Star Tales - gwiezdne opowieści...

Wielkie zmiany.
Przyjechał tu dwa tygodnie temu, od tygodnia łaził już na własnych nogach ale na razie tylko po enklawie, w inne miejsca zapuszczać się nie mógł, jeszcze był za słaby.
Jego mistrz był teraz strasznie rozbity i zalatany, choć za każdym razem gdy spotykał Asyra – cieszył się jak dziecko, co Asyr czuł. Jednak wolałby mistrza tylko dla siebie, jak dawniej,w  końcu tyle na niego czekał. Jednocześnie wiedział, ze teraz – co on może zaoferować mistrzowi jako uczeń, taka pokraka, a James mierzył wysoko. Wiec i on był rozbity. Mały, chudy wyleniały ślepy bothanski wypłosz. Siedział na kanapie – na tej, na której nikt nie siedzi i ściskając rączkę białej laski, takiej cywilnej, dla niewidomych, słuchał ciszy i próbował medytować od czasu do czasu, jednak ból głowy szybko go do tego zniechęcał. Wiec rozważał głęboko głównie swoją beznadziejność...

Asyr w tych rozmowach okazywał się całkiem sympatyczny, ale bardzo zagubiony, nie radzący sobie z nawałem informacji, a niektórych to chyba nawet nie chciał słuchać. Nie chciał słuchać o wojnie, o tym ze nie ma świątyni – o wszystkich trudnych tematach. Może po prostu jeszcze był w zbyt złym stanie.
Teraz siedział w oddaleniu, ale i tak słyszał,z e ktoś przyszedł ir rozmawia z recepcjonistką. Trochę go to niepokoiło, mimo swojej całkiem przyjacielskiej natury, nabrał teraz (James twierdził ze to naturalne) pewnego lęku,ze ktoś do niego podejdzie i zapyta w czym może pomóc czy takie tam. Po owym strasznym podejściu i nawiązaniu rozmowy było już łatwiej, jednak ten moment kiedy obca osoba podchodzi, był dla niego bardzo stresujący.
Jednak postanowił sobie – jak to często w przeszłości, ze będzie „łamał” opory i tak będzie siedział, choćby i sam kanclerz przyszedł zapytać w czym może pomóc.
Siedział, i skubał naklejkę na lasce. Laska oczywiście była biała, „pojamesowa”, miała naokoło naklejoną naklejkę z metalopodobnego odbłysku. Asyr nie wdział, co to jest i ze jest potrzebne, teraz próbował to zerwać, jednak palce miał nadal zbyt słabe, nie mógł nawet uchwycić rożka. Ale go to „relaksowało”

Asyr był teraz bardzo słaby „przez moc”, więc nawet nie próbował, zaraz by się to skończyło bólem głowy albo raczej powiększeniem tego bólu, bo towarzyszył mu nieustannie, przy każdym ruchu. James mówił (uparcie) ze „to normalne” i kazał mu łykać tabletki przeciwbólowe. Ale Aryr chciał być twardzielem, chciał być „jedi”, a jedi tego nie potrzebują, więc nie łykał, w efekcie miał co miał i nie używał mocy by tego nie pogłębiać.
Tak czasem, ale już coraz częściej, zastanawiał się czy to aby czasem nie było głupie...
Połatane uszy odchyliły się do tyłu, jak u konia. Usłyszał kroki. Wcześniej tez usłyszał imię – Leri. Powinien je zapamiętać, bo mistrz je wymawiał, ale on podawał ostatnio mu tyle obcych imion, ze nie nadążał. Nie mógł nawet zapamiętać imienia Mac – bardzo długo. I nie czuł do maca ciepłych uczuć, był dla niego jak rywal, zwłaszcza teraz, kiedy obaj potrzebowali Jamesa.
Mimo iz słyszał kroki Leri, drgnął lekko, jakby jej głos dotknął go fizycznie. Ale nie poruszył się, jedynie ucho „chodziło” i żyło własnym życiem.
- Eeee, cześć... – strasznie nie lubił swojego głosu. Raz ze chrypiał, od dawna nieużywany, a dwa – to nie był jego głos. Pamiętał swój głos jeszcze podczas mutacji – niezakończonej. A teraz był to głos dorosłego mężczyzny
- Nie chcę wam przeszkadzać... – rzekł wymijająco, łącząc nieświadomie dwie sprzeczności w wypowiedzi: może i bym chciał, ale boje się, was, mojej słabości, porażki i w ogóle. Wstyd młodzieńczy który powinien już się skończyć, ale się nie skończył.

