Star Tales - gwiezdne opowieści...

*Zazwyczaj było tu pusto, tego dnia jednak cos się działo. Słabe tu było światło, jedynie łuna gdzieś z dalszych lamp. I koty uciekają. Ale coś, co tu było miało swoje oświetlenie.
I nie chciało tu być, nie miało pozwolenia. Jednak świadomość bycia w wielkim mieście po prostu wyciągała z kryjówki wyszukanej przez siostrę. Uciekł dziś po raz pierwszy, i strach przegrywał z ekscytacją. Owszem, pierwszą reakcją była ucieczka, i to była reakcja na wszystko – na ociekającego kota czy szczura jak i na krzyki z oddali. Ale bardzo szybko wychodził by zobaczyć co go spłoszyło. I można było wtedy dostrzec-  coś wielkiego, czarnego, na dwóch nogach. Mogła to być zywa istota, szczególnie z daleka widziana. Jakieś duże zwierze*

*gdyby tylko miał pojęcie o świecie, jakąkolwiek wiedzę, mógłby sam dojść do podobnych wniosków i nie zapuszczać się tu. Ale w sumie – choć tu był to nie wiedział, co to za miejsce. Nie umiał tego ogarnąć ano wzrokiem ani wyobrażeniem. Był jak małe dziecko w obcym miejscu. Nie zrozumie, może nawet kilka lat. I będzie tak się szwendać. Aż dostanie po dupce i się nauczy. On pewnie też.
Tyle dobrze dla niego, ze był fizycznie odporny, silny, uzbrojony. I tylko jego umysł był bezbronny, ciało nie. Tylko czy zrobi z tego użytek – to inna sprawa.
Zrobiło się cicho, tej ciszy nie można było przerwać – to wiedział. Ale jego życie nie nauczyło by się chować, był przyzwyczajony bop bycia na widoku i ewentualnie brania „na klatę” ataku. Był olbrzymi, silny, trudno było go ruszyć.
Teraz jednak – wylazł. Pomyślał, ze lepiej będzie, jak wróci do kryjówki, z tym ze nie do końca lokalizował wyjście. Wszedł tutaj przez siatkę – ta się ugięła, przeszedł, i dalej „powstała”. Był wiec niejako w pułapce, nim zrobi ten sam manewr, nie wyjdzie. Poruszał się więc powoli, po otwartej przestrzeni, jak ostatni frajer, bo i w sumie był frajerem w tym miejscu*

*Gośc go widział, choć ten podchodził od tyłu, i choć było dość ciemno,a  reflektory świeciły do przodu. Kiedy twilek podszedł, jako znawca złomu mógł poznać,z e to nie jest stary dorid. Ale na pewno bardzo cieki, jednak takich droidów się nie widywały, a jego styl w ogóle nie pasował ani to republikańskiego ani tym bardziej sithańskiego. Mogło więc to być coś pozaświatowego, ale na pewno było nowe i w dobrym stanie.
Kiedy złomiarz podchodził, maszyna przyspieszyła – słychać było cichy syk serwomotorów w swobodnym ruchu, kiedy ów mechaniczne ciało ruszyło do przodu, by istota nie podeszła za blisko. I kierował się do płota, jednak kiedy usłyszał głos, zatrzymał się i nagle światła zaświeciły w plecy twileka a w oczy tych, którzy obserwowali. Droid zareagował, ale nie odpowiedział*

*Pasował na maszynę do wykurzania. Ciężka, dobrze opancerzona i ze stosowną bronią,a  przy tym mobilna – na nogach, nie na gąsienicach, może i to toporne ale wlezie niemal wszędzie – przykład, wlazło tutaj. Do tego był czarny – nie widać go za bardzo w mroku niższych poziomów czy właśnie w takich opuszczonych magazynach. Miało własne źródło oświetlenia i na pewno oprogramowanie. Pewnie ich skatalogował, policzył, i zaraz będzie atakował.
Póki co jednak – sam został zaatakowany.
I gdyby to widział na filmie, to by się śmiał. Jednak teraz...
czy był tchórzliwy? Był przede wszystkim w obcym miejscu i bał się wszystkiego, bał się bo nie znał, nie wiedział, co ma robić, o co chodzi. Nikt mu nie pokazał miasta, nie wytłumaczył, a siostra trzymała go w zamknięciu i wpajała tylko: nie wychodź, nie wychodź. Ale to było młode, ciekawskie stworzenie. Trochę przekorne, jak to młodzieniec. I wyszło.
A teraz bieda i nieszczęście. Dostał cegłą w pancerz, huk poszedł, cegła się rozpadła, droid warknął, rozkładając działa na boki, co tym demonicznej wyglądało, ze w nocy wszystko straszniejsze,a  działa olbrzymie, do tego te oślepiające światła.
Ale nic się nie stało, nie strzelił i chyba zaczął się cofać i nawet trochę panicznie wyglądać osłabienia na siatce, by uciec. Nie w głowie mu było stawianie na swoim, za bardzo dziki był*

