Star Tales - gwiezdne opowieści...

Artrusowi to miejsce odpowiadało, bo było na uboczu i mógł po sprzęt podlecieć do swojej dziupli.
Pojawił się o czasie na placu. Aerowóz zaparkował z boku a potem wyszedł z pojazdu. Nie miał na sobie pancerza, ubrany był w zwyczajny, codzienny strój. Otworzył bagażnik i z jego wnętrza wyjął najpierw spory plecak, w którym trzymał swój beskar'gam. Potem wyjął długi pakunek, w którym trzymał dwa karabiny myśliwskie i jedną snajperkę. Dodatkowy sprzęt trzymał zaś w trzecim, mniejszej torbie. Bagażnik zamknął, plecak zarzucił na plecy a torby wziął do rąk  ruszył w kierunku Wiktora. Szybko można było dostrzec, że blizny zamaskował specjalnym podkładem i nic nie było widać.
- Su cuy
Powitał go a potem zerknął na frachtowiec. Wyglądał tak sobie i nie budził za bardzo zaufania, ale Artrus był podejrzliwy. taka paranoja. A potem przyjrzał się pancerzowi syna, ale nie skomentował jego wyglądu, więc wszystko było w porządku.
- {Wszystko przygotowane?

Brwi uniosły mu się w wyrazie zdumienia. Jeszcze z takim pilotem nie latał, więc może być ciekawie... o ile nie rozbiją się gdzieś po drodze. Artrus za bardzo nie lubił latać jako pasażer (brak kontroli nad sytuacją go wkurzał) ale własnego statku nie miał więc musiał niestety zdawać się na takich wynajętych pilotów.
- Witaj
Mruknął niezbyt wylewnie na powitanie.
Po chwili podrzucił nieco torbami i zwrócił się do Wiktora.
- Gdzie mogę zdać bagaż?
Zerknął najpierw na syna potem na tą istotę, którą wziął za pilota. No chyba, że jeszcze ktoś siedział w kokpicie.

Obserwował węża z podejrzliwością, ale na jego twarzy gościł tylko wyraz obojętności. Maskował się ze swoimi uprzedzeniami. A gdy Wiktor wskazał mu miejsce, gdzie mógł położyć swój sprzęt to wolnym, dostojnym krokiem tam podszedł i powoli się tam rozgościł. Ale jeszcze się nie rozpakował.
- Stwierdzenie "można się porzygać" nie nastraja jakoś szczególnie optymistycznie.
Zwrócił uwagę Wiktorowi. Ich relacje nie były jeszcze na tyle silne, by móc bardziej swobodnie zachowywać się w swoim towarzystwie. A przynajmniej Artrus to tak postrzegał. Był trochę zdystansowany, ale jak będą na polowaniu to się to trochę zmieni.
- No dobra młody, pokaż co tam zgromadziłeś
Ciekaw był jaką broń wybrał młody Petrona. Artrus miał też strzelbę dla niego, jakby ten konkretny wybór mu się nie spodobał. Bo już w głowie miał plan na małą atrakcję.

- {Też prawda, ale rozmyślne włażenie w bagno nigdy nikomu na dobre nie wyszło}
Odpowiedział artrus a potem zabrał się za przeglądanie sprzętu synka. Wziął do ręki pierwszą strzelbę i obejrzał ją fachowym okiem. Na zdobienia nie zwróciłw ogóle uwagi, bo nie one były najważniejsze, za to sprawdził stan techniczny, jakość materiałów, celownik i jego poziom techniczny - najlepsze miały komputerowy system śledzenia do kilku celów jednocześnie, opcję termowizyjną i noktowizyjną, w dodatku mogły łaczyć się z systemami celowniczymi hełmu. Prawdziwe cuda techniki. Na wojnie niezastąpione, bo podawały też dokładne dane o wietrze i innych warunkach atmosferycznych. Pod podobnym atem obejrzał pozostałe uzbrojenie Wiktora.
Kwestia broni była dla Mandalorian bardzo ważna, więc nie było w tym nic dziwnego, że Fibal poświęcał sporo czasu na oglądanie uzbrojenia Wiktora. W końcu mówiło ono bardzo wiele o właścicielu.
Wibroostrza też były ciekawe. Artrus sam miał kolekcję noży wykonanych z beskaru, ale to były ostrza a nie bardziej nowocześniejsze technologicznie wibroostrza.
- Nieźle. Ale mam coś lepszego
Mruknął i podszedł do podłużnej torby. Otworzył ja i wyjął z jej wnętrza sfatygowaną strzelbę o dosyć topornej obudowie. Podał ją zaraz Wiktorowi by ją zobaczył. Broń miała też lunetę, ale tutaj uwaga niespodzianka - totalnie prymitywną, bez komputera, tylko stare soczewki (czyściutkie i sprawne). Przy celowaniu trzeba było polegać na własnym oku.
Broń była raczej prosta, nieco nawet prymitywna, odporna praktycznie na wszystko. Nie do zdarcia.

