Star Tales - gwiezdne opowieści...

Jena wolał założyć najczarniejsze scenariusze, choc oczywiście mogło się okazać, ze Sisco jest jedyny. Albo – pierwszy. W każdym razie przeszedł dość gładko. I pytanie, czy przemytnik, wiedząc, ze Sisco dostał się w niepowołane w ich mniemaniu ręce zaryzykuje przewożeniem następnych. W każdym razie informacja poszła dalej – że coś takiego się dzieje.
- przestudiowaliśmy informacje z waszego uniwersytetu. Jest ciekawie pomyślany, całość zbudowano według unikalnej technologii, by modyfikacje nie były możliwe. Za to amunicja pasuje niemal każda. Broń uniwersalna
Nie powiedział więcej, ale ostatnio nawet miał sen, ze taki robot wszedł mu do mieszkania. Wychodząc później z  niego stwierdził, ze mógłby. Spokojnie mógłby wejść do monady i mieszkanie po mieszkaniu – wytłuc wszystkich.
- Byłbym zobowiązany gdyby pani mogła, jako zaufana osoba, spróbować dowiedzieć się od niego jak to było, ze tu przybyli.

To jest cyborg, myśli zupełnie inaczej. Żaden program nie zastąpi mózgu. Może o to chodzi. A może wcale nie jest taki drogi. Nie wiemy, ile za niego zapłacono.
Nie wszystkie planety należały do Republiki, były takie, gdzie działy się straszne rzeczy.
- pamiętam, jak zatrzymaliśmy kiedyś przemytnika, który wiózł 150 spreparowanych ludzkich głów. Miał je sprzedać po 1000 kredytów za sztukę. Jako ozdoby, amulety, ciekawostki... Facet przewoził je w walizkach. Zwykły cywil. Dorobić chciał. Może i Sisco nie jest taki „drogi”. Jesli nie szanuje się życia, nie ma ono wartości.
Rozłożył ręce na boki w geście bezradności. Takie rzeczy się działy.
- bardzo bym prosił. Nie sądzę, by chciał rozmawiać ze mną. Sam mam... – urwał. Nie wiedział, jak ma to powiedzieć, coś w nim zaczęło się kotłować. Czuł narastająca gulę w gardle.
- ...sam mam dzieci – przełknął. Myślenie o Siscu jak o dziecku było... czymś po prostu strasznym. Kiedy się miało dzieci i pomyślało, ze ktoś...
- sam mam dzieci i wiem ze z obcymi by o takich rzeczach nie rozmawiały – w końcu całość przeszła mu przez gardło, ale wyglądał po tym dość niemrawo.
- I chyba lepiej na razie nie mówić mu o tej jego siostrze

Pokręcił głową, prostując się, bo wcześniej jakoś sam z siebie się pochylił – był zbyt wielki,a  chciał mieć głowę na jej wysokości. Zamknął na chwile oczy, a kiedy je otworzył, znowu miał problem z zaczęciem zdania. Zeby to był dorosły, to pal go licho, pewnie jakiś wiezień, jakiś niewygodny osobnik, na pewno czymś w życiu komuś podpadł.
Ale dziecko?
- Trzeba to skończyć, nie zwane jak bardzo jest to zaawansowane.
Skończenie tego w pewnym stopniu to zacznie. Później przesłuchania, sprawa w sądzie, wzywanie światków. A Sisco? Dowód w sprawie?
No i śmierć Haze. Jak liścik z piekła: wiemy, ze nas szukasz, panie Mavhonic.
Wiemy, ze masz dzieci, świetnie będą się sprawdzały w naszych cyborgach.
Jena zacisnął nagle pieści tak mocno, ze napięte mięśnie przedramion sprawiły ze zajęczał materiał kurtki

- Bardzo dziękuje. Każda nawet najmniejsza drobnostka w tej sprawie jest ważna. Najważniejsze na razie jest przesłuchanie Sisca. Wiele będzie zależało od tego, co powie
Nie wiedział czy może, póki co zastanawiał się ale – czy można było zgrać jego pamięć? Wiedział, ze James wie o takiej możliwości. O ile ona istnieje, ale musiał mieć w bazie dane o swoim świecie, zwykłe wspomnienia.

