Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Tiaa... chujowe
Mruknął i już nie kontynuował. Odstawił butelkę na bok i zabrał się za słoiczek z grzybkami. Ruchy miał takie trochę przytłumione, miał lekkie problemy z otwarciem słoika, ale jako tako jeszcze sobie radził. Ale to już nie było to.
- Chcesz?
Zapytał się kaleesha podając mu grzybki, rozlewając przy okazji część zawartości słoika. Sam już pchał łapę do środka, wybierając te dorodniejsze.

Artrus kiedyś nie był taki, zabijał tylko kiedy musiał, często na wojnie, gdzie obowiązuje prosta zasada "zabij wroga nim on zabije ciebie". Ale po śmierci jego rodziny coś w nim pękło i stał się właśnie taki bezwzględny, "mhroczny". Może gdy już zaspokoi swoje pragnienie zemsty to trochę się uspokoi, ale póki co to było jak było. Do dupy.
- Masz dziwne skojarzenia. Jadłem już rzeczy które wyglądały dużo gorzej
Znowu sięgnął po grzybka i wepchnął go sobie do ust. Smakowały całkiem dobrze, marynowane, dobrze przyprawione, w sam raz na zagrychę. Chociaż troszkę późno się za nią zabrali, gdy już alkohol na dobre zaczął krążyć w ich żyłach.

Zapijaczony już Artrus spojrzał z niesmakiem na wrzuconego z powrotem grzybka. W jego umyśle zaraz też zaczęła się roić dziwna myśl, że tak oto wspaniałe grzybki zostały zatrute przez tego troglodytę z jakiegoś zadupia. No skandal.
- A ja ci powiem jedno... chuja się znasz
Grzybka odłowił a potem wywalił go gdzieś w cholerę na ulicę. Może nie zdążył zatruć resztę przekąsek. Bo na śledzika teraz ochoty nie miał.
Mando wcisnął swoją łapę do słoiczka i łowił kolejną ofiarę.
- Tee... powiedz mi, coś ty tam u siebie oglądał, co? Bo robisz gesty gorsze niż w teatrze
Powiedziawszy to zapchał sobie gębę nową porcją grzybków. Toksyczne nie były, więc dało się je zjeść. A w razie czego, jeszcze flaszka była do dezynfekcji.

Patrzył, patrzył i westchnął. Jak to mówią, z debilami się nie dyskutuje więc nie pozostało mu nic innego jak tylko się napić. No bo jak mu tu tłumaczyć, czym jest teatr, skoro on i tak wie lepiej? No normalnie di'kut.
- Może u ciebie... tu jest trochę inaczej... ale czekaj, zaraz powiesz, bo tu kultury nie ma bo to zadupie i tak dalej. Pij i nie pierdol
Artrus sięgnął po butelkę i podniósł ją do toastu, by pokazać że też ma kulturę, a co!
- Teatru to ty chyba na oczy nie widziałeś. Bym ci pokazał, ale pewnie by nas wywalili za krzywe mordy

Spojrzał na Shey-olla mrużąc swoje zapijaczone oczka. Zastanawiał się nad tym zagadnieniem przez kilka chwil i w końcu doszedł do porażającego wniosku., On ma rację!
- Fierfek... dobrze gadasz.
Prawie że zrozpaczony spojrzał na szyjkę butelki wódki jakby to była jej wina, że zgadza się z kaleeshem. A potem stwierdził, że teraz mu to już nie przeszkadza, więc porządnie pociągnął z butelki.
Nawet nie zauważył tego charknięcia, może to i dobrze bo by jeszcze apetyt stracił.
- Im więcej piję tym bardziej zdaje mi się, że mądrze gadasz...

Artrus siadł wygodniej, a raczej rozpłaszczył się na sofie. Nogi wyciągnąłprzed siebie, shebsem zjechał prawie że na krawędź, a plecy wygięły mu się w spory łuk. Leniwym wzrokiem zaś obserwował latające w oddali aerowozy. Butelkę oparł o swoją nogę i tak siedział, słuchając kolejnego wywodu o dziadku Shey-ola. Mando stwierdził w myślach, że straszny z niego głupiec, ale w jakiś sposób sympatyczny i taki nieszkodliwy. I nawet niezły kompan do picia.
- No chyba tak... i mądrze gadał. Więc zdrowie
Z niejakim trudem uniósł swoją flaszkę a potem popatrzył na nią dziwnie. Zawartości już prawie nie było, zostało na kilka łyków. W głowie zaś Artrusowi strasznie się mieszało, w ogóle oczy mu się kleiły, język już nieco plątał. Był po prostu narąbany.

Artrus upijał się nieromantycznie, tak by zapomnieć o swoich troskach. Tak by zasnąć bez koszmarów i wyrzutów winy. Bo mimo wszystko wciąż obwiniał się o śmierć rodziny. Uważał, że gdyby nie był taki dumny i gadatliwy, to by mogli żyć. Ale teraz gdy już był nawalony to nie liczyło się tak bardzo, no i mógł w końcu zasnąć. O ile nie wytrzeźwieje w czasie drogi powrotnej.
- Spokojnie... swojak zawsze swego dojrzy. Chyba że dziadek twój ślepy był
Mruknął bez entuzjazmu i dokończył butelkę. Faktycznie też nie rozumiał rozdarcia Shey-ola bo on nie miał romantycznej więzi ze swoją ojczystą planetą. To był dla niego dom jakich wiele, za prawdziwy dom uznawał swoją rodzinę. A gdy zginęli to faktycznie stał się taki bezdomny, włóczący się po planetach i przeróżnych mieszkaniach. A Shey-ol miał dom za którym mógł tęsknić.
- Kurwa... rano trzeba za jakąś robotę się wziąć... ty masz jakaś robotę?
Mando nie pamiętał czy już pytał czy nie. Odpowiedzi tym bardziej nie pamiętał.

- Oczywiście, jak każdy staruszek
Mruknął dyplomatycznie i pociągnął zdrowo z butelki. W głowie mu już tak szumiało, że miał ochotę tylko walnąć się do łóżka i zasnąć. Rano pewnie kac będzie męczył, tak jak zwykle, ale ważne że noc przespana będzie.
No i odpowiedź Shey-ola w sprawie pracy jakoś szczególnie go nie zdziwiła. Kolejny pasożyt społeczny, ale do czasu. W końcu robotę będzie musiał znaleźć jeśli będzie chciał cokolwiek jeść czy pić.
- Zmienisz zdanie gdy głód przyciśnie. Na opiekę socjalną nie licz, musisz mieć obywatelstwo i zgodę na pobyt, Czyli co najmniej tydzień załatwiania formalności. Prędzej czy później robotę znajdziesz... a teraz czas się zbierać... o kurwa... trzęsienie ziemi czy co?
Artrus z trudem wstał z sofy i od razu nim zachwiało, jakby uderzył w niego bardzo silny podmuch wiatru. A takowego nie było, więc problemy z równowagą to była jego sprawka.
- Ja pierdole...