Artrus lubił solidny zastrzyk adrenaliny, ale nie do jak to Wiktor określił - do porzygania. Takie coś kojarzyło mu się z wojną. A ta wbrew różnym poetyckim opowieściom, nie była najpiękniejszą rzeczą na świecie i do teraz czasem śniły mu się koszmary z nią związane.
- {Jak to co? Strzelba. Skonstruował ją chyba mój dziadek... albo pradziadek. Jest w rodzinie od pokoleń}
Wyjaśnił z nieukrywaną dumą. Fakt, wyglądała nieco odpychająco, nosiła na sobie ślady wielokrotnego używania i naprawiania. W kilku miejscach miała nawet uszczerbki na metalu, jak gdyby ktoś się nią bronił przed kimś, lub przed czymś. A kolba strzelby była lekko przekrzywiona, jak gdyby toś nią okładał kogoś po łbie lub innej części ciała.
Ale zdecydowanie działała i była nabita. Była to jednak broń blasterowa, ale z gatunku tych całkiem prymitywnych, bez elektroniki, sama mechanika. A takich się już prawie nie produkuje.
- {Możesz tym omuś przyrżnąć w łeb a nawet nie zarysujesz metalu. Durastal najwyższej jakości, wzmacniana besarem.}

U Fibali to było bardzo powszechne - pamiątki rodzinne nie wisiały na ścianach czy nad kominkiem, tylko wciąż się ich używało. Oczywiście każdy o nie dbał, naprawiał je, ulepszał z czasem, ale fakt faktem - dalej były w użyciu. Tak jak ta strzelba. Stara, sfatygowana, nie wyglądająca jakoś specjalnie atrakcyjnie. Ale była dobra i to się liczyło.
- {A co ma leżeć i się kurzyć?}
Mruknął Artrus. Był nieco sentymentalny, do takich pamiątek się bardzo przywiązywał. Nie do zdjęć, nie do mebli, ale do broni, która ma swoją historię, z którą się wiążą wspomnienia.
A to nie był koniec niespodzianek. Z torby wyjął po chwili miecz - beskad. Tradycyjne krótkie mandaloriańskie ostrze. Oczywiście wykonane z beskaru. Ten miecz znajdował się w świetnym stanie, jak gdyby dopiero co ktoś je wykuł. Podał broń Wiktorowi do obejrzenia.
- {Należał do Artris, mojej żony. Też przekazywany był w jej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Nie ma nic lepszego od porządnego miecza w dłoni
Broń była doskonale wyważona i przede wszystkim wykuta. Nie odlana, nie zrobiona przemysłowo, tylko wykuta starymi sposobami Mando. Niewielu już było takich kowali na Mandalore, któzy wciąz praktykowali stare sposoby produkcji oręża.

Miał jeszcze ze sobą trzeci i najważniejszy "zabytek:" w jego kolekcji. Beskar'gam. Nie był on idealnie dopasowany, czyściutki, pomalowany. To też był kawał historii jego rodziny, bo zgodnie z tradycją każdy z jego przodków zabierał element pancerza poległego krewnego. I tak powstała dziwna mieszana przeróżnych elementów nie zawsze idealnie do siebie pasujących, ale poddanych przeróbkom by to działało.
Gdy rozległ się komunikat z głośników Artrus podszedł do jakiegoś siedziska z boku i po prostu usiadł. Nie zgrywał niepotrzebnie twardziela. Tak to tylko na filmach robią. Jeśli możesz sobie troszkę ułątwić życie to lepiej to zrobić.
Czekał aż w końcu wejdą w nadprzestrzeń i wtedy wróci do dalszej prezentacji.