Jena napił się ze dwa razy i już nic nie było. Ale sobie nie dolewał. Butelkę chętnie odda Leri. Niech Jamesowi da, on podobno słodkie lubi – syn jego opowiadał, jak na uczelni studiował, ze ten dżedaj to taki dziwny jeśli o to chodzi.
- Doskonale. Mam jeszcze cos... – przechylił się na swoim krześle i sięgnął do torby wiszącej na oparciu krzesła, pogrzebał, pogrzebał i wydobył; była to puszka po jakiejś konserwie, taka z półtora litra – pomalowana w fantazyjne wzroki farbami olejnymi, tak ze „wybrocznynki” nawet były – jak na obrazach.
- taka... mini beczka. Dla Sisco. Może pani przekazać?
Długo zastanawiał się jak przekonać do siebie to nietypowe stworzenie – w razie jakby kiedys miał jednak przesłuchać go sam, to lepiej niech będzie zmiękczony. I pomyślał o beczce – puszce. Bedzie ją sobie kopał i prędko jej nie zniszczy, bo zabawkę to zmiażdży i jeszcze się popłacze czy coś...

- A gdyby pani mogła, coś takiego, żeby mu miło było. Konkretnych słów nie przekaże, bo go nie znam, nie wiem jak trafić w gusta – stwierdził, no ale – widać było ze osobiście do tego podchodził. Zaczął podchodzić tak od kiedy dostał te wyniki badan z uniwersytetu.
Szkoda mu było go po prostu. Tym bardziej ze miał dzieci i widział, jak się bawią. Nie wiedział, czy Sisco umie się bawić, czy płacze, czy ogląda bajki. Nie chciał póki co tego wiedzieć, pytać, rozmawia o tym.
A wzorki były ręcznie malowane – z pewnością, i nie tylko, by pomalować. Ktoś specjalnie robił tu grubiej, tu cieniej, by całość jakoś wyglądała. Moze nie jak beczka, ale jak jakiś pojemnik, na przykład doniczka. W sumie jak się Siscowi znudzi i będzie jeszcze w dobrym stanie, to może być doniczka. A może go przekabaca na hodowanie kwiatka – miałby swojego „zwierzaka”, ale to już ich inicjatywa.

Uśmiechnął się tak szeroko ze widać było gdzie mu się kończą szczeki. I chyba nawet trochę jakaś plombę na zębie było widać – tym dalszym. Tak czy owak szczeki miał jak vonskr. Całkiem przyjemny był ten uśmiech, bo i oczami i cała twarzą się uśmiechnął. Widać mu schlebiła tym zapytaniem.
- To cały rodzinny wkład. – trzy dni temu powstało. Skończył się gulasz z puszki. Jena stwierdził,ze puszka jest duża, szkoda jej wyrzucać bo można coś zrobić (jak się za mało zarabia to się tak kombinuje)
od razu pomyślał o Siscu. Zawołał dzieciaki, i żonę do pilnowania by dzieciaki sobie oczu nie pozaklejały farba olejna. I malowali. Potem schło – długo – na kaloryferze więc śmierdziało – ale na noc wynosili na klatkę.
- Prócz najstarszego syna bo już z nami nie mieszka, ale on też dobrze życzy Siscowi.

Czasem zwykły napakowany gliniarz z brudnej kanonierki ma w sobie trochę wrażliwości.
- O tak, byłbym bardzo wdzięczny. Przydałyby się w tej sprawie jakieś pozytywne emocje. Skromne to, ale może da trochę radości, niech się dzieciak bawi
Szczerze mówiąc – przypomniał sobie – jak był mały to się właśnie takimi rzeczami bawili. Z takiej puszki byłby też świetny statek. Albo dom.
Jak się ma dzieci to tak trochę się tez nim jest.
- Wybaczy pani, jak się pożegnam? Jestem po słuzbie, a  w domu może i mi nie płacą, ale czas na wagę złota, ostatnio trochę podpadałem... – gadzi pysk przybrał „skruszoną minę”. Bardzo chętnie by z Leri posiedział, ale przez to śledztwo rzadziej bywał w  domu. Nie wszystko załatwiał w godzinach pracy. Z resztą – nawet nie powinien tego robić w godzinach pracy!