Star Tales - gwiezdne opowieści...

Po wyjściu z gabinetu Jamesa udała się od razu na poszukiwanie Mini. Kierując się poradą Jamesa, by zdać się na Moc Leri dosyć szybko odnalazła właściwą kwaterę. Młoda padawanka była takim malutkim zaburzeniem w Mocy, nie sposób jej było przeoczyć. Zabraczka dotarła do drzwi i się zawahała. Nie chciała od razu naruszać jej przestrzeni prywatnej, więc tylko zapukała do drzwi a potem cicho powiedziała.
- To ja, Leri. Słyszałam co się stało, mogę wejść?
Poprosiła o zgodę. Niech Mini sama zdecyduje, czy chce z nią teraz rozmawiać, czy nie. Przy okazji też wykorzystała ten czas, by nieco poprawić swój wizerunek, ubranie, włosy.

Ostrożnie weszła do środka i omiotła pokój swoim spojrzeniem. Dostrzegła miecz, który po chwili gmerania w pamięci utożsamiła z Maciem. A potem spojrzała współczująco na Mini. Jednak nie stała tak w progu i się nie gapiła, szybko zamknęła za sobą drzwi a potem podeszła do jej łóżka. Nieco nad nią górowała, ale to było naturalne.
- Mogę się przysiąść?
Wskazała na miejsce na łóżku obok niej. Nie chciała być niegrzeczna i się panoszyć po jej pokoju jak po własnym. To była jej przestrzeń, jej sanktuarium, w którym powinna czuć się bezpiecznie i pewnie. A Leri nie chciała tej przestrzeni bezceremonialnie naruszać.

Leri posłała jej współczujący uśmiech a potem usiadła na łóżku. Nie pod drugiej stronie, tylko praktycznie tuż obok niej a potem wykorzystując tą okazję objęła ją i mocno do siebie przytuliła.
- Twój mistrz jest bardzo silny, wyjdzie z tego, zobaczysz. Musimy tylko poczekać i pokładać ufność w Mocy... a póki co wypłacz się moja droga, wiem co mówi Kodeks, ale tłumienie w sobie emocji nie przynosi nigdy nic dobrego.
Mruknęła do niej pocieszająco i objęła ją delikatną aurą spokoju i bezpieczeństwa. Przytulała ją cały czas, bo w końcu była jeszcze tylko dziewczynką, nie można od niej oczekiwać nie wiadomo jakiego opanowania.

Na swój sposób rozumiała tą reakcję. Bo w końcu od najmłodszych lat uczono ją, by panowała nad swoimi emocjami, by nie dawała im dojść do głosu. Więc teraz gdy wszystko się waliło to kurczowo trzymała się zasad Kodeksu. Chciała być twardą i była, a swój sposób. Leri zaś nie chciała jej edukować na siłę, bo by tylko się zraziła.
- Posiedzę tu z tobą jeśli pozwolisz. Rankiem chciałam odwiedzić twojego mistrza, jeśli chcesz to mogę cię zabrać ze sobą.
Nie wiedziała co prawda jak teraz Mac wygląda, ale zaproponowała to w dobrej wierze, na takie przełamywanie lodów.

O tak, o sile tej więzi doskonale wiedziała. Sama wciąż miała silną więź z mistrzem i czasem wyczuwała, gdy ten był w niebezpieczeństwie lub czuł się na prawdę źle lub samotnie. A to pomimo tego, że kilka lat temu ich drogi się rozeszły a on wziął na naukę kolejnego padawana. Z więzią nie ma co walczyć, bo to walka z góry skazana na porażkę. Znane były w historii osoby, których więź przetrwała nawet śmierć.
Leri teraz tylko zapewniała ciche wsparcie. Przytulała Mini, czasem pogłaskała ją po głowie i tyle. Nie była w tym dobra, ale uznała że po prostu będąc tu zapewni młodej padawance takie ciche wsparcie.

Leri cały czas zapewniała jej milczące wsparcie i potrzebę bliskości. Roztaczała też dookoła siebie aurę spokoju by uspokoić nieco młodą twi'lekankę. Nie chciała jednak zbyt bezpośrednio ingerować w jej stan, po prostu zapewniała jej warunki do odzyskania spokoju.
Cały czas też dyskretnie łączyła swoją aurę z jej, by wyczuć wszelkie wahania nastroju. Wyłapała więc ten gniew, chęć zemsty oraz pozorną siłę. Wolną ręką Leri sięgnęła do dłoni dziewczynki i lekko ścisnęła. A potem cicho powiedziała, nachylając nieco ku niej swoja twarz.
- Wiem o czym myślisz Mini... to zrozumiałe, że chcesz ukarać tego, który skrzywdził twojego mistrza. Rozumiem to... ale to nie jest właściwa droga.
Wyszeptała uspokajająco i mocniej ją przytuliła, chociaż wątpiła by teraz coś do niej dotarło. Musiała przejść przez wszystkie fazy.

I Leri odwzajemniła jej spojrzenie, ale w jej wzroku nie kryła się nagana czy pogarda dla chwili słabości padawanki, tylko najzwyklejsza w świecie troska i współczucie. Znajdowało to swoje odbicie również w jej aurze.
- Ale samo przychodzi, co? To naturalne moja droga. Nie przeżywałam nigdy tego co ty, ale wiem co to jest bezsilna wściekłość i chęć działania, gdy tego nie można robić. W takich chwilach najlepiej dać upust swoim emocjom, w bezpiecznych warunkach. Możesz płakać, wrzeszczeć, rzucać rzeczami, ale ci przejdzie. Nie chowaj tego w sobie... i nie martw się, nie powiem nikomu
Powiedziała konspiracyjnie, z lekkim uśmieszkiem na twarzy.