Star Tales - gwiezdne opowieści...

*Na pewno sam „ryneczek” był ciekawym miejscem, wartym obejrzenia i atrakcyjnym wiele plusów, jednak była tu w okolicy istota, która mogłaby przejsc koło samego Wielkiego kanclerza republiki i nawet go nie zauważyć. A raczej przebiec....
Bieganie zaczęło się jeszcze nocą, kiedy chłopiec w okolicy magazynów poinstruował jak trafić do zrujnowanego salonu fryzjerskiego. Sisco jednak był zbyt zagubiony. Owszem, szukał. Szukał ta,k,z e było już koło dwunastej, dzień w pełnym rozkwicie,a  on nadal szukał. I cały czas w biegu. W rozpędzeniu osiągał spokojnie prędkość 50km na godzinę. Póki była noc, to tylko światła się zapalały, potem były krzyki i slalom, kilka upadków, narastający stres. Przebiegł w sumie chyba z 15 kilometrów az dodarł tutaj, nadal zmuszaj ac się do szybkiego ruchu, jednak widząc przed sobą obraz jak żywcem wyjęty z kalejdoskopu zaniechał i zatrzymał się. Nie, to nie to miejsce, za kolorowo. Nie wychodził więc. Ale jego nagłe pojawienie się mogło wystraszyć zmierzająca w przeciwnym kierunku kobietę gatunku „człowiek wielorogaty” jak to Sisco określał zabraków, bo skąd on miał biedak wiedzieć jak oni się nazywają.
W każdym razie Lori – pewnie nie od razu ogarniająca co widzi – mogła dostrzec ze nagle na ulicy pojawia się rozpędzony olbrzymi droid, i równie szybko się zatrzymuje, niemal z  piskiem. To było pierwsze wrażenie.
Z daleka, jakieś dwadzieścia metrów ich dzieliło. Duży, niehumaniodalny, trochę jak gundark – z takim zaokrąglonym grzbietem. A może to łeb był? W każdym razie – nogi i część górna*

*Czy „bestia” widziała Leri? Trudno było powiedzieć – nie miało to oczu. Było jednolicie czarne, trudno było dostrzec szczegóły z daleka. Najpierw biegło, potem człapało i teraz stało. Na widok Lori podeszło jeszcze dwa, trzy kroki, jakby szukało pomocy. Po chwili znowu dwa kroki i top. Jednak na tyle się zbliżył, ze zabraczka wyraźnie, swoimi uszami słyszała głośny szum wentylacji i ciężkie, jednostajnie wydawane „hrhhhhhhhh”. Coś między sapaniem a parskaniem.
Droid stał w nienaturalnej pozycji, o ile słowa naturalny i droid mogą znaleźć się w jednym zdaniu. Nogi miał nieco rozstawione a czubek łba” opadał ku dołowi.
Lori tego nie wiedziała, ale należy zaznaczyć, ze – wprawdzie maszyna się nie meczy, to – nie był do końca maszyną, żywe ciało, choć obudowane i zabezpieczone, brało pewien udział w życiu całości, a  po takim wysiłku jak zmuszanie dwóch ton cielska do biegania na pełnych obrotów piętnaście kilometrów to – po prostu męczy, i o ile maszyna mogłaby tak jeszcze bardzo długo, to to co zyło plus stres to owocowało zmęczeniem. To „sapanie” było oczyszczaniem skomplikowanych układów oddechowych, filtrów, uspokajanie pulsu, chłodzenie organizmu. Odpoczywanie. Był zmoczony.
Ale do Leri podchodził, widać uznał, ze znowu potrzebuje wskazówki i bał się, ze ona mu ucieknie.
Kiedy po dwóch minutach takiego bezruchu znowu zrobił dwa kroki ku niej, to było to już tak, jakby zaraz miały się nogi pod nim pomagać. I znowu to „hrhhhhhhhh” - tym razem jakby miał się zaraz porzygać*

*On już ją wcześniej obejrzał, będąc droidem nie polegał jedynie na wzroku, zmyśle dość ograniczonym. Zrzut obrazu z bardzo daleka mógł być przybliżony i wyostrzony, brak oświetlenia także dało się uzupełnić odpowiednim programem i dostrzec całą postać. Miał ja na pomocniczym ekranie, oczywiście nie oznaczało to ze nie obserwował jej nadal. Głowna para oczu, boczne zabezpieczały boki i częściowo tył. Dobry miał widok, ale nie o to mu chodziło. Rzeczywiście był zagubiony, to doskonałe słowo – zagubiony we wszystkich znaczeniach. Kiedy podeszła, on tez podszedł, teraz już niemal powłócząc nogami, znowu sapnął i pochylił łeb jakby już w ogóle nie wiedział co się z nim dzieje. Nie czuł już strachu, za bardzo zmęczony był. I zestresowany  -zgubił się przecież. Dawno nie był karmiony. Jeśli nikt o niego nie zadba groziło mu niebezpieczeństwo, był tego świadom. Nie tak bardzo odnośnie swojego zdrowia, ale wiedział – tyle ile mu powiedziano – jak działa jego „żywa” cząstka.
Nagle maszyna mruknęła cos niewyraźnie, coś jakby „nie ma mojej siostry”*