Asyr – trochę za plecami Asyra – stał się legenda. Zapewne Leri by nie uwierzyła, gdyby nie widziała – jak wielkie może mieć oczy Mac – i jakie miał – jak to usłyszał. Na całą głowę. Asyr przyjechał, był leczony i rehabilitowany przez jedi tu w świątyni, ale nadal jego stan pozwalał innym działać trochę o nim poza jego plecami. Mózg Asyra jeszcze się nie rozpędził. Na początku był z nim duży problem, bo bał się kłaść spać, ale na szczęście już to jako tako opanowano. Choć nadal się bał, ale już nie robił z tego afery. Ale przez to chodził niedospany.
Wracając jednak do zdarzenia. Asyr zastanowił się o co tu chodzi, bo na pewno go nie podrywa, miał świadomość, ze wygląda jak zdechły przed tygodniem szczur, w dodatku był w szacie jedi dwa razy za dużej, choć to rozmiar S no i ogólnie „bleee”. I się wstydził. Bardzo. Ale jednocześnie chciuał isc, choć – przy tym „chcę” znowu był strach ze tam im zemdleje jak dłużnej postoi,a  jak zemdleje to może zapaść w śpiączkę. I wtedy pojawił się głos Jamesa mówiący o pokonywaniu własnych barier, tylko czemu zawsze jak on to mówi to jest takie proste, a kiedy trzeba to zrobić to nagle nie jest.
Asyr podniósł głowę. Miał pysk typowo bothanski, ale nie za długi, nos koloru cienkiego cappucino, nozdrza szerokie. Zaczynała go już porastać biała sierść, wyglądająca trochę jak młodzieńczy wąsik. Oczy miał zawiązane opaską – jasny brąz, pod kolor szaty, by się nie rzucało w oczy bardziej niż musiało. Szczyt głowy zaczynały porastać już włosy, innej struktury niż sierść. Teraz był to centymetrowy jeżyk, też biały. Oczy miał zapewne kiedyś czerwony.
- A jak zemdleję? - głos zabrzmiał poważnie, ale Asyr starał się oddać to w formie żartu. Bo przeciez widać, ze z nim nie wszystko w  porządku.

No na pewno by się rycerzowi chciał przypodobać, więc Leri uczyniła bardzo mądrze, miała szanse poznać takiego Asyra, jakim poznałaby go zwykła osoba.
Bothanin uśmiechnął się lekko.
- Szkoda – to było odnośnie sztucznego oddychania najwyraźniej - Serducho mam akurat w porządku – powiedział. Wykonał jeden ruch tułowia do przodu. Przeczesał ręką kiełkujące włosy, ustawił laskę na sztorc i wstał powoli. Jak na bothanina przystało – był niski. Nie do końca się z reszta wyprostował, i był tak chudy, ze można było zapragnąć wyłączenia klimatyzacji, by go nie zdmuchnęło. Widać było wyraźnie kręgi szyjne teraz kiedy wstał. Model do nauki anatomii.
Przygotował laskę do użycia i najwyraźniej był gotowy. Chociaż nic bezpośrednio nie powiedział. A nie powiedział, bo „różnica ciśnień” po wstaniu, dość gwałtownym sprawiła ze znowu zobaczył gwiazdy mimo ślepoty.

Po tym pierwszym zachwianiu już całkiem nieźle trzymał pion i do przodu tez szedł bez problemu, był obeznany z pracą laską a i przy krześle problemów z nim nie było – jedynie co, to w momencie zmiany wysokości głowy wyglądał jakby odczuwał jakiś dyskomfort. No i wybrał kawę, dawno nie pił, a powiedzieli mu że już może tylko żeby nie przesadzał. To miała być jego pierwsza kawa od... siedmiu lat?
Po ciastka siegał z lekką obawa – że nie trafi, nie złapie, a macanie ciastek na talerzu to trochę niesmaczne. Jednak – jakoś. To słowo będzie jeszcze długo Asyrowi towarzyszyło.
- Wybacz, ale... ja jeszcze nie do końca smak czuję. Ale i tak bardzo dobre! – przez chwilę zabrzmiał jak dawny Asyr, to znaczy zabrzmiałby, jakby go pamiętały z tamtych czasów.
- Asyr Kai – przedstawił się. Jeszcze był „nietutejszy” trochę i nie miał pojęcia jak tu roznoszą się wiadomości, i ze Leri już go od dawna zna. Niby był świadom, ze Jedi to tutaj tyle co nic, ale nadal gdzieś w podświadomości miał czasy które pamiętał – ze jedi, to byli JEDI, a nie takie malutkie jedi.

Asyr zaś zam z siebie czuł się dość skrepowany, z oczywistych powodów oraz do tego z powodów, ze „był tu jedynym dżedajem”, a przynajmniej tak uważał. To on – przynajmniej w swoim rozumieniu – powinien tu być tym bawiącym towarzystwo bo jedi to – no tacy „przywódcy”. Miał jeszcze dość niedojrzałe pojęcie bycia Jedi. Nie zdążył dorosnąć do swojego wieku. Ale nic nie mówił, toteż nie było widać. Uśmiechnął się tylko lekko, już w ten sposób jak to czynią niewidomi. Już go ciemność pochłaniała. Ale to był szczery uśmiech.
- Bardzo ładne imię Lerienne – podjął, starając się brzmieć tak po prostu, nie okazywać jakiejś nieśmiałości no i nie skaleczyć imienia. A obok tego wszystkiego zastanawiał się, czemu mu to imię się dźwięczy w głowie, jakby je już słyszał... ostatnio tak miał bez przerwy. Ktos mu musiał mówić coś o „Leri”, ale jego zmiękczony mózg teraz nie był w stanie tak po prostu tego wszystkiego spamiętać.

Pomyślał, ze fajnie by było zapamiętać poprawnie te dłuższą wersję i jej używać. Tylko czy to nie przerośnie jego możliwości teraz? Sprawdzi, jak za pięć minut dalej będzie pamiętał, to jest nadzieja.
- Raczej zwyczajnie – wzruszył ramionami. Rozmowa o imionach była spoko. To, co później, to już nie. Nie podejrzewał nawet przez chwile, ze obie nie Leri(Lerienne!) nie wie, jaka jest odpowiedź na to pytanie, bo on na wczasowicza nie wyglądał, to było raczej delikatne nawiązanie do tego o co każdy chciał zapytać: co ci się stało? Ale musiał się z tym pogodzić. Zmusił się do kolejnego uśmiechu
- Um... chyba tak