Star Tales - gwiezdne opowieści...

*Najważniejszą rzeczą w tej chwili, i w tym co zrobił jego mały rozmówca było poszuranie noga, widać miało to znaczenie, bowiem z  cichym sykiem zaraz olbrzymi łeb przechylił się nieznacznie w łeb,a  po odciążeniu jednej nogi, tez nią poszurał, identycznie jak wcześniej chłopiec, jakby to było bardzo ważne, by zrobić tak samo i koniecznie w porę.
Reflektory przygasły jeszcze bardziej, ale świeciły na tyle by delikatną łuną zarysowywać, jakby idąc promieniami po sylwetce maszyny. Samooświetlanie. Był czarny, cały czarny, trudno było dostrzec szczegóły. Po prostu łeb, działa i nogi.
Na chwile zamarł, znowu się nie ruszał, milcząc, potem wielka jak taczka noga znowu poruszyła się, wykonując ruchy wygarniające od siatki do siebie. Dziurę chce wykopać! Tylko że tu beton. I – czy dziecko wychowane w betonowym świecie wie, ze można zrobić coś takiego jak podkop?
Czemu jednak w istocie służył ten ruch? Uspokajanie się. „Zajęcie czymś rąk”, jakby to ludzie powiedzieli.
A o czym myślał? Jak to o siostrze powiedzieć...
On po prostu nie miał doświadczenia w rozmowach, takich normalnych. Nigdy nie chodził do szkoły, nie robił opisu swojej mamy, domku i ulubionego bohatera z książki.
Jak więc opisać swoją siostrę? Widział ja teraz na jednym z  ekranów pomocniczych.
Co widział? Siostrę? Jaką. Jak ona wygląda?
No jak siostra, przecież siostra wygląda jak siostra.
W rezultacie jęknął tylko żałośnie i kopał jeszcze mocniej*
Moja siostra jest ładna *wymusił jednak z  siebie jakby był jej to winien*

*Kiedy chłopiec przemówił, maszyna znowu znieruchomiała, jakby chciała dobrze zrozumieć sens wypowiadanych słów. Językiem wspólnym posługiwał się trochę z szablonu, z tłumacza którego sobie ściągnął, jak protokolant, i po prostu operował programem, nie komunikował się normalnie. Z czasem biologicznie, normalnie nauczy się jeżyka. Teraz jednak wypowiedź chłopca stała się szablonem do opisu siostry. I teraz już wiedział, jak opisać siostrę, choć wydawało mu się, ze to nadal za mało. Odezwał się jednak takimi słowami*
Moja siostra jest x'tingiem, jest niższa ode mnie, ale starsza *Ile miała lat jak również ile on miał – nie mogła teraz określić, bo tam u nich były inne lata. Pogubił się. Poza tym sam nie wiedział, raz mu mówili ze ma 5 lat, a raz ze 20... na domiar złego nic nie pamiętał. Padało wiele liczb...*
Też ma zielone oczy. Nie ma włosów ale ma długie czułki...

*A on sobie dalej był bezpieczny za siatką i myślał o Hanze. Może już wróciła, szuka go i się martwi? Jak go znajdzie, to mu da. Teraz to nawet to było pozytywnym wzmocnieniem, chętnie podda się opiepszowi, byleby tylko trafił!
Ale – gdzie widział siostrę? Nie wiedział, jak tu się co nazywa...
Znowu zarżał kopać, by dać upust napięciu*
W zakładzie fryzjerskim „kosmyk”... *Odpowiedział, tak bowiem głosił szyld pod zruinowanym lokalem. Zakład fryzjerski „Kosmyk”. Powybijane szyby okiem sięgających samej ziemi, wiec Sisco spokojnie tam wchodził iz  ulicy nie było go widać,z  resztą zakład kiedyś był naprawdę dużym obiektem*

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2012-12-06 22:36:49)

*Droid, czy co to to mogło być, strasznie „łapczywie” słuchało jak ktoś do niego mówił, w tym przypadku ten chłopiec. Cały czas zastygał w  bezruchu, jakby się bał ze coś mu ucieknie, i czekał aż do ostatniego dźwięku, trochę jak pies. A potem znowu „denerwował sie” i musiał „zagrzebać emocje” w durabetonie*
To nie może być tak daleko... *podzielił się na głos swoim wnioskiem, choc może i chłopiec trochę przesadził, w koncu to dziecko, a i Sisco się zapuścił, bo był w emocjach i po prostu leciał wzdłuż jakiejś ściany. Jeśli to ściana monady to rzeczywiście mogła mieć z półtora kilometra... Zadecydował jednak*
Pokaż mi... *I łeb na siatkę, w kierunku chłopca,a  wiec zmniejszając odległość-  nawet krok zrobił, jednak siatka nawet nie drgnęła. Strasznie to musiała być mocna siatka*

*Wielki miał szacunek to tego płota, bo czaił się, krok w lewo, krok w prawo, pierwsze podejście spaliło na panewce, znowu krok w lewo, krok w prawo, w końcu jednak olbrzymi łeb „położył” się na siatkę, uginając ja, potem noga do góry, na ziemie po drugiej stronie, i druga noga, a siatka za nim elastycznie sprężynowała do góry. I już był po tej stronie. A potem ufnie jak piesek poczłapał za chłopcem. I widać było ze to,z e ma za kim isc jest dla niego komfortowe. Później jednak został sam. W pierwszym odruchu chciał biec za chłopcem, znaleźć się wśród ludzi, których może poznac. A potem „jakoś wróci”. Jednak nie. Tym razem logika – i także tęsknota – zwyciężyła, i Sisco ruszył we wskazanym kierunku, najpierw nieśmiało, no ale potem to już biegiem...*

Kobieta pojawiła się tylko kilka minut spóźniona, rozglądając się po okolicy. Jakoś opuszczona fabryka, nawet jeśli był to plac przed nią nie wydawała się być godną zaufania. Nie miała pojęcia, czy to wszystko nie jest jakąś wymyślną pułapką i teraz zaczęła żałować, nie nie wzięła ze sobą jakiegokolwiek droida. Poprawiła płaszcz, mimowolnie sprawdzając, czy broń jest na swoim miejscu i gdy wypatrzała Sisco - ruszyła w jego kierunku, starając się pozbyc odruchu zalotnego kołysania biodrami. W końcu była w pracy...

Eeee... Jęknęła mało inteligentnie, cofając się krok do tyłu, potem jeszcze jeden. Nie spodziewała się... To znaczy spodziewała się teraz. Że zacznie strzelać. Potem coś się zapali, jakieś wybuchy... Krzyki ludzi, ogólna panika... Armageddon.

Ostatnio edytowany przez Callisto (2013-12-30 21:41:15)

Owszem, ludzi tu nie było, ale ogólnie byli na planecie, gdzie z całą pewnością wszelakie wybuchy mogły się 'zrobić' po tym jak szalony droid zaatakuje miasto, by zrównać je z ziemią i w ogóle...
To ty? Spodziewałam się, że jeseś...Przechyliła głowę na bok, chcąc powiedzieć coś błyskotliwego, na holo po prostu myślała, że taki miał program, ale teraz zwątpiła. Zwłaszcza, że nie widziała nigdzie właściciela. Wyższy. uśmiechnęła się cała zadowolona ze swej błyskotliwej odpowiedzi.