*Pytanie... zarówno o numer, jak i „kim jesteś” przerastały go. Mógł odpowiedzieć, owszem, tak jak tego rozmówca oczekiwał. I pewnie w innej sytuacji, kiedy nie byłby tak bardzo pod sianą, pomyślałby chwile i odpowiedział tak, by jak najbardziej pasowało rozmówcy. Teraz jednak nie odpowiedział. Bo on nie wiedział kim jest. On nie miał nawet skonstruowanego pojęcia „ja”. Kiedyś miał, jednak czyszczenie pamięci na żywym mózgu pozostawia ślady. Używał mózgu, jednak sam użytkownik był uszkodzony. Nie miał głębokiej świadomości tego ze jest, ze w związku z tym ma jakieś prawa i może czegoś wymagać.
Dlatego tez na to pytanie nie odpowiedział. Na drugie już owszem – tak. Bo wiedział, ze ma siostrę, że siostra go kocha, on ja zresztą tez, ona się martwi,a  on się boi i chce wrócić bo jak nie wróci to grozi mu niebezpieczeństwo. Trochę jak małe dziecko.
Jednak na zewnątrz nadal maszyna bojowa, a mieszkaniec stolicy mając w pamięci jeszcze niedawną wojnę na pewno nie pomyśli o tym, ze droid za kimś tęskni*
Szukam dawnego zakładu fryzjerskiego „kosmyk” *tylko tyle mógł powiedzieć, bo nie wiedział już całkiem ani gdzie ten Kosmyk jest ani gdzie on sam się znajduje*

*Teoretycznie mógł dostać jakieś sprzeczne polecenie, do tego mieć awarie i uszkodzoną nawigacje, przez to być bardzo zagubionym. Ten chyba miał uszkodzoną nawigację, bo nie mógł znaleźć drogi. Lub był ślepy – w końcu nie widać było by miał jakieś oczy.
W rzeczywistości jednak i widział bardzo dobrze i nawigacje miał sprawna, ale nawigacja nie znajdowała punktu odniesienia, wszystko działało na technologii świata, który był jeszcze przez republikę nie odkryty, wiec co tu chcieć.
A i ulice dla niego były jak tunele w mrowisku. Nie miał o niczym pojęcia, uczył się nowych pojęć robiąc sobie własne definicje, zapamiętywał pewne prawidłowości. Ale zgubił się, pragnienie wiedzy i zdobywania danych wyciągnęło ciekawskie „stworzenie” z bezpiecznej norki i masz – zgubił się.
Teraz zaś nastąpiła chwila ciszy. Juz się na tyle uspokoił i ustabilizował organizm ze mógł uruchomić myślenie i odpowiedzieć tak by „zadowolić” rozmówce*
Baza *odparł. Mógł powiedzieć „kryjówka, lub ze tam mieszka, ale wiedział ze „on jest droid i ma zachowywać się jak droid”. To była zresztą jego strategia obronna*

*Cofnął się, zdać się by mogło odruchowo, no ale przecież droidy nie mają takich odruchów. Z resztą zaraz też dał się dotknąć, a nawet ile się cofnął tyle się zbliżył, po części z  ciekawości a po części z chęci podlizania się osobie która postanowiła mu pomóc. Nie był typowym zimnym metalem, był, jak to się mówi „letni”, chłodniejszy  niż temperatura jej ciała, ale nie zimny. Jakby w środku coś grzało. Zapewne efekt pracy generatora.
Z bliska widać było za to szczegóły budowy – strukturę siatki, zagłębienie pod nią, jak paszcza, z kilkoma tajemniczymi wtyczkami czy wentylatorkami w środku, ale tam pewnie zabraczka ręki nie wsadzi. Sisco miał wprawdzie „ząbki” na dole tego otworu, ale nie gryzł.*
Średnie poziomy? *Odpowiadając na to pytanie zresztą tez w tonie pytającym, wyglądał już jak 100% żywe stworzenie, bo i głos (który nie był typowym dla tych czasów głosem droida) był w pełni ekspresyjny, i tonacja, i jeszcze ruch\y-  przygięcie nóg, łba, jak ktoś kto chce powiedzieć co wie, ale boi się ze palnie głupotę. Widać chęć powrotu trochę mu wpływała na samokontrolę*

*Tak, w środku była istota i chyba nawet poczuła dotkniecie mocy co było jak lekkie zaiskrzenie, ale świadomość tej istoty nie zdała sobie z tego sprawy. Świadomość jeszcze nieukształtowana. A raczej nie odbudowana po zniszczeniu.
Nieświadomość jednak była w tym wypadku błogosławieństwem. Inaczej przecież by się zamęczył.
Natomiast istota w środku była całkowicie integralna z mechanicznym ciałem i z otoczeniem. To oddychało, potrzebowało pożywienia, odpowiedniej temperatury, męczyło się fizycznie i potrzebowało snu – oczywiście wszystko w granicach pewnych modyfikacji.
Ale czy to była niezależna istota która można stamtąd wyjąc, czy scyborgizowane ciało, to bez głębszego wejrzenia w mocy raczej zabraczka nie ustali.
Ale „wyglądało” na bardzo młode, lub upośledzone.
Kiedy powiedziała o szczurze, droid rozejrzał się – za szczurem. Jego „pierwotna naiwność” świadczyły o tym, ze raczej z Couruscant nie pochodzi. Tu istoty cwaństwo wysysają z  mlekiem matki. A on się nabrał na szczura.*
Niedaleko jest apteka, ale tam jest drogo *Odpowiedział po chwili namysłu. Siostra mu opowiadała, on tej apteki nie widział, nie wiedział nawet tak dobrze co to jest i jak wygląda.*
I jest duży sklep