Star Tales - gwiezdne opowieści...

Prawdopodobnie Shey-ol myślał podobnie, ale jego światopogląd nie obejmował jeszcze tego, ze można wychować się na innej planecie i u innych rodziców.
– Teraz ty pieprzysz bo ja ciebie w ogóle nie rozumiem – zatrzymał się i robiąc wielkie oczy skierował sobie palcem wskazującym w skroń, jakby chciał się zastrzelić. No tak, nie rozumiał.
- Miejsce do kulturalnego spożywania alkoholu miałeś na myśli powiedzieć. Możemy iść do mnie do domu – zaproponował od razu, bo skoro kulturalnie mają pić alkohol to co szkodzi? Nawet lepiej, bo jak się znowu pobiją to nikt nie wezwie glin. Shey-ol mieszkał w takim miejscu ze na pewno nikt nie wezwie...
Póki co jednak szli – teraz główną ulica. Shey-ol krzywił się niemiłosiernie na ów kolory, chyba jego oczy,a  przede wszystkim mózg nie były przystosowane do takiego nawału bodźców.
Do tego wszyscy na niego patrzyli bo miał zakrwawioną koszule.

Długa droga, ale zdarzyło się coś przyjemnego  -kaleesh przestał gadać. Chyba się zmęczył, szczeka go rozbolała, lub się znudził, nie wiadomo, w każdym razie szedł, był niezadowolony ze swego położenia, i milczał. Dopiero w bocznej uliczce poczuł się lepiej, ale dalej nie przemówił.

Wyszedł na ten balkonik i stanał w filozoficznej zadumie, wpatrzony przed siebie jak posąg szamana, mrużący oczy w reakcji na „naturalne” światłu. Może i ładnie tu, a przynajmniej ładniej niż wcześniej, ale dla wychowanego w dziczy kaleesha to i tak był przykry widok. W dodatku głośno i z areowozów się na nich patrzą, jakby im flaszek zazdrościli. Wzruszył ramionami i walnął się na sofę. Była w świetnym stanie i pomyślał nawet by nocą ja przywłaszczyć, ale pomyślał, ze to by było chamskie bo to miejsce do kulturalnego picia alkoholu.
- Mi to nie przeszkadza – rzucił patrząc łakomie na przepiękne, czyste jak kryształy górskie flaszencje
– mój dziadek z gwinta pił wódkę jak herbatę. Ze wszech miar szacunku godny był... – westchnął
- Mam nadzieje, ze nie widzi mnie teraz tu na tej zasranej planecie, bo cierpiał by zgryzoty... – głos mu się załamał. Widać z dziadkiem silną wieź musiał mieć.

- Za dziadka mojego – podniósł swoją flaszkę, wypowiadając słowa cicho, jakby walczył ze wzruszeniem. Ale chyba on taki był. Niecodzienny. Napił sie z gwinta i trochę skrzywił, ale nie chrząkał..  Na chwile znowu się zamknął, chyba myśli go naszły, zbyt mnogie by je na bieżąco wypowiadać, czym uszom Fibalowym wytchnienia dał. Mógł ów za to obserwować jego trochę obity garbonosy profil i gadzie oczy partaczące przed siebie, niczym z  ilustracji magazynu dla podróżników. I tylko sznury areowozów z rozjarzonymi światłami w tle psuły efekt. I ustnik butelki tuż przy pysku.

Narazie był łyk do przodu przed kaleeshem, bo ten jak się zamyślił tak pić przestał. W pewnym sensie – biorąc pewną poprawkę, już teraz dało się wyczytać z niego, ze „wrażliwy” jest, lub nawet nadwrażliwy, ale bardzo chaotyczny. Taki prymitywny po prostu. Oparł się o sofę i westchnął głośno
-Jak to się mówi – za chlebem, nie? Ale chleb tu jest obrzydliwy. Wszystko jest obrzydliwe. Troche inaczej to sobie wyobrażałem, ale plany chuj strzelił, nie założyliśmy firny ani nic, a na prom powrotny nie stać... Ja to czasem tego życia nie ogarniam. Ale chciałbym mieć areowóz, saxeta karete. Takiego co ma wszystko automatyczne...

- Dobry, to moja matka piekła. I piecze dalej, ale już nie dla mnie. Żony sobie nie znalazłem, roboty też, nie żebym na to narzekał, to mogłem lecieć, droga wolna. I poleciałem, jak ta sójka, w obce kraje, daleko od gniazda...
I chlap – pociągnął z butelki. Skrzywił się. Jednak – młody jeszcze. Zazwyczaj pewnie jakieś zbożowe bimbry pijał.
Niestety – Shey-ol jeszcze nie był wystarczająco pijany by powiedzieć, o czym marzył. A smiałe to były marzenia. I głupie... Ale on był trochę dziecinny.
- No a ty co tu robisz?  Prócz tego ze zapraszasz obcych na wódkę? – skierował twarz w jego stronę i uśmiechnął się półgębkiem. Dla niego postawienie obcemu wódki to coś jak danie bułki głodnemu dziecku

Shey-ol prymitywem był, ale nie bezdusznym. I owszem, współczucie było, bo cóż innego, tak działa istota choć trochę cywilizowana. Nawet ta co nie okazuje tego – często współczuje, jeśli wie, co to znaczy rodzina. Odwieczny dylemat „co powiedzieć” dotknął Shey-ola. Nie chciał używać oklepanego „przykro mi”, ale szybko wymyślił cos innego.
- No to teraz wypijmy za to byś szybko dorwał skurwysyna i zadał mu powolną długa śmierć...  -i pociągnął z butelki. To było takie jego „trzymaj się”.

Fibalowi było łatwo, był w „ciągu”, przed chwilą leczył wczorajszego kaca, więc do szumu mu było trzeba mniej niż kompletnie trzeźwemu kaleeshianinowi, który teraz uważnie wpatrywał się w jego profil z butelką tuż przy mocno zaciśniętych wargach. Szpiczaste uszy zdawały się mu rozchodzić na boki, uwydatniając charakterystyczne rasie zakola na skroniach. Oczy mu tylko drgały elektrycznie raz po raz. Odrobinę tylko połyskiwały, ale błysku w oku brakowało jeszcze kilku łyków.
- chujowe życie... – pociągnął, głosem kogoś, kto nie bagatelizuje. I może prymityw, może wariat, ale jednak – rozumie. Choć nie doświadczyłł. I słuchając tego w duszy cieszył się, ze nie musi nikomu opowiadać podobnej historii, bo jej nie przeżył.