Star Tales - gwiezdne opowieści...

Głębokie Dno - Stwierdził w myślach Artrus, podziwiając tą jakże piękną dzielnicę. Generalnie z własnej, nieprzymuszonej woli by tutaj nie przywędrował, ale dał się wciągnąć w pewną robotę dla Mavhonica i trop zaprowadził go tutaj. W to szambo szamba... co prawda na wojnie widywał na prawdę gorsze miejsca, ale nie wspominał ich zbyt dobrze.
Dzisiaj zaś postanowił zagrać na karcie strachu, więc założył swój Mandaloriański pancerz. Bo po pierwsze zapewniał świetną ochronę, po drugie HUD znacznie wszystko ułatwiał. Po trzecie... kto nie sra w gacie na widok Mando? Przez tą wojnę znowu namnożyły się fantastyczne legendy na temat ich krwiożerczości, bezwzględności i w ogóle. Aż serce się raduje.
Teraz zaś jednak musiał się skupić. Przykucnął na ruinach jakiegoś starego, zarwanego pomostu i obserwował uliczki biegnące pod nim. Nikt nie mógł go zobaczyć, neonów tutaj prawie nie było, poza tym kto patrzy w górę, gdy z dołu mogą wyskoczyć cthony i pożreć cię żywcem?
No więc tak siedział, obserwował przez zainstalowaną w hełmie makrolornetkę i czekał.

Obserwacja tych pożałowania godnych istot była nudna. Jego cel się nigdzie nie pojawiał, chociaż tkwił tu już prawie dwie godziny. Dla jednych stracony czas, dla innych, ćwiczenia cierpliwości. Jednak chwile samotności nie służyły Artrusowi w ciągu ostatniego roku. Bo gdy jego umysł nie był zajęty, to wracał wspomnieniami do szczęśliwych chwil z rodziną. A teraz musiał się skupić na nudnych obserwacjach.
Ale w końcu ktoś przyciągnął jego wzrok. Osobnik zdecydowanie nietutejszy, nie trzeba było być szpiegiem by się tego domyślić. Lepsze ubranie, nieco chwiejny krok sugerujący stan po spożyciu... do tego nieco nerwowe rozglądanie się. Ten ktoś przywędrował tu po pijaku, a jak trochę przetrzeźwiał to stwierdził ze zabłądził. Mando aż uśmiechnął się do siebie, bo znał ten ból. Ale póki co nigdzie się stąd nie ruszał. Musiał jeszcze poczekać...
Tymczasem gdzieś tam w oddali pojawili się "Miejscowi" - czyli banda przeróżnych oprychów, psychopatów, morderców i gwałcicieli zgrupowana w jeden pseudo gang. Łazili wszędzie, rządzili się, robili co chcieli... ale też znali te rejony jak mało kto. No i to oni przyciągneli w końcu wzrok Fibala.
- Nareszcie...

Mandalorianin stracił zainteresowanie bothaninem w chwili, gdy w zasięgu jego makrolorneki pojawili się członkowie gangu. Jeden wyglądał gorzej od drugiego. Niektózy mieli jakieś maski, inni porozwalane hełmy żołnierzy Republiki czy Imperium. Po prostu złom pozbierany ze wszystkich miejsc. A pośród nich jego cel, miejscowy "watażka" czy też gruba ryba. Ktoś kto znał te zadupia od podszewki. Pojawiał się jednak problem przejęcia go... Ostatnimi czasy Artrus stawiał na brawurę, ale nawet jego beskar'gam nie przetrwa zmasowanego ataku tylu di'kutów. Więc pozostawała snajperka. Nie lubił tej broni, wolał walczyć osobiście. Teraz nie miał jednak wyboru.
Ostrożnie położył się na ziemi, starając się nie hałasować. Sprzągł celownik optyczny z systemami swojego hełmu i czekał. Musieli podejść bliżej. No i wtedy przypomniał sobie o bothaninie.
- Wybacz burc'ya...
Mruknął do siebie i uśmiechnął się ironicznie, a w jego głowie pojawił się pewien plan.

Liczebnie znacznie przeważali nad bothaninem - było jedenaście do jednego, bo przyczajonego ponad nimi Mando nikt nie widział, więc nikt też nie brał go pod uwagę. A to on był tutaj myśliwym na łowach. Obrał już swój pierwszy cel - znajdował się on najdalej od pozycji bothanina. Zaczekał jednak aż "miejscowi" miną jego kryjówkę. Bardzo prawdopodobne, że to jego obarczą za śmierć towarzysza, na nim się skupią. A w tym czasie Artrus zdejmie kilku innych.
Mandalorianin przybrał najwygodniejszą pozycję, pewnie złapał swój karabin a lufę oparł o specjalny przenośny stojak. Skalibrował wszystkie systemy celownicze a potem... wziął głęboki wdech.
Pierwsza czwórka minęła bez zainteresowania pozycję bothanina.
Wydech. I kolejny wdech.
Rozgadana grupa degeneratów społęcznych ubranych w pancerze ze złomowiska już minęła skulonego obcego. Nikt na niego uwagi nie zwracał. Nie rzucał się w oczy, a "miejscowi" szli świętować jakieś tam ich morderstwo... albo gwałt. Albo jedno i drugie.
Wydech.
Artrus nacisnął spust. Nie było huku wystrzału, bo to była snajperka blasterowa. Ale promień było widać przez sekundę, nim nie rozwaliła głowy jednego z nich na setki kawałeczków, które obryzgały całą okolicę i jego towarzyszy.
Podniósł się lament, krzyki, przekleństwa. Szukanie winnych. Lee znalazł się w środku chaosu, a to w jego kierunku zaczęli zwracać się bandyci. Gdy nagle druga głowa eksplodowała.

