Star Tales - gwiezdne opowieści...

Mistrz pilotował dalej, jednak w miarę opisu można było zaobserwować typowe oznaki stanu który można było opisać jako WTF? No nie ogarniał. Racja – nie znał się na droidach. Czasem pracował z  cyborgami, jednak zazwyczaj były to zewnętrzne egzoszkielety rozmiarów wookiego, ale humanoidalne, miały ręce, nogi i głowy. Czasem broń. A tu?
Z jednej strony dobrze ze nie ogarniał, bo jeszcze spowodowałby kolizje.
Oj, tak, wyobrażenia bardzo, ale to bardzo rozmijały się z rzeczywistością. Diametralnie, bo jeszcze chwile temu James chciał wieźć do swoim samochodem do zakładu dla uchodźców... Teraz chwilowo powstała pustka w Mocy między uszami. Obniżył lot. Nie bezie musiał szukać parkingu ale ostatnie metry wolał pokonać niższym pułapem by odgonić ewentualnych łobuzów.
- Niektórzy jedi po powrocie na Coruscant z misji biorą mastirin, to takie ziołowe tabletki na koncentracje, pomagają przy zderzeniu z tym skrajnie nienaturalnym środowiskiem...
Zacmokał, też mógłby je teraz łyknąć.

Coruscant tez miało swoje tubylcze rytuały, jak łykniecie tabletki od czasu do czasu czy piwo i chipsy przed transmisją holo jakiegoś meczu. Czy narzekanie na korki. James był jedi codziennym, zwyczajnym, miejskim, który czasem zaklnie, czasem ponarzeka, jednak w większości swojego życia pełni cichą posługę.
- Masz rację – zauważył, i powoli posadził starego T33 na chodniku przy ujęciu wody, z którego korzystało sporo istot. Moze i go ochapia, może ktoś kopnie, ale na widoku jest najbezpieczniejszy. Kidy wyszli, zamknął pojazd.
- Kiedy ruszałem widziałem oczami wyobraźni ze zabieramy ich stąd na tylnym siedzeniu. Troche rozwiałaś moje wyobrażenia...

Popatrzył trochę zdumiony, gdzieś jednak w głębi ducha zaświeciła myśl coruscanskiego męża stanu ze zobaczy majtki, co było zabawne i dla samego mistrza jak później przyglądał się swoim ułomnym reakcjom, ostatecznie jednak kodeks zwyciężył i tylko jedi skinął głowa, bo logiczne było co zrobiła. I już czy zimno nie zapytał.
- Mam – upewnił. Przypomniało mu się, jak kiedyś swojego pierwszego ucznia zagadnął, na ulicach miasta, sytuacja niezbyt niebezpieczna, ale jednak. Rzekł: mam nadzieje ze masz miecz, Asyrze. A Asyr: a sama nadzieja mistrzowi nie wystarczy?
Zatem, mając za sobą kilka doświadczeń z „nie mam miecza” postanowił jednak podjąć
- Za to ty nie masz swojego – zauważył. Mógł mieć wcześniej nadzieje (ah, wspomnienia) ze miała go między tymi sznurkami u spódnicy, teraz jednak ani spódnicy ani miecza... We włosach go raczej nie schowała (choć bogactwo wspomnień Jamesa przypomniało jedną jedi która miecz miałą wyjątkowo cienki i nosiła go we włosach)

I dla takiego męża stanu było szokiem. Owszem, zdarzali się padawani, którzy stanowili jakieś 20%, którzy nie upatrywali w swoim mieczu jakichś nadprzyrodzonych mocy, jednak dla pozostałych 80% przyszłych jedi to było „miecz” - najlepiej o podwójnym ostrzu, przynajmniej jeden styl, najlepiej jak najbardziej widowiskowy perfekcyjnie, głośne chwalenie się wygranymi sparringami, bardzo „praktyczne” podejście i duma „że mecz, ze walka”.
A tu proszę – miała miecz, bo musiała mieć, każdy jedi musi umieć go skonstruować, i bach – odwrócenie procesu.
Dla Jamesa jako psychologa az ślinka pociekła. Musi kiedyś z Leri porozmawiać na spokojnie.
Póki co jedynie za nią podązał

