiedziała to z lekkim naciskiem, by czasem twi'lekanka  nie zechciała wyjść bez posiłku. Leri chętnie zje, a Mini też jakoś do tego namówi. W każdym razie ruszyła do małej stołówki.

No to wspólnie udały się do stołówki na śniadanie. Tam nie było wykwintnych dań czy dużego wyboru. To nie znaczy oczywiście, że jedzenie było złej jakości. Wręcz przeciwnie, było smaczne, ale proste.
Leri zjadła lekkie śniadanie i do tego obowiązkowo kawę - ostatnio znowu w niej zasmakowała i powoli robiła się uzależniona od kofeiny. Ale mimo to wciąż uważnie przyglądała się Mini i pilnowała by ta zjadła cokolwiek. Nie musiała się opychać nie wiadomo jak, byleby tylko zjadła coś przyzwoitego. A potem wspólnie wyprawiły się do szpitala, korzystając niestety z transportu publicznego, bo Leri nie miała licencji pilotki a taksówki zamawiać jakoś nie chciała.

*T’kul obudził się obolały nieco. Tej nocy nie spało mu się zbyt przyjemnie. Męczyły go dziwne sny. Sny o Throulu Traxie. Było to dziwne zważywszy na fakt, ze Traxa na żywo widział tylko raz (i nawet ostał zdjęcie z autografem i dedykacja o czym Rada nie miała zielonego pojęcia, przynajmniej w mniemaniu T’kula). Obudził się z poduszka po lewa łopatką. Stad pewnie ból. Wstał umył się ubrał i wyszedł z swojego pokoju przypominającego swym wyglądem ;pustelnie lub więzienna celę. Jakoś od przylotu, czyli od tygodnia miał kilkanaście pomysłów na minutę na urządzenie swojego kąta ale nigdy nie wprowadził tego w zycie. Pewnie przez wrodzony upór.*

Ostatnio edytowany przez T'kul (2013-05-27 17:57:13)

T’kul powrócił z wycieczki, która miała być lekcją z powrotem do Enklawy. Spokoju mu nie dawała ta przeklęta wizja. Przez kilka kolejnych dni chodził jak struty. Był zamyślony, rozkojarzony i o dziwo nie pyskował, nie rzucał się. Myślał, kombinował, rozpatrzał wszystkie aspekty sprawy. Wizja zdawała się nie rozgrywać w stolicy galaktyki. Czyli jakby się stad nie ruszał to uszedłby z zżyciem. Jednak pewności do lokalizacji nie było wiec bezpiecznym terenem pozostaje tylko enklawa. Zamykanie się w czterech ścianach enklawy było głupim rozwiązaniem. T’kul, więc wzmożył drakońskie treningi tak mocy jak i umiejętności bojowych. Chciał być gotów. Gotów by stawić czoła zagrożeniu. Ograniczył sen do trzech godzin. No i stało się. Popadł w chorobę. Organizm się zbuntował przeciw takiemu traktowaniu. Rad, nie rad wylądował w łóżku a lekarz zaordynował tydzień ŚCISŁÓEGO odpoczynku, wysokokaloryczna dietę, dużo płynów witaminki i spokój. Nie drażnić trolla, nie dokarmiać trolla itd. Pau’anin był nieszczęśliwy, ale zastosował się do zaleceń. W duchu klnąc jak szewc na swój opłakany stan i narzekając na słabość tej cielesnej powłoki.

Leżąc w łóżku usłyszał pukacie do drzwi. Nie spodziewał się jakichkolwiek odwiedzin. Tym większe zaskoczenie ze jakiekolwiek były.
- Proszę. – Zaprosił tajemniczego gościa do środka. Wnętrze T’kulowej siedziby prezentowało się zgoła nikczemnie. Łózko stół, kilka krzeseł jakaś stara szafa w kącie. No i łózko oczywiście. Stare, wysłużone, ale działa. T’kul półsiedząc czytał akurat książkę. Było to jedno z dzieł traktujących o Mocy. Na kulawym stoliku przy łóżku leżał stos innych książek podobnej tematyki. Widać nie chciał tracić czasu i poszerzał swoje horyzonty.

Już sam fakt odwiedzin był zaskoczeniem. Pomimo iż niewiele tu na Couruscant nabroił wszyscy traktowali go, w jego mniemaniu oczywiście z taka samą pogardą jak reszta Jedi nawet tych z Tythoona. Same odwiedziny były zaskoczeniem a już szokiem było, kto T’kula odwiedził. Był to Mistrz James we własnej osobie.
- Witaj Mistrzu. – T’kul dopiero teraz odłożył czytaną książkę na stos pozostałych. Gdyby james się przyjrzał, czego zrobić nie mógł wiedziałby, że książka doktora Tresowa była następna w kolejce do czytania.
- Zechcesz spocząć? – Wskazał Jamesowi wysłużone krzesło. Nie spieszył się z odpowiedzią na zadane mu pytanie. Spodziewał się takowej wizyty, lecz jeszcze nie czuł się na siłach by przyjąć ją jak należy. Wiedział, spodziewał się, w jakim kierunku potoczy się rozmowa i choć w głowie układał setki scenariuszy jakoś było mu dziwnie zwierzać się olbrzymowi.
- Powoli wracam do pełni sil. Jeszcze trzy cztery ni i już nie będę musiał leżeć. – Nie powiedział, ze czuje się podle w takiej sytuacji, bo przywykł do treningów, ruchu. Żeby nie zwariować wziął się za czytanie. Pochłaniał książki jedna za drugą. W te kilka dni przeczytał więcej niż przez ostatnie kilka lat. Nie zaszkodziło mu to, a tylko mogło pomoc. Wiedza to potęga. T’kul, co prawda przedkładał praktykę nad teorie, ale teraz z musu dowiedział się wielu rzeczy i zaczął doceniać teorię coraz bardziej.