Star Tales - gwiezdne opowieści...

Leri już nic więcej nie powiedziała, zachowała milczenie podczas gdy czas powoli płynął a godzina robiła się co raz późniejsza. Tuliła tylko i czasem głaskała młodą padawankę, aż tą w końcu zmorzy sen. Dzień miała ciężki, zmęczenie w końcu będzie musiało nadejść, ale Leri jej nie opuści, o ile nie zostanie wcześniej wygoniona.

Czas leciał powoli dla niej, ale gdy Mini milczała to Leri miała czas by zając się własnymi myślami. A gdy w końcu twi'lekanka usnęła to odczekała chwilę, by głębiej zapadła w sen i się bardziej się rozluźniła. Wtedy to ostrożnie zmieniła pozycję dziewczynki, równocześnie wysuwając się spod niej. Nie chciała by rano była cała obolała po nocy spędzonej w tak niewygodnej pozycji. Leri pomagała sobie tez Mocą, by utrzymać głęboki sen Mini.
Ułożyła ją odpowiednio, potem okryła kocem lub kołdrą, ale sama nie wyszła z jej pokoju. Siadła sobie w kącie w pozycji medytacyjnej i pogrążyła się w lekkim transie. W te kilka godzin zregeneruje siły i odegna zmęczenie.

W czasie swojego transu wyczuwała dalekie echo snów Mini, które czaiły się na krańcach jej świadomości. Poprzez Moc starała się wszystko łagodzić, dodawać jej otuchy, tak by chociaż odrobinę odpoczęła i rano była gotowa na odwiedziny w szpitalu. Wizyta ta będzie dla niej trudna, dlatego powinna być w miarę wypoczęta.
W końcu nad rankiem zabraczka wybudziła się z transu, starając się zsynchronizować to z przebudzeniem się Mini. Potrzebowała tylko chwili spokoju, by Mocą przebadać całe pomieszczenie, następnie zaś mruknęła cicho.
- Dzień dobry
A potem wstała przeciągając się i nieco marudząc przy tym.

Leri zerknęła na nią. Nie chciała jej tak przestraszyć z samego rana i przyszło jej do głowy, że może źle zrobiła zostając. Jednak po chwili zastanowienia stwierdziła, że teraz to nie ważne. Będzie marudzić to ją po prostu przeprosi. Teraz jednak musiała nieco się rozciągnąć, bo pozycja medytacyjna nie należała do najwygodniejszych na świecie. Parę razy cicho zatrzeszczało, gdy się tak zabraczka wyginała, ale po kilku chwilach poczuła ulgę.
- Dobrze spałaś?
Zapytała w końcu przysiadając się na skraj łóżka. Jej błękitne oczy spoczęły zaś na drobnej sylwetce twi'lekanki.

Nieśmiało się uśmiechnęła do dziewczynki a potem wyciągnęła dłoń i pogłaskała ją po ramieniu, by dodać jej trochę otuchy.
- Czuwałam całą noc i starałam się ci jakoś ulżyć w czasie snu. Mam nadzieję, że chociaż troszkę pomogłam
Mruknęła troskliwie i tak chwilę przy niej siedziała, jednak jeśli chciały wybrać się do Maca to obie musiały się nieco ogarnąć.
- Chodź, trzeba wziąć prysznic, coś zjeść a potem odmeldujemy się u mistrza Jamesa i wspólnie polecimy do szpitala, dobrze?
Leri chciała wyrwać Mini z tej apatii, niejako pobudzić ją do jakiegoś działania, bo bała się, że jeśli ją zostawi samą sobie to będzie tutaj leżeć przez cały dzień, sama ze swoimi myślami. A to nie było zdrowe.

Mini nie uważała tego za potrzebne zaś Leri tak. I tak nie miała nic ciekawszego czy ważniejszego do roboty, więc postarała się wspierać młodą padawankę w trudnych dla niej chwilach.
- Nie ma za co. A śniadanie musisz zjeść, pewnie nic od wczoraj nie jadłaś
Popatrzyła na twi'lekankę badawczo po czym poklepała ją lekko po ramieniu i sama wstała. By dać jakiś przykład.
- Chodź, przyda nam się zimny prysznic na pobudkę i lekkie śniadanie. Bez dyskusji, dobrze?
Nie chciała zabrzmieć zbyt autorytarnie więc mrugnęła jeszcze do Mini po czym podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież, gestykulując żywo ręką, by zachęcić ją do zejścia z łóżka.

Cierpliwie czekała na nią przy drzwiach. Gdy tylko Mini zeszła z łóżka to Leri posłała jej serdeczny i czuły uśmiech, ale gdy zawróciła to parę zmarszczek pojawiło się na jej czole. Ale wkrótce zrozumiała. Kiwnęła nieznacznie głową a rękę oparła o jej ramię.
- Chodź.
Mruknęła a potem wspólnie udały się do łazienek, by tam się jakoś umyć i ogarnąć. Leri upewniła się tylko, że z Mini wszystko w porządku po czym sama wzięła szybki i zimny prysznic, by zmyć z siebie troski i szybciej się dobudzić. Ale jej mysli wciąż koncentrowały się wokół młodej padawanki i jej mistrza.
W końcu wyszła z kabiny, wytarła się ręcznikiem i chcąc nie chcąc ubrała swoją szatę, która była nieco pomięta. I tak gotowa czekała na Mini.

No Mini miała zdecydowanie mniej roboty, bo w suszeniu głowy Leri przeszkadzały dodatkowo rogi. Musiała je więc suszyć suszarką, którą trzymała w ręku. Strumień ciepłego powietrza owiewał jej głowę, przyśpieszając tą kłopotliwą czynność. Szatę już miała na sobie, ale wciąż nieco niechlujnie wyglądała. Zabraczka miała nadzieję, że uda jej się ją nieco naprostować.
- A dobrze, byłam z nim wczoraj w muzeum, pooglądaliśmy kilka wystaw
Odpowiedziała ochoczo, by chociaż na chwilkę Mini skupiła się na czymś innym. A temat Sisca był taki dosyć neutralny, obie go znały więc można było porozmawiać.
- Bardzo podobała mu się wystawa o prehistorii Coruscant. Szczególnie interesował się owadami