Star Tales - gwiezdne opowieści...

Leri, Sisco i tajemnicza insektoidalna postać wyłonili się z zakrętu i ruszyli w kierunku wybitego okna. Tu przewodniczka zatrzymała się,a  droid przyspieszył, wyraźnie szczęśliwy. Szyba była już wybita do cna, tak ze przeszedł – wręcz przeskoczył i w okamgnieniu zniknął gdzieś za rumowiskiem, wiedział, dokąd ma podążać, Widać ten zakład to nie wszystko, kryjówka jest gdzieś głębiej.
Istota zatrzymała się u wejścia i spojrzała na zabraczke, najwyraźniej grzeczność nakazywała wpuścić ją pierwszą. Sisco zachował się niegrzecznie, ale trzeba mu wybaczyć bo on „jest mały”

Nawet jeśli senat zacząłby coś robić celem odbudowy średniego miasta, to uchodźcy tacy jak oni zostali by zepchnięci jeszcze niżej – nie mieli obywatelstwa, ich jedyną szansą była chyba tylko jakaś fundacja, a i te wolały pomagać innym istotom niż „małe droidy”.
Zakład fryzjerski w kto rym mieszkali był zagorzeniem dla nich z jeszcze jednego powodu - w każdej chwili mógł zjawić się właściciel i zniszczyć wszystko, co sobie tutaj zbudowali.
A Leri, podazajac za Sisco szybko przrekona się, ze głębiej nie jest tak źle. Było to pomieszczenie zaplecza, jak na taki zakład – dużego. Drzwi były poszerzone w wielką dziure – zapewne Sisco sam ją sobie zrobił. A w środku nietypowe widoki – przede wszystkim w wielu meijscach na scianie widac było coś jakby tworzywo z którego jaskółki budują gniazda. Tym tworzywem przyklejona była lampka zasilana połączonymi ze sobą kablami ze znalezionych tu suszarek – i świeciła. Kuchenka mikrofalowa na stoliku z blatu fryzjerskiego stojącego na cegłach (i mnóstwo równo poukładanych rzeczy na nim, między innymi coś co przypominało butelkę z dozownikiem na który naciągnięto gumę – jak bardzo długi smoczek. Dalej, pod ściana kolejny blat fryzjerski, ten jednak robił za łóżko – podczepione na linkach wysoko, tak ze wisiało. Mozna się domyślić, ze to po to, by opiekunka mogła „spać” ze swoim podopiecznym  -Sisco mógl spokojnie połozyc na tym glowe (tylko nie opierać!).
  Weszła i Opiekunka, stanęła z boku i czekała az ich gosc się rozejrzy, i może – odezwie się.

Gdzieś w oddali kręcił się Sisco. W tym miejscu, ciemnym zamkniętym pomieszczeniu niknął jego ogrom, sprawiał wrażenie mniejszego i bardziej stabilnego. Nie szalał bo nie miał gdzie. Ale tez to chyba był „szacunek do domu” - element wychowania. Zachowywał się w każdym razie bardzo spokojnie, łaził i kontrolował kąty, czy nic nie zginęło.
Przedmiotów różnych, dziwnych było tu sporo, między innymi prosta drewniano - kościana biżuteria leząca na blacie i archaiczne papierowe banknoty z wizerunkami głów istot ich rasy. Ale nic co mogłoby powiedzieć więcej o ich przeszłości. Było jednak sporo rzeczy mówiących o teraźniejszości – owoce z przeceny lub nawet ze śmietnika. Koc z naszywką fundacji charytatywnej. Butelka z glukoza i najtańsze racje żywnościowe.
Istota zwana Opiekunką zadarła głowę, by lepiej widzieć Leri. Była od niej niższa o jakieś dwadzieścia centymetrów. Może jeszcze urośnie?
- Tak, ja zrobiła. To, i to... – wskazała jedną z rąk zarówno wiszące łózko jak i elementy „doklejane”. Była owadem. Musiała robić to jak osa.
Chwile patrzyła na Leri, po czym opuściła twarz,a  czułki najechały do przodu, niemal dotykając zabraczki. Istota przeszła nieco do tyłu, chwile stała, po czym zabraczka mogła poczuć, ze owa wzięła do ręki koniec jej warkocza (tudzież kosmyk włosów jeśli te były rozpuszczone) i zaczęła oglądać z prawdziwą fascynacją. Zaraz tez dało się słyszeć ciężkie kroki. „Młody” przyszedł, mruczał cicho, tez oglądał. Ciekawość najwyraźniej cechowała ich oboje. Całą rasę. Byli ta samą rasa? A może nawet rodziną...