*Biedni złomiarze, jakby zostali jeszcze te 15 sekund to by wygrali, bo droid tez uciekał – a wiadomo co to tam... nie, nie myślał, że go skrzywdzą. Nie pamiętał ze swojego życia żadnej krzywdy, a jego mózg po czyszczeniach pamięci – biologicznych, zaznaczmy – tez był trochę nie w formie. Przez to Siscowi zdarzały się posunięcia nielogiczne, tak jak teraz. Oni uciekli, ja uciekłem... O co chodzi – nikt nie wie. Ale na szczury warczał – cichutko jednak, tak widać na wszelki wypadek – nie ruszać mnie!
Zatrzymała go siatka, lub bardziej – on się na niej zatrzymał, bo idąc nawet wolno mógłby spokojnie ja sobą wyrwać. Ale widać miał wpojone poszanowanie granic i bez prawdziwego zagrożenia nie był w stanie takiego symbolicznego muru sforsować. Zaczął więc poruszać się wzdłuż ogrodzenia by trafić tam gdzie siatka była powyginana – by sobie przejść na drugą stronę. Zaczynał się bac ze nie trafi do kryjówki,a  wtedy co? Haze go nie znajdzie. Biedna Haze, a jeśli go szuka?
Oj, nie zachował się wzorowo, zdecydowanie nie...
Zatrzymał się jeszcze raz, obejrzał za siebie i profilaktycznie \warknął, ale krótko. Nie leźć za mną!*

*Droid nadal poruszał się wzdłuż siatki, aż do momentu, kiedy napotkał ów nierówności, jak wcześniej, to samo miejsce przez które tu wlazł. Teraz zastanawiał się po co mu to było. Po prostu otwarta przestrzeń placu go zainteresowała, to wlazł.
Teraz jednak był cicho, już nie warczał, światło było rozproszone, nie tak inwazyjne, bardziej stonowane, obejmujące większy obszar, tam by Sisco mógł dokładniej obejrzeć siatkę. Coś jednak znowu się ruszyło,w  rezultacie warknął cicho, a olbrzymie tłoki sterujące nogami przygięły się, tak jakby robot przysiadał. Wielki łeb bez szczegółów w ciemności, połyskując światłami skierował się przodem do ruchu. Do małego chłopca, i bardzo szybko skatalogował to, co widzi. Dzieliła ich jednak nadal siatka, co sprawiało, ze Sisco czuł się bezpiecznie (mimo iż w teorii nadal za plecami miał złomiarzy). Taka symboliczna, chroniąca go przed tą drugą istotą bariera. Bardzo to odpowiadało jego jeszcze nie ukształtowanej psychice. Rozległ się dzwoniący, metaliczny dźwięk kiedy przejechał łbem po siatce, zaczepiając tez lufami. Nadal był w lewym oddaleniu od beczek za którymi kryło się dziecko. Przykleił się do siatki, ale nie sprawił by się wygięła. Jakby była tak mocna ze powstrzyma dwutonową maszynę bojową. *

*Jak po drugiej stronie barykady zaczął się ruch, tak on zamarł, tylko obserwując, jakby możliwość obserwowania sprawiała mu przyjemność i uspokajała. Nadal czuł się chroniony za ta siatka, trochę jakby chłopiec nie mógł go widzieć. Jak w sekcji więziennej gdzie pracował. Krata i dwa światy. Krata jest – jest bezpiecznie. Często obserwował i był obserwowany, ale więźniowie rzadko się odzywali do droida stróżującego, nabrał więc takiego nawyku, przekonania ze krata lub siatka to bezpieczeństwo i możliwość obserwowania świata po drugiej stronie, bo tamten świat go nie dotyczy.
Czasem było interaktywnie, jak teraz – druga strona przemówiła, w reakcji na co droid na chwile odkleił się, opuścił działa by nie „zaplątywały sie” i znowu przykleił – przodem łba, wydając przy tym coś w rodzaju cichego dudnienia, jakiegoś głuchego monologu bez słów.
Droid tez trochę się bał, ale jego banie się miało inne podłoże.*
Szukam mojej siostry *Odpowiedział. Miał  głos raczej bez ekspresji, lub teraz bez ekspresji, ale nie typowo droidzi, raczej jak bardzo przefiltrowany głos żywej istoty która jest trochę otumaniona psychicznie.*