Star Tales - gwiezdne opowieści...

Nie był specjalnie przekonany. Teraz patrzył zarówno na nia, jak i na niego. Owszem, chciał iść do szkoły. Ale chyba bardziej się bał niż chciał. Był świadomy tego, jak wygląda i czym jest. Duży chłopak... aż za duży.
Zapiszczał żałośnie.
- Oni mnie nie będą lubić... – zawyrokował tonem kogoś kto jest pewny tego co mówi, i bardzo mu się to nie podoba. Jest smutny. Kotłowała się w nim sprzeczność między „tak bardzo chce” a „boje się”. Boje się bo jestem realista. Droidy nie chodzą do szkoły.
- Zechcą mnie wygonić i znowu przyniosą beczkę pełną brudnej wody...

Choć może to okrutne, ale właśnie po tym, co teraz James usłyszał, nabierał jeszcze silniejszego przekonania, ze Sisco do szkoły powinien chodzić, bo jeszcze trochę i będzie fobia społeczna, bo lęk już jest. I kompleksy, a przecież to „mały dzieciak”. Jak mały – to niebawem sprawdzą. Teraz póki co nie dotykał go, bo Leri go tuliła,z  resztą on jej bardziej ufał, na tym należało się oprzeć.
- Siscusiu, nie denerwuj się. Nic nie zrobimy na przekór tobie. Jak nie zechcesz, to nie będziemy próbować.
Figa nie będą, James wiedział jakich użyć technik by dziecko leciało do szkoły z pieśnią na ustach.  Choć nie ma co ukrywać – od otoczenia tez wiele zależy, ale jeśli będzie trzeba to on z  klasą porozmawia. I z nauczycielami. I z dyrekcją. I z ministrem oświaty...
Teraz jednak – lepiej zmienić temat. Wprawdzie mógłby zastosować jakąś technikę wyciszająca, ale łatwiej chyba przy tym charakterze będzie odwrócić uwagę i dac mu szanse, by przemyślał wszystko jeszcze raz potem. Sprowokować go do zrobienia rachunku: za i przeciw.
- Beczka, dobrze że przypomnieliście. Chodźmy do mojego gabinetu, na pewno jest już pomalowana!
Tak tez było, James skontaktował się z wydziałem arhitektury (wprawdzie to nie to samo co malarstwo, ale tam nie miał znajomych i to kawałek drogi areowozem stad) żeby beczkę pomalowali (ładnie) i przynieśli pod jego gabinet. Pewien profesor zgodził się na to z radością, i oddelegował za to w ramach kary sytudentów którzy mieli za dużo nieobecności.

To James był tutaj autorytetem  w takich sprawach, ona nawet nie aspirowała do tego miana. Co prawda potrafiła rozmawiać z dorosłymi, ale oni nie mieli takich kompleksów i problemów. Nigdy nie było jej potrzebne psychologiczne podejście do dziecka, wiec w tej sprawie czuła się nieco zagubiona. Z pewnością z Jamesem kiedyś o tym porozmawia, by potem wiedzieć jak postępować. Teraz jednak zapewniała jedynie wsparcie dla Sisca, poklepując go czy przytulając, mrucząc coś miłego pod uchem.
- Widzisz? Twoja beczka jest gotowa. Chodźmy, dobrze?
No teraz trzeba było odciagnać uwagę Sisca od tych ponurych myśli.