Star Tales - gwiezdne opowieści...

Throul wziął kartkę długopis i zamyślił się. Myślał cały ranek, całe popołudnie. W końcu drobnym maczkiem napisał długie oświadczenie pełne żalu, skruchy i potępienia dla siebie samego. Przeprosił zgwałcona oraz fanów. Przeprosił rodzinę i znajomych, przyjaciół. Słowem przeprosił wszystkich. Wieczorem, tuz przed końcem czasu wizyt wpadli członkowie zespołu. Bez Belinei. Ta pewnie została z dzieckiem., Albo jeszcze była na niego wciekła. Albo i jedno i drugie. Oddał członkom zespołu swój list. Basista przeczytał, jako pierwszy i aż szczęka mu opadła z wrażenia. List krążył z rąk do rąk. W końcu perkusista zadał to nurtujące Mocowładnych pytanie
- Throul, czyż ty to reszty ocipiał?
Nie było odpowiedzi.

Następnego dnia media szalały. Sypały się złośliwe, pełne sarkazmu komentarze, że lider Mocowładnych stracił moc, że wulkan wygasł, że lokomotywa stracił parę. Mały nie rozwiązał zespołu. Odszedł zrzekając się praw do nazwy Mocowładni oraz praw autorskich do utworów obdzielając nimi poszczególnych członków grupy. Pozwalało to im kontynuować działalność. Teraz, był znów jak wtedy u początku swej drogi, goły i z przejściami, tyle, że bez sił do walki. Pożegnał się też z fanami. Na forach w holonecie ci najwierniejsi z wiernych fanów zadawali sobie pytanie:, DLACZEGO? Tonęli w domysłach. Media też spekulowały. Były różne dziwne opinie, były i opinie wyważone. Nikt jednak nie zadał sobie trudu, by dowiedzie się prawdy u źródła. Bo kto chce rozmawiać z nikim?

Ostatnio edytowany przez Throul (2013-04-13 12:56:48)

Po tych dwóch dniach Throul był zarośnięty i nieświeży. Widzenie. To nie była nowość. Nowością był pokój w jakim się to odbywało. Gdy zobaczył z kim przyszło mu się widzieć opuścił głowę w pokorze.
- Witaj Ruth
Wymruczał. Niewyraźnie. Nie żartował, nie pyskował. Był taki zgaszony i załamany. Zupełnie jak nie on. Czy można się temu dziwić?

A on milczał jak zaklęty wpatrując się tępo w stół. Czuł się podle, ale teraz, gdy Ruth odwiedziła go w areszcie czuł się jeszcze gorzej. Czuł, że teraz chciałby umrzeć. Miał nadzieję, że jego śmierć zakończy jego cierpienie, i da zapomnienie wszystkim. Na przebaczenie, czy zrozumienie nie liczył. I słusznie z resztą. Uraził Starma, schlał mordę by odreagować, po pijaku zgwałcił Boggu ducha winną kobietę. Nie było usprawiedliwienia, wybaczenia. Był żal skrucha i rozpacz. Rozpacz nad własnym upadkiem, nad własną głupotą. A miało być kurwa tak pięknie.

- Dziękuję, że mnie odwiedziłaś.
Wymamrotał niewyraźnie.
- Nie chcę niczego od nikogo. Nie zasłużyłem, nie należy mi się. I…
Dopiero teraz spojrzał jej w oczy a ona mogła zobaczyć w jego oczach pustkę. Zupełną pustkę. A jeszcze nie tak dawno to spojrzenie było pełne wesołości, z tym biglem. Teraz siedział tu praktycznie wrak człowieka, nędzny cień dawnego Throula.
- Dziękuję, że o nic nie pytałaś.
Oparł ręce o stół i wstał z miejsca, wolno, jakby sprawiało mu to trudność.

- Przepraszam.
Znowu mruknięcie. Obrócił się i wyszedł z przydzielonego pokoiku.

Zdążyli go doprowadzić do celi i rozkuć, gdy przyszła wiadomość: Throul Trax wychodzi. Ktoś zapłacił kaucję. Throul nawet się nie uśmiechnął, nie cieszył się. Przeciwnie, był zły. Jego pokuta została przerwana, ale trudno się mówi. Dopełniwszy formalności opuścił areszt z gorzkim, pełnym goryczy uśmiechem.