Star Tales - gwiezdne opowieści...

Wszelkie laboratoria z reguły wyglądają niegościnnie. Nawet te w Świątyni Jedi odrzucały swoim sterylnym wyglądem, dziesiątkami komputerów i sprzętów diagnostycznych i tak dalej. Te z uniwersytetu nie różniło się aż tak od reszty, przynajmniej w opinii Leri. Starano się stworzyć tu bardziej przyjazny klimat, ale to jednak dalej było laboratorium, pełne wszelakich sprzętów. No i oczywiście trzeba utrzymać sterylność, więc pewnie też środkami czystości tu pachniało. No ale starali się. Ale to i tak nie było miejsce, gdzie by Leri chciała przebywać.
Przyszła tu oczywiście z Jamesem i od samego wejścia rozglądała się po sali, ale bez wyrazu zaciekawienia na twarzy. Raczej robiła to tak odruchowo.
- Kto wpadł na pomysł z tym kolorem ścian? Dużo lepiej wygląda od sterylnego białego. Ale i tak mam gęsią skórkę

Sisco – nie było go widać. Gdzieś go pewnie wzięli za parawan. Jednak zaraz ku nim zbliżyła się inna osoba. Był to ludzki młodzieniec o orientalnej urodzie, wąskich oczach i z kucykiem ściągniętych ciasno do tyłu czarnych włosów. Miał na sobie nie tylko biały kitel, ale i fartuch w kolorze pomarańczowym, trochę zabrudzony smarem i innymi takimi rzeczami. Student, prawdopodobnie cybernetyki. James może go skojarzy, a i on znał pana doktora, zajęcia z nim miał, bo na cybernetyce psychologia też jest i to sporo. Chociaż bardziej specjalistyczna,z  innym wykładowcą.
- Witam państwa, jestem Rich, z zespołu waszego "małego" przyjaciela. Wszystko z nim dobrze, powoli się wybudza

James przyjrzał się chłopakowi. Nie pamiętał go, to znaczy ze wszystko u niego zdał bez oszustwa i poprawek. W tym przypadku niepamięć bardzo dobrze świadczyła, więc się tylko uśmiechnął, jakby gratulował. Wiedział,ze Urson byle kogo nie bierze by promować swoim nazwiskiem, więc jak ktoś robił badania w jego laboratorium, to niejako zapowiadało już sukces naukowy.
James tez preferował ambitnych ale daleko mu było do jakości profesora Noha.
- Świetnie. Macie już jakieś wyniki? – skoro się wybudza, to niech się wybudza – pomyślał James, teraz można porozmawiać o nim, bo jak się obudzi i wsadzi łeb pod pachę to znowu będzie niezręcznie.

Skoro Rich się uśmiechnął to i ona to odwzajemniła, bo lubiła się uśmiechać. Nie przepadała za osobami, które zawsze są poważne, lub takowe udają. Lepiej jest zawsze cieszyć się życiem i każdym dniem, a ten młodzieniec wręcz tryskał entuzjazmem, co dobrze o nim świadczyło.
- Cóż, budzi się jak każdy słodki dzieciaczek
Stwierdziła żartobliwie a potem spojrzała we wskazanym kierunku, dostrzegając tam krzesła. W mig domyśliła się, że mają tam usiąść, więc też tam się udała.
- Świetnie, z niecierpliwością czekamy na wyniki, prawda mistrzu?
Zwróciła się do Jamesa innym tytułem niż ten uczelniany, co już było pewną wskazówką do tego kim jest.

- Spokojnie, spokojnie, po wziewnej nie – zapewnił Rich który latał po sali jak mały parowozik, ledwo co odszedł a  już z powrotem był, uzbrojony w karty, wydruki, wyniki różnych badań na różnych przyrządach, było dużo schematów, rysunków więc pewnie im się spodoba. I cały czas się uśmiechał, nawet po tym „mistrzu”. A bo co, do dżedajki się pouśmiechać nie wolno?
- teraz, jak już znamy jego masę właściwa to dostał taracyjinian na uspokojenie, bo wiadomo – trochę się denerwuje, to nieprzyjemnie wygląda, jak ci taką rurą...
podniósł ręce na wysokość twarzy, tworząc z dłoni okrąg
- i tak dżdżżżżyt prosto na głowę – i przejechał demonstracyjnie w kierunku Leri.
- To straszne jest takie, jakby cie miało do piekła wciągnąć, bo ja mam wszczepiony implant ślimakowy, mi to robili – pokazał palcem sobie na skroń, a drugą ręką już grzebał w wydrukach. Oczywiście wcześniej usiadłszy na krześle tak by być przodem do ich obojga.
Pierwsza plansza jaka im pokazał to był rzut na płaski projektor, przedstawiał schemat całego Sisco, z najważniejszymi układami cybernetycznymi łączącymi się z ciałem oraz... ciało – czerwone elementy głęboko w jego „głowie”
- Wazy osiem kilogramów. Tutaj jest. Tu jest głowa... kręgosłup... zredukowane nerwy piersiowe, nerwy lędźwiowe... ta cześć jest bardzo rozbudowana, zawiaduje nogami. Jego nogi wykonują bardzo dużo ruchów, prawdopodobnie więcej niż zwykłe istoty jego rasy, on prawdopodobnie jeszcze nie poznał wszystkich

James obserwował ich trochę, ale później bardziej skupił się na kwintesencji przekazu,a  musiał się skupiać bo zdarzało mu się nie od razu rozumieć. Ten student wydawał się bardzo kreatywny w przekazywaniu wiedzy, aż wrażenie na Jamesie zrobił dramatyzm nadciągającej „rury”. Załaskotało go w krtani ale się nie roześmiał.
Tym razem sytuacja ze wszech miar sprzyjająca – łatwy przekaz, wygodnie na ogonie. Oczy zmrużył, ale pytania nie zadał na razie. Leri je zadała.

Skupiona słuchała i obserwowała z coraz bardziej kamienną twarzą, bo mimo że nie znała się na cyborgizacji, to i tak domyślała się że to co zastosowano na Siscu musiało być bardzo bolesne. No i z pewnością nie było już żadnej szansy na to by mógł żyć poza swoim ciałem. Przykre.
- Hmm... a co się stanie jeżeli jego cybernetyczne ciało ucierpi? Odczuje to też jego własny organizm?
W republice jeśli ciało cyborga ulegnie zniszczeniu ale organy przetrwają to nie ma problemu z odbudową mechanicznego ciała. Było kilka holodokumentów o takich osobach, któe przetrwały mimo znacznych uszkodzeń. Czy z Sisciem będzie podobnie (chodziło jej o to jak bardzo musi na siebie uważać)