Star Tales - gwiezdne opowieści...

Kiedy wyszedł? Moze dwie godziny temu. Chyba dwa lata temu. Jak padł, tak nic już dla niego nie istniało. Juz nie było smrodu, strachu, klaustrofobicznych reakcji, kiedy oddech sam zamiera, nie było walki o życie, bo chyba już mu nie zależało. Miał gdzieś mandalorianina. To, ze mogą go tu rozkręcić na złom tez miał gdzieś. Tak jak tu padł, tak leżał i chciał tylko, by już nic się nie działo. Tak spokojnie wrosnąć w ziemię.
Był z lotu ptaka jak wielka kupa czarnych worków na śmieci pokrytych szlamem. Tak mógł wyglądać lezący na boku wielki bojowy droid.
Juz chyba sto lat minęło, myślał powoli. Myślał. Wszystko widział naokoło, ale niemal nic nie słyszał. I wyjebane miał. Można się skończyć, byle na wolności.
Ale mimo to był tu tak dojmująco samotny. Bronił się przed tym po prostu biernym bezruchem.

Szczerze mówiąc to czasem zapominał o tej „właściwości” Iliani, a dzisiaj miała święte prawo źle się czuć, bo leciał dość nerwowo. Sam był nerwowy. Wyjął wtyczkę od nawigacji i lecieli teraz „na wyczajkę”. Trudno jest nie zauważyć czegoś tak wielkiego jak Sisco, jednak długo Jena nic nie widział. Aż do chwili, kiedy zobaczył coś, co leży na ziemi. Nie przypominało dobrze znanej mu sylwetki, ale na pewno było czymś dużym co leży.
- To chyba on. Ląduje...
Po chwili maszyna opadła. Iliani mogła wyjść i ochłonąć po podróży, zaś jena powoli podszedł do tego, co widzieli z góry.
- To ty Sisco?

Było jej jeszcze gorzej niż wcześniej, ale kiedy czula stabilny grunt pod nogami, czuła się pewniej i nawet mniej jej się cofało. Była blada, może bardziej niż zwykle, ale spojrzała zaraz na Sisco o którym tyle słyszała. Popatrzyła na Sisco, popatrzyła na to... Czym Sisco niby miał być, tyle, że to nie dawało znaków "życia".
- Nie wiesz jak wygląda...? Podejdź bliżej, ale uważaj... Gdzie jest ten twój kumpel?
No ją interesowało też, gdzie jest ten, który poinformował Jenę o Sisco, który powiedział nie mniej, nie więcej, a tyle, że on tu leży. Nie wiedziała co się stało, ale miała wrażenie, że to nic dobrego i na pewno odbije się to czkawką... Jej przynajmniej się to odbije, bo już czuła, że żołądek zaczyna się jednak buntować ze zdwojoną mocą.

A on w ogolę nie reagował. Kiedy Mavhonic przeszedł dalej, jawił się w  zasięgu wzroku i zaczął świecić mu latarką po oczach (które i tak technicznie były chronione przed nadmiernym światłem przez siatkę sensoryczną), powoli wracało kontaktowanie ze światem. Słyszał tylko swoje imię, reszta mu kompletnie umykała. Nie był w stanie określić ile jest osób i o czym rozmawiają. Być może zarejestruje to w pamięci. Teraz był mało świadomy. Jakby w ogóle świata nie było. Jak to dziwnie jest jak świata nie ma wokół ciebie.

Wziął wodę. Rece mu się trzęsły, tu latarka, tu śmierdzi, tu butelkę odkręcić, a tak – nagle nastawił uszu – tam ktoś rzyga, już się domyślał kto.
Nie może być normalnie – pomyślał Jena. Poczuł nagle, ze to jego uwagi wszyscy potrzebują, ale zeby mu pomóc to nikogo nie ma. Dobrze ze Sedit zabrał Artrusa, bo on to by był prawdziwym pieprzem na torcie.
- Weź proszki z  apteczki! – krzyknął do Iliani. Miał nadzieje że żadne menelstwo ich nie usłyszy i nie przyjdzie żebrać, tu na dnie karmazynowego korytarza mieszkają już tylko roztocza, to co Iliani zrobi za samochodem jutro będzie wyjedzone. I to bynajmniej nie przez psy.
Trzymając latarkę pod pachą odkręcił butelkę i polał juz leżący przed sobą kształt „po pysku”, w miejscu gdzie miał te wszystkie swoje sensory, otwory oddechowe i wszystko to, co miał a o czym Jena nie wiedział. Wiedział natomiast ze kanonierka jest w drodze, ale lezącego go nie zabierze.

Głos ukochanego męża zbyła machnięciem szponiastej ręki, dając do zrozumienia, że sobie poradzi. Dopiero po paru chwilach sięgnęła do aeroplanu, do apteczki po lekarstwo na chorobę lokomocyjną, chociaż była świadoma, że na długo jej to nie wystarczy.
Dopiero reakcja Sisco sprawiła, że aż podskoczyła i omal się lekarswem nie zadławiła, bo popatrzyła zza wozu, otwartymi ślepkami. Jena nie miał okazi wcześniej widzieć jej tak przestraszonej, ale teraz była okazja. Przyglądała się Sisco, ale zza wozu ani myślała wychodzić... Przynajmniej nie teraz.
- Sisco? Spokojnie...
Odezwała się lekko drżącym głosem, bo jeszcze czuła bunt żołądka, ale już znacznie słabiej i starała się zapanować nad głosem na tyle, aby móc przemówić łagodnie, jak zawsze mówiła do dzieci.

Szczerze mówiąc pierwszą reakcja, rzec można półświadoma było zaalarmowanie w radiu – czyli niesłyszalnie dla nich, na połączeniu z mandalorianinem: atakują mnie! Ale on był już poza zasięgiem. Myślenie nie nadążało za reakcjami. Teraz słyszał dwa głosy, żadnego nie rozpoznał, rozumiał tylko swoje imię i trochę intonację. Żadnego słowa. Coś go z boku pacnęło, pochylił łeb, butelka się osunęła i poszła w górę, na siatkę, a on wsunął pod nią łeb aż do dłoni Mavhonica (ta oblaną,a  więc w miarę czystą częścią), próbując się schować pod nią. Jak poczuł rękę to się dosłownie wpychać zaczął pyskiem w  dłoń, żeby go ten ktoś kto tu jest schował

- Ja chciałem jego odsunąć... – syknął cicho, nieświadomy, ze Sisco i tak teraz nie rozumie co oni mówią. Delikatnie, wciąż go przytrzymując, wyszedł sprzed niego, by nie zostać przygniecionym.
-... na codzien jest delikatny. – z tym ze teraz chyba nie do końca jest sobą – pomyślał.
- Iliani... przynieś mi z areowozu rękawiczki, i jakiś koc. Przykryjemy go
Jena bał się go dotknąć przez ten szlam, to niebezpieczne, na metalu nie, ale na ich rekach mogło to by mocno zaszkodzić.
– Spokojnie kochanie, jestem gliną – szepnął do kobiety, widząc jej stan.
- Poradzę sobie z nim. Chyba jest nadal nieprzytomny... Sisco... – zamilkł na chwile. Zrobiła się taka cisza wokół nich, i niespodziewanie bardzo głośno, z  policyjnym respektem krzyknął w kierunku cyborga, wręcz „do ucha”.
- BACZNOŚĆ!