Dla niej było to proste, nie potrafiła zbyt dobrze walczyć mieczem, więc się go pozbyła. Przynajmniej takie wyjaśnienie złożyła zaszokowanej Radzie Jedi która takie tłumaczenie jakoś przełknęła, chociaż z wielkim trudem. Ale rozmowa z psychologiem mogła wyciągnąć na światło dzienne inne ciekawe fakty. Ale na to potrzeba i czasu i spokoju.
Po wyjściu zza zakrętu Leri dostrzegła tą samą postać co przedtem, więc odetchnęła z ulgą. Wszystko było w porządku. Ale zaraz sobie przypomniała, że towarzyszący jej mistrz nigdy przedtem nie widział Sisco, więc może poważnie się zdziwić, gdy ujrzy go pędzącego na nich.
- Mistrzu Jamesie, oto właśnie Sisco. Pewnie troszkę się różni od tego, co sobie wyobrażałeś, prawda?
Zabraczka spojrzała na niego wymownie z bardzo łobuzerskim uśmieszkiem, troszkę prowokującym. A potem ruszyła na spotkanie, chociaż wciąż była ostrożna i na wszelki wypadek jeszcze bardziej rozciągnęła zasięg swojej percepcji w Mocy.

Owszem, ekscytował się, co oboje mogli poczuć. Ekscytował się, cieszył, ale zarazem był bardzo niespokojny i nie chodziło o Jamesa, którego już poznał i na pewno był bardzo ciekawy jego osoby. Jednak teraz bez wątpienia „leciał” do Leri, osoby sprawdzonej by poczuć się po prostu bezpiecznie, czego potrzebował. I nie okazał póki co niezapanowania nad sobą, zwolnił, łeb pochylił i ostatnie metry pokonał ospałym, ślimaczym krokiem,aż pod  ręce, by się przytulić. Teraz James będzie mógł nieniepokojny z pewnego dystansu obejrzeć szczegóły czarnej durastalowej bestii przy zabraczkę która stanowiła skalę jego wielkości. Jak by podniosła reke i wyciągnęła się do góry, mogłaby go pogłaskac po szczycie głowy, jednak odstające od kolan do tyłu szyny sugerowały, ze szybko ów może się „podwyższyć”.

To maleństwo ważyło dwa razy tyle co areowóz Jamesa, który teraz stał z boku i próbował na nowo ogarnąć sytuację. Ostatecznie jednak bardziej skupił się na Mocy, mniej na doczesnym, zawodnym postrzeganiu zmysłowym, toteż zbliżył się do witających się istot, czekaj ac, az Sisco na niego zareaguje. Naprawdę robił wrażenie. Ba – James się go po prostu przestraszył!

Leri przez chwilę jeszcze poklepywała go po boku i tak dalej, ale gdy Sisco stał się poważniejszy to i ona powróciła do bardziej ostrożniejszej postawy. A informacja, że Haze śpi i się nie budzi ją zaniepokoiła. Może te chemikalia wytwarzały jakąś trującą chmurę? Trzeba było to sprawdzić.
- W takim razie pójdę ją obudzić. A ty poznaj się z Jamesem, dobrze? Pewnie masz mu dużo do opowiedzenia
Ton głosu miała raczej beztroski, sugerujący że nic szczególnego się nie dzieje, ale gdy odwróciła się w stronę barabela, to ten mógł dostrzec w jej spojrzeniu niepokój. Sam pewnie też będzie zaniepokojony słowami Sisco, ale ktoś musiał z nim tu zostać. W innych okolicznościach pewnie to by była Leri, bo troszkę lepiej znała Sisco, ale James nigdy nie był w ich domu i nie wie jak wygląda Haze. Poszukiwania mogłyby mu zająć zbyt dużo czasu.
- No mistrzu, za chwileczkę wracam. Nie narozrabiajcie, dobrze?
Zażartowała jeszcze poklepując Sisco po boku a potem ruszyła w stronę zakładu fryzjerskiego. Prewencyjnie okryła się "bańką" Mocy mającą ochronić ją przed zatrutym powietrzem. Jeżeli faktycznie takie tu było. Następnie w pełni otworzyła się na Moc szukając oznak życia Haze.