Istota ani droid nie podejrzewali zabraczki o kpinę. Mieli bardzo dobry słuch, barwa i tembr głosu mówiły szczerze, nie fałszowały, wiec wierzyli jej. I oczywiście cieszyli się, zwłaszcza ona, bo jej rękami było to wszystko robione,a  nie wyglądała na szczególnie silną osobę. Fakt, mogła wykorzystać siłę Sisco w kilku rzeczach, ale i tak musiała wymyślić i zaplanować, jak – on nie miał rak i kształtem był nieporęczny, musiała podczepiać linki, tłoczki, budować pochylnie.
Warkocz zaś dalej był badany – z góry do dołu palcami, bo to takie fajne w dotyku, przeplatające się. Istota zaczeka pomrukiwać cicho, tak jak już wcześniej zdarzało się jej „braciszkowi” i co Leri już słyszała. Zaraz tez, wyraźnie pojaśniała na twarzy – to chyba był uśmiech – kilka razy wykonała warkoczem ruch „malujący” po kopule droida. Ten zamarł, zbierając bodźce, ale cały czas wydawał ten sam dźwięk, oboje to samo, czyli oboje „się uśmiechali”. On szybko jednak stracił zainteresowanie włosami – w jednej chwili jak torby znalazły się na podłodze, on był juz przy nich. Zaczęły szeleścić, co – jak się okazało – wywołane było tym, ze olbrzymi przedni palec wielkości pufy już zaczął je rozgrzebywać...
„Siostrzyczka” nawet go nie skarciła, widac nie uznała tego za niegrzeczność. Leri była ciekawsza niż jej zakupy. Siegnęła więc drobnymi paluszkami do góry, by dotknac rogów

Młody chyba był rozczarowany zakupami – ubrania jak to ubrania, ni się tym pobawić ni co. On już by wolał słoiki, tymi się bawił całkiem długo. Albo torba makaronu czy inne fajne rzeczy ze spożywczego. Tu co najwyżej klamra od paska czy większy guzik trochę go zajęły, a potem odpuścił. Ubranka zostały na podłodze, ale nie rozwalone gdzie popadnie – w kupce. A on delikatnym krokiem zaszedł od przodu by popatrzeć co robi siostrzyczka. A ta kiedy go zobaczyła blisko, znowu chwyciła warkocz, i wzmagając mruczenie poczęła go nim „malować”. Bardziej ją to bawiło niż jego. On się nie ruszał, stał naprzeciwko Leri, bardzo blisko, mruczał cicho, teraz czuć było ciepło, jakie uwalnia się z ogromnego cielska. W zamkniętym pomieszczeniu, w półmroku obłe działo nie wyglądało tak groźnie. Widać było za to na nim kilka oznaczeń w tajemniczym piśmie. Ale nie było rys. Był dobrze traktowany.
Opiekunka po jakimś czasie obejrzała już najfajniejsze elementy zabraczki, a potem stanąwszy przed nia, ale lekko z boku, bo cały przód zajął sobą Sisco, dolną para dłoni pokazała na siebie,a  górne złożyła jak do modlitwy.
Haze Hasupidona – przedstawiła się i pokłoniła lekko. Sisco zaczął mruczeć i kręcić niespokojnie. Ona chyba tez za chwile pozrzucała niepokój. Jak przedstawić jego? Leri wzbudzała zaufanie, ale czy zrozumie, ze droid mógł mieć imię? I być jej bratem?

Wyglądał na skonsternowanego i trochę niepewnego. Widać wpajane miał „nie przedstawiaj się”. Choć nie widać było spojrzenia, to padało ono dość natarczywie na Haze, szukając podpowiedzi, i zawieszenie w milczeniu trwało jakiś czas. Haze milczała. Leri nie zapytała jej jak ma na imię jej towarzysz, tylko jego samego, więc on powinien odpowiedzieć. A on się wahał. Siostra przedstawiła się ładnie, on tez chciał ładnie, ale – ale coś tam mu najwyraźniej przeszkadzało, ze się wahał. W końcu nawet zapiszczał cichutko. Wtedy Haze odwróciła od niego wzrok. Dała mu podjąć decyzję.
I od tego gestu za jakieś 10 sekund się odezwał.
– Sisco Hasupidona – i tez łeb w  dól – lekki ukłon, i wyprostowanie się.
I odpowiedź już bliżej. To samo nazwisko.

Była cisza, co mogło zwiastować nadejście burzy, one zazwyczaj zaczynają się cisza. Napięciem. Ale to Haze była napięta. Sisco najwyraźniej odczuł ulgę ze ma to za sobą, i ze ona wie – skąd – nie miał pojęcia, ale co on mógł wiedzieć, wszystko przed nim tylko zatajali i wpajali co ma mówić a co nie. Trochę się gubił, ale akceptował ze „inni wiedza lepiej”.
Zamruczał krótko, ale po spojrzeniu na powagę siostry zamilkł, jakbyu mu nie wolno było się cieszyć kiedy ona się nie cieszy. A ona patrzyła na Leri jakby chciała ją prześwietlić. Gdyby to działo się na ich planecie byłoby pewnie inaczej.A  tutaj, sami w tym wielkim mieście i zaufać, czy nie?
- Tak wiemy – odpowiedziała w końcu. Wiedzieli, kto to jedi. Nie wiedzieli za to, jak Couruscant ich traktuje. Wiedzieli tylko to, co zdarzyło się u nich na Cestusie. Byli jedi. I to od nich się zaczęło. Haze podeszła do Sisco, dotknęła go, po czym naciskiem ręki zmusiła do cofnięcia, dajac znak, ze teraz bea rozmowy na dorosłe tematy. I on posłusznie odszedł, choć prawdopodobnie i tak będzie wszystko słyszał, miał po swojej stronie taka technologię ze przyklei łeb do ściany i po drganiach dojdzie. A tutaj nie musiał, bo dalej niż za zakręt nie pójdzie.
- Wiemy co to jedi. On miał być jedi. Mój brat – odparła Haze, kiedy Sisco już został odgoniony