"Miejscowi" nie byli żołnierzami, nie kwalifikowali się nawet na najemników. To nieco przypadkowa zbieranina wszystkich "silniejszych" istot mieszkających w tym bagnie, którzy by przeżyć wykorzystują tych słabszych. Nie wchodzą w drogę silniejszym, bo by po prostu przegrali, a resztę wykorzystują. Broń mają, ale taką generalnie gównianą, a strzelać też jako tako umieją. I to tyle.
Więc gdy rozpoczął się ostrzał to przez kilka pierwszych sekund nie wiedzieli co się dzieje. Broń powyjmowali, rozglądali się w poszukiwania wroga, a tego nie było. W tym czasie zginął trzeci z nich od strzału ze snajperki. A kiedy w końcu znaleźli przeciwnika (a był to Lee) to na nim skupili swój gniew. Zaczęli się drzeć ("Zabić go!) ale w tym czasie bothanin zabił już czwartego a piątego ranił. Zdążył też zwiać za osłonę, chociaż w ostatniej chwili, bo zaraz za nim posypała się salwa blasterowych boltów.
Ukryty zaś Artrus spokojnie zdejmował kolejnych członków gangu, którzy jeszcze nie załapali, że należy szukać osłony. Zginął więc piaty, czyli prawie połowa. Strzały Lee siały zaś sporo chaosu, a Miejscowi w końcu poszli po rozum do głowy i też się ukryli, chociaż ich liczebność bojowa zmniejszyła się już do czterech. Ten ranny leżał i wył.
Mandalorianin przestał strzelać, bo nie mógł dopuścić do tego, że jego ofiara mu zwieje. Przyczepił więc linkę do starej rury wystającej ze ściany i pośpiesznie zjechał na dół. Do walczącej bandy miał ze dwieście metrów, wiec cichaczem ruszył w ich kierunku. Zadanie miał ułątwione, bo gdy tylko rozpoczęła się strzelanina, to wszyscy żebracy z krzykiem zaczęli uciekać, błagając o litość.

Niestety drogi ucieczki nie było, ponieważ znajdowali się głęboko w trzewiach Coruscant, pomiędzy masywnymi fundamentami wszystkich budynków. Wszędzie też biegły wielkie rury, pomosty i przeróżne elementy konstrukcyjne, wzmacniające poszczególne konstrukcje. Botanin był przygwożdżony i nie było jak uciec, a tubylcy znaleźli niezłe osłony i trudno ich było trafić. Skupili się jednak w całości na Lee i nie zauważyli skradającego się Mandalorianina.
Taka wymiana ognia trwała może dwie minuty, Miejscowym zaczęło brakować amunicji, bothaninowi pewnie też. I wtedy do akcji wkroczył Artrus. Wyskoczył zza jakiegoś zwału gruzu, z dwoma pistoletami blasterowymi i ustrzelił najbliższego "Miejscowego". Bothanin mógł wtedy wychylić się nieco i go zobaczyć. Fibal musiał mieć pewność, że jego cel przeżyje więc zawołał.
- Ten w białej masce musi żyć, resztę zabij!
Następnie ukrył się za kontenerem, ściągajac uwagę pozostałej przy życiu trójki. Odsłonili się oni, dając Lee dobre pole do popisu. Tylko jeden napastnik był w białej masce. I zorientował się właśnie ze to na niego polują i zaczął się wycofywać, pozostawiajac dwóch towarzyszy na pastwę losu.

Gdy strzelanina w końcu ustała to Artrus wychylił się zza swojej kryjówki, ale nie schował swoich blasterów. Spojrzał badawczo na bothanina, czekając na jakąś jego reakcję. Czy zaatakuje czy nie. Bo jednak beskar'gam wywołuje różnorakie reakcje. Na planetach należących do Imperium wszyscy zazwyczaj odwracali wzrok i schodzili mu z drogi. Tutaj spodziewał się napaści, bo w końcu Mando byli sojusznikami Sithów.
- Powiedzmy że najemnikiem, tyle powinno wystarczyć. Żyje?
Wskazał na leżącego bandziora w masce. Miał nadzieję, że gnojek jednak jeszcze dycha i jest tylko ogłuszony. Nie podszedł jednak od razu do niego, bo musiał wyjaśnić sytuację z bothaninem. Bo strzału w plecy nikt nie lubi. Jego pancerz powinien to wytrzymać, ale lepiej nie ryzykować.