Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Wiesz, jak wolisz, dla mnie to bez różnicy – w tym miejscu nie będzie się miło rozmawiało z racji towarzystwa, na pewno będą podsłuchiwać, a nikt tego by nie chciał. Na szczęście na terenie dystryktu stały ławki – w sporym oddaleniu od siebie, mogli sobie jedna zająć i na pewno będzie spokojniej niż tu.

To co plotkują jakieś dziady z baru mlecznego to go już nie obchodziło. Bo co powiedzą: weszła wariatka do baru i chciała zamówić coś do picia droidowi. No takie zabawne ze się można posikać.
Szli chwilę w milczeniu, az Sisco wypatrzył ławkę – była z dala od popularnych sklepików, a więc wolna. Stał przy niej śmietnik, ale nie śmierdziało. Miłe miejsce dla grupy dresów albo dla nich.
- Moze tu? – i nie czekając, az ktoś im zajmie, ruszył w kierunku ławeczki.

A on się ustawił tak troszeczkę z boku, ale przodem do niej. Nie w pozycji konfrontacyjnej, by nie czuła się zagrożona. Miał pochylony łeb czyli patrzył na nią. Ona na niego nie, ale domyślał się dlaczego, nie miał zamiaru się o to gniewać.
- Spoko, ja rozumiem. Do Jamesa nie chodzą ludzie z traumą po stracie kotka – a nawet jeśli jacyś by poszli to by cztery godziny nie siedzieli – dodał w myślach. W myślach, bo miał nie czekać, a  on czekał.
- Tez chciałbym się z  tobą spotykać, tylko że wiesz... nie czuje się swobodnie, kiedy mam świadomość, ze cokolwiek o mnie pomyślisz idzie w raporcie do twojego brata. Chyba nie byłbym w stanie zdobyć się na taka szczerość jak wcześniej... Bo wiesz, to jest dla mnie problem, a nie twoja przeszłość

To wyraźnie poprawiło mu humor, co pokazał energicznym pomrukiem i poruszeniem się – podreptał w miejscu, unosząc łeb. Ale zaraz znowu pochylił by widzieć jej przedziałek.
- Chcesz nauczyć się kontrolować to połączenie?- cieszył się, oj jak się cieszył, zdejmą cenzurę! Znowu bedzie mógł być „romantyczny”!

Może jak ma zły humor, to umiał ukryć, ale radości to już za nic ukryć nie potrafił, zaraz bliżej podszedł, zaczął się kręcić, jedna noga tu mu w ogóle się nie chciała na ziemi postawić, ciągle coś grzebał, rozglądał się, a mruczał tak głośno ze się ludzie oglądali.
- Byłego ucznia? Do Maca. On jest spoko. Moge was umówić w każdej chwili. Teraz to pewnie śpi. A tam, obudzi się...

- James się nie wścieka, próbowałem, czasem krzyknie, ale nigdy się nie wścieka.  -odpowiedział energicznie, widać i słychać było jak się cieszy. Chwile temu grzebał w  ziemi, teraz ławkę skubał (oczywiście nogą). Zaraz zacznie Katię zaczepiać.
- Ale jasne, umówię na środę. Żebyście zdążyli odpocząć. Bo idziecie razem, conie?

- Ale to oznacza ze ty będziesz słyszeć jego myśli a on twoich nie – zasugerował, drapiąc dalej brzeg ławki, raz po raz pomrukiwał, patrzył przekrzywiwszy łeb w  bok.
Bardzo dobre wieści. Powrót nadziei.
Niech to szybko się zaczyna i jeszcze szybciej kończy. Miał jej tyle do opowiedzenia...

- Mac jest spoko, wszystkiego cię nauczy, nie bój się – na początku swojej drogi Sisco dużo z  Maciem pracował, bardzo się przyjaźnili, Mac go do szkoły odprowadzał. Ale póxniej zdarzył się ten wypadek i już mniej się spotykali.
- Spoko. Ja stad mam blisko, pójde piechotą. Chodź, odprowdze cie do taksówek