Star Tales - gwiezdne opowieści...

O działach już nic nie wspomniał. Powęszy trochę po dolnych poziomach, popyta kogo trzeba i coś już wiedzieć będzie. W końcu jeżeli takie coś włóczyło się po ulicach to ktoś coś widzieć musiał. Ktoś coś musiał wiedzieć. Takiego czegoś nie da się schować w bagażniku aerowozu.
Zaś co do kaleesha to słowa Mavhonica nieco uspokoiły Artrusa. Wiedział, że w oczach gada mocno przesadza, ale to nie na niego dybali ludzie z Imperium za to, że zabił jednego z ich oficerów, porwał drugiego i przehandlował go u SIS za wolny wlot na Coruscant w ramach azylu. Ale sam tego chciał to musiał teraz cierpieć.
- To by się zgadzało... pojeb jakich mało. Ale nawet sympatyczny... dobra, skoro nic na niego nie masz to chyba już wszystko? Jak coś załatwię to dam znać
Parę dni pewnie minie, bo tak od ręki nie był w stanie tego załatwić. Mando się bano, ale tutaj to on był tylko mrówką w wielkim kopcu. Też musiał działać ostrożnie, jeśli chciał żyć w spokoju. Względnym.

Schował cyfronotes a potem sam się uśmiechnął, klepnął Jenę w plecy tak po przyjacielsku a potem się pożegnał.
- Miło było cię spotkać. Lecę jeszcze do wypożyczalni po film. Udanych zakupów
No i po chwili Artrus wmieszał się w tłum. W jego przypadku nie było to trudne, nie wyróżniał się wzrostem, rasą czy jakimiś znakami szczególnymi. Po kilku chwilach całkowicie zniknął z oczu.

Sisco patrzył na schody a Asyr zrobił mu psikusa – udał się na schody klasyczne, nieruchome, przez co zaszedł Sisca od tyłu.
Co dziwne najpierw go wyczuł, potem zobaczył. Wyczuł bez trudności, ze jest chory, ze cos nie tak z jego ciałem, bo w mocy to widać. I zmartwiło go to, choć wiedział wcześniej czemu Sisco wraca.
Później dopiero go zobaczył – swoim nowym okiem. Na żywo, i się przeraził. Istota... cyborg, droid, mechaniczna strona jego przyjaciela – to było cos niesamowitego. Wielkie, uzbrojone, pancerne.
Kłamstwem będzie powiedzieć ze od razu dostrzegł w tym przyjaciela – on chciał uciekać. Zachować się nie tylko jak nie przystoi jedi, ale w ogóle myślącej cywilizowanej istocie. Uciec i nie mieć z nim nic wspólnego.
Ale pomogła Moc. Zobaczył też aurę jego umysłu, dusze ktorą widział zawsze, nawet jak nie miał oczu.
To Sisco, i nie jego jest winą jak wygląda. Półtora roku temu sam się tulił jak dzieciak do tego pancerza.
Z nieznacznie przyspieszonym pulsem ruszył w stronę Sisca, ale już zaniechał „niespodzianki” i zaskakiwania go od tyłu. Szedł więc tak by go Sisco zobaczył.

Zauważył mnie – pomyślał. I dreszcz go przeszedł jak zobaczył tą durastalową bestie w ruchu. Przecież to Sisco, durniu  -powtarzał sobie w  myślach. Jednak – stop. Zatrzymał się. W wizji Sisco wyglądał inaczej. Wyglądał jak ten ze zdjęć, plus wyobrażenie samego Asyra. Był dużo mniejszy, mniej... droidzi. A teraz to co widziało jego nowe oko, to była maszyna.
Czuł się jak ostatnie ścierwo, bo świadomość ze to jego przyjaciel nadal była.
I tak stał. Nie był w szacie jedi, sam Sisco wystarczająco rzucał się w oczy. Ale Asyr nie wiedział, ze aż tak. W nim teraz charakterystyczne było tylko oko zasłonięte bandaną. Z resztą przysłaną przez Sisca...

I wtedy Asyr stanął jak wryty. Zauważył. Rozpoznał i zrozumiał – pomyślał. Przypomniał mu się wykład Jamesa o mowie ciała. Odczytał wahanie Asyra. I odpowiedział swoim ruchem.
Asyr poczuł się nagle skończonym kretynem. Ale to mu lęku nie ujęło. Ruszył trochę mimo sobie, na sztywnych nogach, ale prosto do stolika, który nie stanowił żadnej bariery dla ognia dwóch wręcz artyleryjskich dział.
Ale był jedi. Od dwóch dni już rycerzem. Co za jedi tak się zachowuje.
- Cześć Sisco. Chyba cię trochę... nie poznałem... – rzekł tonem pełnym skruchy. Nie widzieli się półtora roku. Nie tak powinni się witać.

Mimo dziwnego samopoczucia, poczucia winy i dyskomfortu a także nadal – strachu,a  przynajmniej jakiegoś lęku, poczuł ze tak właśnie powinien zrobić w tej chwili i uczynił to bez obaw. Naciągnął bandanę na odzyskane oko i nastała ciemność. Sercer zabiło mu szybciej, jak na chwile wyobraził sobie,ze to mogłoby wrócić. Przez chwile bał się ze spanikuje, lecz-  pozwolił biec nurtowi wydarzeń, wyciszył się szybciutko i otworzył na swiat jaki jakim był kiedyś. I pojawił siew  nim Sisco. Świadomość czegoś wielkiego, bliskiego, bardzo ebzpiecznego i przyjaznego. To jego „ciepło” w mocy, świadomość bliskości, cichy szum tego co utrzymywało go przy życiu.
Młody jedi poczuł ze wzruszenie pali go w język.
- Sisco, nie mysl o mnie źle. Mnie teraz... wiele rzeczy zaskakuje.  - wyciągnął ręce, złapał go za łepek – znowu to był łepek a nie kokpit myśliwca, i przytulił się jak dzieciak.