Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Potem walniemy gazrurą. Jak mi podpieprzy moje zdobycze to zabije
Mruknęła gniewnie. Jeszcze troszkę i... magiczne pik a potem automatycznie zamki się otworzyły. Co za ulga... problem w tym, że teraz następowała ta gorsza część roboty, czyli odpalenie pojazdu. A by to zrobić to trzeba wejść do środka. A tam ciasnota, większy stres i w ogóle.
- Te pan fajka, umiesz takie cudo odpalić czy znowu ja mam odwalać brudną robotę?
Mruknęła. Bo jak ona znowu miała grzebać w stacyjce to auto powinno być jej a nie jego. Ale miała cichą nadzieję ,że ten cudak do czegoś się przyda.

- Dobra
Mruknęła i dalej kucając okrążyła auto, by wsiąść od strony pasażera. Nie prostowała się, bo wciąż miała nogi jak z waty, poza tym nie chciała tak nagle się pojawić przy drzwiach, bo to by było podejrzane.
Po dotarciu do właściwych drzwi otworzyła je sobie bez problemu. W końcu złamała zabezpieczenia. Cały czas sobie też powtarzała pod nosem "jestem wielka, jestem wielka, jestem wielka". Generalnie strach się zmniejszył, była za to o wiele bardziej podekscytowana tym włamem. A jak się uda to chyba posika się ze szczęścia i będzie super.
- Dalej dalej
Ponaglała kaleesha bo im dłużej tu siedzieli tym wzrastało prawdopodobieństwo tego, że ich nakryją.

No Lilka czekała aż on zacznie działać. Ale nie, zamarł w jakieś dziwnej pozie, która aż krzyczała "zastrzel mnie" albo "zamknij w pierdlu na resztę życia", jednakże młoda dziewczyna nie miała zamiaru tak skończyć więc solidnie szturchnęła go łokciem. A raczej walnęła go w żebra by się ocknął. No bo czas uciekał a oni siedzieli w aerowozie do którego się włamali i... nic nie robili.
W ogóle wnętrze było całkiem przyjemne, siedzenia wygodne. Więc się na nich rozgosciła, tyłkiem poruszała by odpowiednio siedzieć a tymczasem Shey-ol coś tam kombinował. Lilka nawet zerknęła do jakiegoś podręcznego lusterka by sprawdzić jak wygląda, ale tego szoku się nie spodziewała.
- O cholera... aż tak źle ze mną? Trzeba w końcu wpaść do siostrzyczki i zapaskudzić jej prysznic i pralkę
Mruknęła do siebie, ale zerknęła na poczynania kaleesha. Akurat wpychał gdzieś jakąś kartę. Generalnie niezbyt interesowała go jego historia, ale jedno słowo wyłapała - "Morrigan". A tego wolała unikać.
- Oby faktycznie dał ci to w podzięce a nie zajebałeś mu tego. Bo nas zajebią
Dziewczyna rzadko przeklinała, starała się tego nie robić. Ale teraz tyle emocji, taka adrenalina. No musiała przeklnać.
- Rozpierdalator... fajna nazwa. Oby zadziałało

- Oj...
Podsumowała cicho i jej też teraz całe życie przed oczami przeleciało. Gdyby tu był Gderek to by to wszystko pięknie podsumował, jakąś długą wiązanką bez przekleństw, ale za to z setką kompletnie bezsensownych słów. No generalnie Lilka była przerażona. Aż tu nagle komunikat ratujący życie. Jej westchnienie ulgi było głośne  wyraźne.
- Pal i lecimy!
Szturchnęła go po raz kolejny i wyjrzała przez okno, by zobaczyć czy ktoś nie idzie. Ale po chwili dotarło do niej jedno pytanie, którego nie zadała wcześniej.
- Umiesz to pilotować?

Zapadła się w swoim fotelu, słysząc tą jakże optymistyczną odpowiedź. Domyśliła się, że raczej nie ma licencji i latać będzie jak wariat. Gdyby była wierząca to pewnie by się jakoś przeżegnała. Ale nie była. I w ogóle naszła ją taka myśl, czy to aby nie dobry czas na poszukiwanie wiary. Ale jakoś przez płot przelecieli, nie rozbili się, więc z aerowozu wyskoczyła, ale zaraz miała wracać. Musiała wepchnąć złomka do środka, co z trudem się udało, potem torba z gratami a na końcu jej zdobycze... czyli zawaliła bagażnik. Siadła potem na fotelu pasażera i uśmiechnęła się "niewinnie".
- Leć, potem powiem gdzie. Znikajmy

Lilka zaś gdy tylko wsiadła to od razu zapięła pasy, chwyciła się poręczy i posapując cicho powiedziała
- Ruszaj
Trochę się zmęczyła tym tachaniem tego złomu, a pan dżentelmen nawet nie raczył ruszyć zadka by pomóc młodej kobiecie. Zamiast tego siedział i śmiał się jak głupi. Upadek obyczajów i kultury, ot co.
A gdy zaczął się lot to stres wrócił. Tym razem mózg nie podpowiadał "złapią cię" tylko "zginiesz z idiotą za kierownicą". A to nie były pokrzepiające myśli. Ale trzeba mieć nadzieję.
- Leć do sektora graniczącego z sektorem przemysłowym. BD- 647, potem powiem ci gdzie lądować
Lilka przymknęła oczy, bo tego nie chciała widzieć. Miała tylko nadzieję, że wie jak tam dolecieć.

Kaleesh był szczęśliwy, czego nie można było powiedzieć o biednej Lilce, która przeżywała prawdziwe katusze w tym pojeździe. Kurczowo trzymała się poręczy, oczy miała rozszerzone ze strachu i się zastanawiała czy czasem nie narobi w gacie, co by było już kompletną katastrofą. Cieszyła się tylko, że Gderek dalej był wyłączony, widocznie spięcie było zbyt mocne i się kompletnie zaciął.
- Błagam... uważaj... lewo... lewo... LEWO! I tam uważaj! Na Moc wszechmogącą...
Panikowała jak to kobieta. A łamanie wszelkich przepisów ją dodatkowo dobijało. Nie znała się na lataniu, ale sama potrafiła nieco odczytywać wielkie neonowe znaki informujące o organizacji ruchu powietrznego. A jej towarzysz zawzięcie łamał wszystkie które mógł.
- Jak dolecimy to z radości ucałuję ziemię... czy tam durabeton. Teraz w prawo. Tam, w tamtą stronę...

Gdy zapytał gdzie jest prawo to już nie wytrzymała i spojrzała na niego jak na wariata. Oczy szeroko otwarte, usta też i taki szok. Dobrze, że chociaż leciał w miarę powoli, mniejsze szanse że po prostu się zabiją.
Lilka oddychała głęboko, starając się uspokoić, ale chyba tylko alkohol by pomógł (nie piła go zbyt często, a właściwie to wcale) ale nie było nic pod ręką. Poza tym musiała być trzeźwa, by nie pogubić drogi do domu.
Cały czas wskazywała Shey-olowi właściwy kierunek, pokazując mu ręką i powtarzając komendy kilkakrotnie. Może coś dotrze do jego pustego łba. No i w duchu odmawiała jakąś modlitwę do jakiegoś boga o wsparcie. Możliwe nawet, że do Mocy się modliła.